این حرکت که خبر اعمال آن توسط آنا سرنر رییس این انستیتو منتشر شد، تنها چند روز پس از این اعلام شده که جنبشی در میان زنان سوئدی شکل گرفت و ۶۰۰ بازیگر زن این کشور، از جمله بازیگر برنده جایزه اسکار آلیسیا ویکاندر، نامه‌ای سرگشاده را امضا کردند و در آن خواستار جلوگیری و توقف سوءاستفاده و خشونت جنسی گسترده در صنعت فیلم و تلویزیون سوئد شدند.
ایده خانم سرنر که هنوز نهایی نشده و باید مورد تایید هیات مدیره انستیتوی فیلم سوئد قرار بگیرد، از کمپانی‌های تهیه فیلم و سریال می خواهد در سمینارهای آموزشی رایگان که احتمالا تعدادشان یک یا دو سمینار در سال خواهد بود، شرکت کنند. در چنین رخدادهایی مسایلی مثل سوءاستفاده جنسی، برابری جنسیتی و گوناگونی مورد بحث قرار می‌گیرند. تنها آن دسته از کمپانی هایی که در این ورکشاپ ها شرکت کنند می‌توانند از این نهاد عمومی درخواست تامین سرمایه کنند. اگر این سیاست تایید شود، از سال آینده اجرایی خواهد شد.
سرنر در وبلاگ خود نوشت جنبش «#من هم همینطور» که بعد از رسوایی هاروی واینستین به وجود آمد، تنها در صورتی می‌تواند حقیقتا فرهنگ را تغییر بدهد که «عواقبی واقعی برای سوء استفاده جنسی وجود داشته باشد» و خواستار عدم تحمل نسبت به وقوع این مسایل شد.
وقتی بحث مسایل جنسیتی می‌شود، صنعت فیلم سوئد پیشگام است. در زمینه تامین سرمایه فیلم، سوئد نخستین کشوری بود که سال ۲۰۱۲ برابری کامل جنسیتی را مورد هدف قرار داد و خواستار این شد که نیمی از تامین سرمایه عمومی به سمت فیلم‌هایی هدایت شود که به کارگردانی زنان ساخته می‌شوند.
این کشور تا سال ۲۰۱۵ موفق به کسب این هدف شد و باعث شد انستیتوی فیلم بریتانیا هم سیستمی مشابه راه بیندازد. علاوه بر این، سوئد از سال ۲۰۱۲ به بعد یک سیستم «درجه‌بندی فیلم زنان» به راه انداخته که فیلم‌ها را بر پایه تست «بکدل» ارزیابی می‌کند. این سیستم تنها به فیلم هایی بهترین رتبه را می‌دهد که حداقل ۲ شخصیت زن در فیلم داشته باشند که درباره چیزی به غیر از یک مرد با یکدیگر صحبت می‌کنند.