به گزارش گروه خبر خبرگزاری برنا، مصطفی فراغت فعال رسانه ای درباره حفظ حرمت و زنده نگاه داشتن یاد شهدا نوشت: برای پسری که پای مادر پیرش را شبانه بوسید و رفت. برای پسری که تازه بابا شده بود. برای پدری که از خنده ی فرزندِ قنداقه اش قابی گرفت و رفت. برای از جان و مال و دنیا گذشته ها از کجایِ زیبایی های زود گذر باید نوشت. از پول، از شهوت، از میزهایِ ریاست یا از قدرت و دلبستگی؟
برای این ها باید از کجایِ این دنیای پیچ در پیچ نوشت تا شیفته یِ آن شوند و دو دستی بچسبند و نروند. این ها رها شدگان اند. روی پیشانی شان نوشته شده آسمانی ها، آدم هایِ متفاوت. آدم هایی که "زود" می روند. شاید هجده نوزده سالگی. شاید سی سالگی. این ها آمده اند که زود بازگردند. بازگردند پیش اویی که همه از اوییم و بازگشتِ همه مان به سوی اوست.
برای کسی که به عشقِ "دین و حَرم" شیرینی های دنیا را روی طاقچه اتاقِ پشتی می گذارد. برای عاشق هایی که از دارِ دنیا ففط نماز و وضویش را برداشتند و رفتند، به جز رنگِ خونِ شهادت، کدام رنگ زیباست.
بعضی مکان ها و بعضی خاک ها حرمت دارند. مقدس اند. باید با وضو داخل شد. باید کفش ها را از پا کَند. بعضی آدم ها هم ماندگارند. روزها و ماه ها و سال ها هم بمیرند و متولد شوند فراموش نمی شوند. می شوند حاج همت ها و باکری ها. می شوند متوسلیان ها و سلیمانی ها و شهدای دفاع مقدس و مدافعانِ حرم. این ها جزئی از تاریخ می شوند.
از بعضی چیزها نوشتن اجازه می خواهد. یاد تابلوهای زمانِ جنگ بخیر؛ "این زمین مطهر به خونِ شهداست، لطفا با وضو وارد شوید." شلمچه، طلائیه خرمشهر. کربلا، سوریه و نجف. پدر، مادر و فرزند. همسر، رفیق و خواهر. دفاعِ مقدس، مدافعِ حرم.
زمین هایی که با خون هایی از جنسِ غیرت متبرک شده اند. با آدم هایی که برایِ ناموس و خاک شان رفته اند. زمین هایی متبرک شده با مقدس ترین ها. برای این ها باید با وضو نوشت، از این ها باید با وضو حرف زد.
اصلا به من بود تحریریه همه روزنامه ها و خبرگزاری ها را مزین می کردم به تابلوهایی به این مضمون؛ "برای شهدا با وضو بنویسید، برای شهدا با وضو فکر کنید، از شهدا می خواهید بگویید وضو بسازید."
شهدا حرمت دارند. قلم حرمت دارد. پیوند دادن این دو، وضو می خواهد. برای از رشادت ها گفتن باید وضو داشت. برای صحبت از تیرهایی که سر برادرانِ من و تو را بُرید باید وضو ساخت.