تا صبح خبرها بیشتر و بیشتر شد و آمار از چند نفر فوتی به بیش از 300 نفر افزایش یافت.قبل از ظهر روز دوشنبه 22 آبان اعلام شد که آمار جان باختگان به 328 نفر رسید. پزشکی قانونی کرمانشاه اعلام کرد: تا کنون برای 328 نفر جواز دفن صادر کرده است. طبق این اطلاعیه آمار تفکیکی شهر ها به این شرح زیر اعلام شد:
کرمانشاه 10 نفر
اسلام آباد 22 نفر
کرند 14 نفر
سر پل ذهاب 236 نفر
قصر شیرین 28 نفر
ثلاث باباجانی 15 نفر
جوانرود 3 نفر
شهر سرپل ذهاب بیشترین تلفات جانی را داشت و عکس ها و تصاویر حکایت از حداکثر خسران جانی و مالی در مسکن مهر بود. اگر این خبر صحت داشته باشد، باید گفت یک سونامی وحشت در راه است. باید بپذیریم از صبح امروز تا سال ها ساکنین مسکن مهر غرق در اضطراب و ترس خواهند بود، چراکه فهمیده اند غیر استاندارد ترین و سست ترین خانه ای که ممکن بوده است را خریده اند.
به راستی چه شده که به این سرنوشت شوم دچار شدیم که نه پیمانکار دلش برای آینده هموطنانش سوخت، نه نظام مهندسی ساختمان و نه دولت وقت که این طرح را اجرایی کرد! سرمایه ملی و جان انسان ها چرا اینقدر بی ارزش شده که عده ای اینقدر راحت با آن بازی می کنند!.
تورم 49 درصدی ناشی از اجرای پروژه مسکن مهر سال ها گریبان اقتصاد و جیب شهروندان ایرانی را گرفت و حالا با وقوع این زلزله مشخص شد، تقدیر وحشتناک تری در انتظار مان است. اینکه این ساختمان ها در برابر زلزله آنقدر سست و بدون مقاومت هستند که می توانند با هر لرزشی فرو بریزند و جان انسانی را در خود تسلیم کنند.
این کوتاهی به هیچ عنوان قابل قبول و بخشش نیست. تا سال ها تصاویر این زلزله و تاریخ 22 آبان در اذهان عمومی باقی خواهد ماند. درست مثل تاریخ وقوع زلزله بم، منجیل و رودبار و زرقان و ....
اما آنچه همه این تاریخ ها حکایت می کنند، ایمن نبودن منازل مسکونی و مدارس ما ایرانی ها در برابر زلزله است و نهادی مانند سازمان نظام مهندسی ساختمان و بخش نظارتی شهرداری در حوزه ساخت و ساز نیز در این سال ها نتوانسته اند به مسئولیت خود به عنوان نهاد نظارتی درست عمل کنند و زیر میزی ها و جریمه های درآمدزا برای شهرداری ها اجازه نداده استاندارد یک خانه و ساختمان لحاظ شود.
هر بار که پاییز از راه می رسد ما باید منتظر باشیم که همراه با سرمای استخوان سوز پاییز، بخشی از کشورمان اسیر زلزله، برف، سرمای بیش از حد و بلایای طبیعی و غیر مترقبه شود. این تقدیر تلخ را چه باید کرد؟ این سونامی وحشت را چگونه باید مدیریت بحران کرد؟ تا کی و کجا باید همچون یک کشور جهان سومی به شاید ها و اما و اگرها دل خوش باشیم و در اعماق وجودمان بترسیم از ایمنی که نداریم و مدیریت بحرانی که همیشه بعد از وقوع حادثه برای جبران خسران وارد عمل می شود؟
سمیه مسرور