به گزارش خبرنگار گروه باشگاه جوانی خبرگزاری برنا؛ حتی اگر یک بار برای تردد از مترو استفاده کرده باشید صدای بلند مردان، زنان و دختران جوان به عنوان فروشنده را حتما شنیده‌اید. همین مساله موجب شکایت بسیاری از مسافران به ماموران مترو شده است. ماموران مترو هم در ظاهر سعی می‌کنند با حضور فروشندگان مخالفت کنند و مانع کار کردن آنها در مترو شوند. ولی هر روز این تعداد فروشنده بیشتر از روز قبل می‌شود و کسی نه پاسخگوی مسافران و نه پاسخگوی فروشندگان است. در این مورد نمی توان یک طرفه به قاضی رفت و تنها مسافران را محق دانست زیرا شرایط بد اقتصادی فروشندگان را ناگزیر به این کار می‌کند.
مساله دیگری که موجب شکایت مسافران می شود این است که اغلب این فروشنده‌ها با کیسه‌های بزرگی که در دست دارند سعی می‌کنند از میان مسافران در آن شلوغی و ازدیاد جمعیت عبور کنند که همین امر یکی دیگر از مشکلات مسافران مترو است.
در ابتدای حضور فروشندگان در مترو قیمت مناسب اجناسی که آنها به فروش می‌رسانند برای مسافران هیجان انگیز بود و از این رو اهمیتی به کیفیت آن نمی‌دادند. اما امروز نه تنها قیمت همین اجناس به اصطلاح بنجل در متروها با بازار و مراکز خرید برابری می‌کند بلکه حتی گران‌تر و بی کیفیت‌تر هم هستند، البته این مساله در اجناسی مانند لوازم آرایشی بیشتر صدق می‌کند.
گاهی از لابه لای صحبت های فروشندگان مترو می‌شنویم که این زنان یا اغلب از همسر خود جدا شده و باید خرج و مخارج زندگی شان را تامین کنند، یا همسرشان در زندان است یا حقوق همسر کفاف زندگی شان را نمی‌دهد. شاید فروشندگی آنها در مترو به خاطر شرایط بغرنجشان قابل توجیح باشد اما در این میان دختران جوانی را می‌بینیم که ظاهرشان گویای وضعیت بد مالی آنها نیست و صرفا برای تفنن و بیکار نماندن به فروشندگی در مترو روی آورده اند.
از این روی می‌توان طبق گزارش مرکز آمار ایران، زنان و دختران جوانی که در مترو دست فروشندگی می کنند را به چهار دسته اعم از سرپرست خانواده، همیار خانواده، عادت و کسب و کار، استقلال مالی وتفنن تقسیم بندی کرد.
اما از مسئولین امر انتظار می‌رود برای راحتی مسافران و نیز حل مشکل زنان بدسرپرست و بی سرپرست که همه این سختی ها را به دوش می‌کشند تا هزینه های خانواده شان را تامین کنند راه کار معقولانه‌ای بیاندیشند تا این مساله برای همیشه حل شود.