شاید اگر بخواهیم کمی منصفانه عملکرد دولت روحانی را نقد کنیم، می بایست نگاهی داشته باشیم به پیش از خرداد ۹۲ یعنی روزهای که کشور به واسطه اجرای سیاست هایی غلط توسط دولت مردان وقت در وضیعت بحران قرار داشت. منزوی شدن ایران در دنیا، فشار تحریم ها که به تبع آن تورم و مشکلات بخش تولید را به وجود آورده بود و از همه مهمتر عدم اعتماد مردم نسبت به دولت¬مردان به واسطه وعده های غیر قابل اجرا و دروغ هایی که مطرح شده بود؛کار را برای فردی که قرار بود پس از احمدی نژاد به پاستور برود دشوار کرده بود. به همین رو از ماه ها پیش از انتخابات ۹۲ گمانه زنی ها در بین فعالین سیاسی بر سر کاندیداتوری فردی توانمند برای انتخابات ریاست جمهوری آغاز شد. بالاخره روزهای پر تب و تاب ثبت نام از نامزدهای ریاست جمهوری فرا رسید. از بین افراد شاخصی که ثبت نام کردند چند نام بیشتر جلب توجه می کرد. مرحوم هاشمی، حسن روحانی و محمد رضا عارف از جمله افرادی بودند که نظرسنجی ها بیانگر اقبال زیاد آنان بود. اما پس از اعلام نظر شورای نگهبان مبنی بر حذف مرحوم هاشمی همه نگاه ها به سمت حسن روحانی و محمد رضا عارف رفت. تجربه تلخ انتخابات ۸۴ فعالین سیاسی اصلاح طلب و اعتدال گرا را بر آن داشت که این بار با تدبیر به میدان رقابت بیایند. به همین خاطر بود که رؤسای دولت سازندگی و اصلاحات با صدور پیامی از محمد رضا عارف درخواست کردند به نفع حسن روحانی صحنه رقابت را ترک کند. عارف نیز ضمن تمکین به این پیام به حمایت از روحانی پرداخت. اتفاقی که پیروزی قاطع حسن روحانی در ۲۴ خرداد ۹۲ را در پی داشت. روحانی سکان دار کشتی شده بود که هر لحظه امکان غرق شدن داشت. او باید در این کشتی از یک سو وضع اسف بار سیاست خارجه را اصلاح می کرد و از سوی دیگر با دلواپسان حاضر در قوه مقننه دست و پنج نرم می کرد، دلواپسانی که تمام هم و غم خود را برای زیر سوال بردن عملکرد دولت به کار گرفته بودند.
شاید به همین خاطر بود که مردم در انتخابات اسفند ۹۴ نه بزرگی به دلواپسان مجلس شورای اسلامی گفتند. به هر ترتیب و با تمام این چاش ها دولت یازدهم به روزهای پایانی خود نزدیک می شد. همین امر موجب شده بود که دلواپسان حجم تخریب های خود را علیه دولت چند برابر کنند و از سوی دیگر با استفاده از امکانات عمومی کاندیدا های خود را برجسته کنند. روحانی این بار نیز در رقابتی نابرابر می بایست با رقبای خود مبارزه می کرد.
از یک سو اقتدار گرایان که با رد صلاحیت مردم در دو انتخابات گذشته رو به رو شده بودند و حال تشنه بازگشت به صحنه قدرت بودند تمام امکانات خود را به صف کرده بودند، در سوی دگیر روحانی فقط با پشتوانه مردم می بایست به رقابت می پرداخت.
حال که روحانی انتخابات 96 را هم با پیروزی پشت سر گذاشت تلاش اقتدارگرایان برای زیر سؤال بردن عملکرد دولتش دو چندان شده است به طوری که زیر چهره اصلاح طلبان و حامیان وی شعار عبور از روحانی را سر می دهند تا شاید برای 1400 پیروز انتخابات باشند. هر چند انتقاداتی به عملکرد دولت روحانی وارد است اما نباید فراموش کرد اصلاح طلبان هوشیارند و اجازه نمی دهند اتفاقات سال 84 تکرار شود؛ اتفاقاتی که با انتقاد از دولت اصلاحات کلید خورد و تا مأیوس کردن مردم به منظور حضور پای صندوق های رأی در انتخابات ریاست جمهوری 84 و پیروزی دولت احمدی نژاد و حاکمیت هشت ساله جریان احمدی نژادیسم پیش رفت.
بنابراین هر اندازه هم که معتقد به رویه اصلاح در دولت باشند این موضوع را به پای عبور از روحانی نمی گذارند و کرسی های مجلس آتی، ساختمان بهشت و پاستور را در انتخابات های آتی واگذار نمی کنند.