به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا به نقل از گاردین، سینمای ایتالیا که آخرین بار در سال 2014 با «زیبایی بزرگ» ساخته «پائولو سورنتینو» اسکار خارجی برد و امسال نیز فیلم «مرا به نامت صدا کن» ساخته «لوکا گوادانینو» را در فصل جوایز سینمایی دارد، همچنان به ساخت فیلم‌های سینمایی مطرح در سطح جهانی ادامه می‌دهد اما این بدان معنا نیست که مردم ایتالیا همچنان طرفدار سرسخت محصولات داخلی هستند و در این سال‌ها اقبال کمتری به سالن‌های سینما نشان داده‌اند.
بر اساس جدیدترین آمارهای اعلام شده، میزان فروش محصولات سینمای ایتالیا در این کشور در سال 2017 با کاهش 46 درصدی در مقایسه با سال 2016 میلادی همراه بوده است.
کاهش فروش فیلم‌های ایتالیایی در سینماهای این کشور همزمان با کاهش کلی 12.4 درصد مخاطبان سینمایی در ایتالیا شده است و در سال 2017 تنها 92 میلیون نفر در این کشور به سینما رفتند، در حالی که این رقم در سال گذشته آن 105 میلیون نفر بود.
«فرانسسکو روتلی» رئیس انجمن فیلم "انیکا" ایتالیا، اکران آنلاین فیلم‌ها، دانلود غیرقانونی و قاچاق فیلم‌ها را از جمله عوامل نزول سینمای ایتالیا در عرصه فروش و مخاطب دانست و گفت مردم می‌خواهند در خانه و با راحتی تمام فیلم تماشا کنند و در این میان حجم بسیار بالایی از فیلم‌ها قاچاق و دانلود غیرقانونی می‌شوند.
در این میان برخی دیگر معتقدند که مخاطبان دیگر از تماشای فیلم‌های ایتالیایی هیجان‌زده نمی‌شوند و فیلم‌های خارجی به فروش گیشه کمک می‌کنند. در سال 2017، دو محصول هالیوودی «دیو و دلبر» و «من نفرت‌انگیز 3» پرفروش‌ترین فیلم‌های اکرانی در ایتالیا بودند و عصر طلایی فیلم‌های هنری ایتالیایی مدت زمان زیادی است که به پایان رسیده است.
«الکس اینفاسلی» کارگردان و فیلمنامه‌نویس ایتالیایی که در شهر رم زندگی می‌کند در گفتگو با نشریه «آبزرور» عنوان کرده که اساسا ایتالیا سینمای هنری را ابداع کرد اما خود ما اولین کسانی بودیم که آن را کشتیم.
این سینماگر ایتالیایی در ادامه اظهار کرد: "افول سینمای ایتالیا از دهه 1990 آغاز شد، زمانی که سالن‌های سینما جای خود را به مجتمع‌های سینمایی دادند و فیلم‌هایی که بیشتر برای تلویزیون مناسب بودند راه به سینما پیدا کردند. در رم دهه 1980، سینماهایی داشتیم که محصولات بزرگ هالیوودی را نشان می‌دادند اما در کنار ان تعداد زیادی سالن سینما بودند که فیلم‌های هنری به نمایش می‌گذاشتند. زمانی که شما رم را با لندن و پاریس مقایسه می‌کردید طیف وسیعی از انتخاب‌ها برای سینما در مقابل شما بود.
"یکی دیگر از عواملی که سینما و عادت تماشای فیلم را تغییر داد، ظهور «سیلویو برلوسکونی» در دهه 90 میلادی در صحنه سیاسی بود. در آن زمان دو کمپانی بزرگ تولید و توزیع فیلم فعالیت می‌کرد، یکی «Medusa» متعلق به «برلوسکونی» و دیگری کمپانی دولتی «RAI»، اما در سال 1994 و انتخاب «برلوسکونی» به عنوان نخست وزیر، وی کنترل هر دو کمپانی را در دست گرفت".
«اینفاسلی» ادامه داد: "این زمانی بود که تغییرات بزرگی ایجاد شد. آنها می‌خواستند فیلم‌هایی بسازند که بیشتر شبیه آن چیزی بود که در تلویزیون می‌دیدید و در ابتدا نیز عالی بود چون طیف مخاطبان بیشتری داشت. تولیدات سینمایی کمتر آموزنده و بیشتر سرگرم‌کننده شدند و کمتر به آن نوع از داستانگویی تمرکز می‌شد که بازتاب جامعه ایتالیایی بود. فرانسوی‌ها سینما را به عنوان ابزاری انقلابی استفاده کردند در حالی که ایتالیایی‌ها از آن به عنوان آینه و برای نشان دادن شرایط سیاسی و اجتماعی جامعه استفاده کردند و نمی‌دانستند بازتاب این شرایط در سینما موجب می‌شد عشق ما به تصویری که خودمان داریم خدشه‌دار شود".
علی‌رغم سطح پائین مخاطبان در سال 2017، دلایلی برای امیدواری نیز وجود دارد. صنعت سینما در انتظار تصویب قانونی است که بر اساس آن سرمایه‌های بیشتری به سمت فیلم‌سازی سرازیز می‌شود. از سویی دیگر چندین فیلم خوب در نوبت اکران قرار دارند که آن جمله می‌توان به «مرا به نامت صدا کن» ساخته «لوکا گوادانینو» (اکران از 25 ژانویه)، جدیدترین ساخته «پائولو سورنتینو» با عنوان «آنها» درباره «سیلویو برلوسکونی» و فیلم «پسر نامرئی» ساخته «گابریل سالوالتوره» دیگر کارگردان برنده اسکار اشاره کرد.