علی فروتن از هنرمندان این گروه در پاسخ به این پرسش که ضرورت این دسته از امدادها چیست، گفت: من سال‌ها در کنار کانون بوده‌ام. در کانون پرورش فکری بزرگ شده‌ام و ضمن عضویت در کتابخانه‌ها از برنامه‌های متنوع آن استفاده کرده‌ام. پس از ورود به رشته‌های هنری نیز این همراهی ادامه داشته است. باید بگویم که کانون در طی این سال‌ها، جزو گروه های اولی بوده است که در امداد فرهنگی پا پیش گذاشته است. ما تجربه سیل نکا و گرگان را داریم. در زلزله قاینات و بم نیز شاهد بودیم که باز کانون جزو اولین گروه‌ها به این مناطق رفته است. با این نگاه باید بگویم به اعتقاد من حضور گروه‌های امداد فرهنگی از آب و غذا برای بچه‌ها واجب‌تر است. درست است که پوشاک و غذا اولویت‌هایی است که باید برطرف شود، اما تاثیر کار فرهنگی تا همیشه با کودک همراه است.
وی ادامه داد: بزرگ‌ترین مساله‌ای که در این نوع آسیب‌ها به وجود می‌آید، جدا شدن کودک از بستر امن زندگی در اثر یک اتفاق طبیعی است. این اتفاق در چند لحظه زندگی یک فرد را از بین می‌برد. به طور مثال زلزله بم تنها ۱۲ ثانیه بود، اما هنوز تاثیرهای روانی آن باقی مانده است. بنابراین امداد فرهنگی سبب می‌شود بار غم کم شود.
این هنرمند توضیح داد: وقتی کودکی شعری را می‌شنود یا درگیر آموزش‌ها و تفریح‌های فرهنگی می‌شود استرس وی کاهش می‌یابد. درست است که از بین رفتن تاثیرات حوادث، ماه‌ها و سال‌ها طول می‌کشد اما فراهم آوردن فضای شاد بعد از بحران بسیار در کاهش تاثیرات مخرب روانی موثر است.
فروتن گفت: در ابزارهای فرهنگی به نظر می‌رسد تئاتر و کتاب‌خوانی تاثیرات ماندگارتری داشته باشند. نمایش خاطره ساز است اما مثلا اسباب‌بازی از بین می‌رود و جای خود را به ابزاری نو می‌دهد. یا شعر و داستان تاثیرات خود را بر قلب کودک می‌گذارند. بچه‌ها در نمایش، صبوری، مقاومت و تحمل را یاد می‌گیرند، درست است که از دست دادن سخت است، اما نمایش می‌تواند به آنان بیاموزد که بالاتر از والدین، خداوند متعال است، یا عشق در زندگی همچنان جاری است. به همین سبب حضور گروه‌های کتاب‌خوانی و نمایش در شرایط بحرانی بسیار مهم است.