خبرگزاری برنا، مصطفی فراغت
از آدم ها بُت نسازید، درباره آدم ها اغراق نکنید. غلامرضا دو پا داشت مثل من و تو، دو دست داشت مثل من و تو و دو چشمی که هم خوبی می دید و هم بدی. و از همه مهمتر غریزه داشت. گرسنه می شد غذا می خورد؛ شب که می شد می خوابید؛ صبح که می شد بیدار می شد؛ آماده که نبود شکست می خورد و ازدواج که کرد بچه دار شد.
به قولِ علیرضا حیدری؛ "به قدری عجیب و غریب درباره تختی صحبت می شد که تصور نمی شد نیرویی بتواند او را مغلوب کند."
اما واقعیت این است تختی و تختی ها دوزِ انسانیتِ شان بالا بود. ایرانی بود ولی دلسوز. ایرانی بود اما مهربان. حامیِ فقیران و مقابل همه یِ آن هایی که جنسِ شان مرغوبیت نداشت!
فرقِ تختی با آدم ها یا دلایلی که او را از همه یِ هم نسل های ش متمایز ساخت، نوعِ نگاهَ ش به زندگی بود. شاید به همین دلیل بعد از همه ی این سال ها همچنان محبوب مانده و دست نخورده!
رازِ ماندگاریِ تختی کاملا روشن است. سخت نگرفتن زندگی. شاید آنجایی که گل های باغچه اش را می کَند و برای گل فروش می بَرد تا بفروشد اما همه اش را می دهد به مردمی که دوستَ ش دارند جرعه ای از نگاهِ متفاوت ش هویدا باشد. تختی بر خلافِ همه ی ما که تشنه ایم، سیراب بود.
نه چشم هایِ رنگی داشت و نه قیافه ای خاص اما دلی بزرگ داشت. و به راستی که تفاوتِ آدم ها در نوع نگاهِ شان به زندگی ست. به مهربانی شان، به دستی هایی که می گیرند و به دل هایی که گرم می کنند. و بخاطر همین تفاوت هاست که ۵۰ سال گذشت و هیچ تختیِ دیگری ظهور نکرد. برای تختی شدن باید سیراب بود. برای تختی شدن باید فاتح بود. در دنیایِ پُر از زرق و برق امروز تشنه ها هیچ وقت بزرگ نمی شوند