به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا؛ محمود دولت آبادی دوستی چندین ساله با «احمد محمود» را شانس بزرگی دانست و با ذکر خاطره ای از این نویسنده در ادامه اظهار داشت: شانس این را داشتم که حتی مقدم بر هنر ادبیات، با آدمیت احمد روبه رو باشم.
وی ادامه داد: امروز اصطلاح زشتی به یادم آمده آن عبارتیست که از طرف آدم هایی که هرگز برای ما آدم های خوبی نبودند گفته شده «بهترین سرخ پوست آنی است که نباشد». در مورد نویسندگان و نگاه به نویسندگان در جامعه ایران ذهن من اندکی به این عبارت زشت نزدیک شد که ظاهرا وقتی احمد محمود نباشد مجوز داده می شود که عزیز و گرامی داشته شود. البته در حقیقت برای احمد محمود و نزدیکان او مهم نبوده و نیست و من هم سالیان سختی را با دوستی و بودن با احمد محمود تحمل کردم نباید برای امثال احمد محمود اهمیتی داشته باشد که برخوردهای سیاسی و اَنگ هایی که هدفش جز حذف فرهنگ از جامعه نیست و افراد را زده می کند زیرا یک فکر احمقانه ای هم در جامعه فرهنگی ما وجود دارد که فکر می کنند مثلا اگر محمود نباشد آنها خواهند بود. این اوج تنگ نظری، خفت، کم بینی و رذالت است.
وی با اشاره به اینکه یکی از نکاتی که احمد محمود و هر نویسنده به درستی به آن می رسند خودبودگی است گفت: خودبودگی، رفاقت، سادگی، بی نیازی اش در دریافت به ازای اجتماعی، بزرگواری در قناعت و رفتار احمد محمود با دیگران آموختنی بود.
وی با بیان اینکه اگر با احمد محمود دوست نبودم شاید تحمل دوری اش سخت تر بود گفت: رفاقت در کنار یکدیگر نجات بخش است همانطور که گفتم تولد کتاب «همسایه ها» یک اتفاق بود و بارها گفته ام این اتفاق در فرهنگ و ادبیات ما خجسته باد و متاسفم که این کتاب همچنان ممنوع است ولی در عین حال برای دزدها آزاد است.
محمود دولت آبادی با ذکر نکته ای خطاب به مسئولین فرهنگی کشور انتقاد کرد و گفت: اگر یک کتاب ممنوع است پس حداقل به اهل خود وفادار باشید و جلوی جهل آن را بگیرید اگر ممنوع است چرا جلوی پخش آن را نمی گیرید!
دولت آبادی ادامه داد: پس شما با بعضی نویسندگان خصومت دارید، این خصومت کاملا شخصیتی در جانب نویسندگان و فردی از جانب شما است. شما مردم حقیری هستید که نماینده فرهنگی ما در کشور ایران شده اید در کشوری که شما وقتی یک قصیده از رودکی می خوانید یک هفته سرشارید شما مسئول فرهنگی کشور شده اید که آثار احمد محمود و امثال او باید ممنوع باشند و فرزندان او همچنان تاوان دهند و شما یک بار نگویید افرادی که این کتاب ها را جعل و چاپ می کند و به بازار می دهند چه کسانی هستند. من می دانم نویسنده کتاب «دایی جان ناپلئون» در فرانسه در چه شرایطی زندگی می کند ولی شما یک بار نپرسیدید که چه کسانی این کتاب را چاپ می کنند و روانه بازار می کنند، شما آقایان تقویم هستید ولی ما تاریخ هستیم.