به گزارش خبرگزاری برنا از قزوین، در این نشست که با سخنرانی دکتر کاوه بذرافکن از استادان و نظریه پردازان برجسته ی معماری همراه بود؛ بر توجه بیشتر معمارها به طراحی بناهای عمومی تاکید شد.
دکتر بذرافکن در نشست به موضوع فاصله بین معماران با مردم جامعه پرداخت و گفت: یکی از مسائلی که معماران به طور سنتی با آن مواجه هستند، فاصله ی آن ها با جامعه است که در میان هنرمندان، به نظر می آید معماران ناموفق ترین قشر هنرمند در برقراریِ ارتباط با جامعه هستند و این مهمترین موضوعِ گفتمانِ اجتماعی معماری است.
وی تصریح کرد: در مقاله ای که فیلسوفِ هنر و معماری، راجر اِسکروتِن با عنوان "معماری در عصر نیست انگاری" می نویسد، می گوید: جامعه ی ما نیازی به معمار نابغه ی خلاق ندارد، بلکه به معماری نیاز دارد که جامعه را بفهمد.
بذرافکن افزود: درحالی که از رنسانس به بعد، معماری ویلا نقشی جدی در تغییرات و پردازش روندِ معماری داشته است و معماران مدرن نیز با ویلاهایشان توانسته اند تغییراتی عمیق را نظریه مند کنند؛ اما امروز لازم است نسبت و موقعیت معماری ویلا را در گفتمانِ معماری بسنجیم؛ که به نظر می رسد ویلاها دیگر گفتمان معماری را تغییر نمی دهند.
این استاد برجسته ی معماری ادامه داد: در معماری ویلاها با توجه به هزینه ی بالای ساخت و محدودیتِ تعداد استفاده کنندگان از این دسته از بناها، به نظر می رسد دیگر به ویلا نیاز نیست، چرا که ویلا متعلقِ به یک خانواده است و ما به بنایی نیاز داریم که متعلق به یک جامعه و یک نسل است که آن نسل می تواند با آن اثر زندگی کند.