به گزارش خبرگزارى برنا، فرزاد حسنی در گفتگو با مجله دیده بان از زندگی شخصی خودش صحبت کرده است. او در بخشی از این مصاحبه می گوید: «زمانی که هنوز سواد نداشتم، مادرم برایم کتاب می خواند. مادرم مثل همه ی مامانها خیلی اصرار داشت بچه ها خواب بعداز ظهر داشته باشند و کتاب قصه می خواند تا بخوابیم. یادم هست "تام انگشتی" جزو اولین کتاب هایی بود که برایمان خواند. البته بیشتر وقت ها "کیهان بچه ها" می خواند که سه شنبه ها آن را می خریدیم. جالب اینکه من و برادرم فرهاد فقط یک سال و هشت ماه با هم اختلاف سنی داریم ، هر کدام یک کیهان بچه ها برای خودمان می خریدیم. در واقع، اولین ارتباط ما با مکتوبات به وسیله مادرم برقرار شد. بعد ها که خودم شروع به خرید کتاب و مطالعه کردم، کتابهای انتشارات امیرکبیر را می گرفتم.. آن موقع هنوز فروشگاه های "کوروش" بود که اسمشان شده بود "قدس"، من از آنجا کتاب می خریدم.»
فرزاد حسنی در پاسخ به این سوال که ترانه هایتان بر چه اساسی به ذهنتان می آید؟ می گوید: «ترانه هایم بیشتر عاشقانه است. کمتر ترانه ای گفته ام مه اجتماعی باشد. بعضی از ترانه هایم سفارش خواننده ها است و امکان دارد در مورد موضوعی سفارشی داده باشند با مثلا برای تیتراژ مجموعه ها و برنامه های تلویزیونی باشد. در این صورت باید ترانه به ذات آن برنامه یا مجموعه تلویزیونی بخورد. بخشی از ترانه هایم را هم بر حسب احوالی که دارم یا مطلبی که در ذهنم است یا در روابط انسانی و عاطفی وجود دارد، می گویم. البته همه شعرهایم در قالب ترانه نیست؛ مثنوی و غزل هم می گویم اما منتشر نشده اند. ترانه بازار بهتری دارد. خواننده می خواند و بیشتر بین مردم می گیرد، بنابراین نشر آن هم بیشتر است.»
حسنی می گوید: «نمی دانم چقدر ترانه گفته ام وهنوز جمع شان نکرده ام. مدت ها است در فکر انجام این کار هستم و فکر می کنم در آستانه 40 سالگی باید جمع و منتشرشان کنم. به زودی این کار را خواهم کرد.»
او در رابطه با توصیف 40 سالگی می گوید: «از نظر خودم با 5 سال بعد یا قبل فرقی ندارم اما آدم های اطراف جو می دهند و هر کدام نظر مختلفی دارند.»
فرزاد حسنی در پاسخ به این سوال که آیا به ازدواج فکر می کند، می گوید: «ازدواج چیزی است که انسان هر لحظه و همیشه به آن به فکر می‌کند. ازدواج یک مرتبه می‌آید و تو را درگیر می کند و آدم همیشه باید برای پذیرش آن آمادگی داشته باشد. من همیشه سعی می کنم آمادگی پذیرش زندگی مشترک را داشته باشم.»