معمولا تصور ما این است، زمانی که یک انجمن خیریه سمنی را راه اندازی کردیم آنها باید همه کاری انجام دهند و دولت هیچ امکاناتی ندهد در صورتی که سمن ها هر کجای دنیا که به وجود می آیند قسمت مشاوره ای دولت ها هستند و کمک می دهند.
در این میان مهم ترین وظیفه دولت ها کمک گرفتن از این نیروهای فعال است، باید از آن ها خواست تا قسمتی از کار دولت را به عهده بگیرند، سمن ها اشکالاتی که می بینند پیگیری می کنند و نظر می دهند که چه کاری کنیم که بهتر باشد. اما در کشور ما وقتی بحث سمن یا انجمن خیریه می آید بسیاری از دولت ها تنها انتظار کمک مالی دارند در صورتی که دولت هر رقمی هم کمک کنندتنها یک سازمان مردم نهاد را از شکل اصلی خود خارج کرده است چرا که نهادی که از دولت پول دریافت کند دیگر اصلا سمن نمی شود.
مشکل دیگر ما با سمن ها این است که 80 یا 90 درصد افراد به سراغ سمن می روند که اسمشان در جایی مطرح شود و آن سمن حتی امکان و جا ندارد و درنهایت آن شخص پس از مدتی به هدفش می رسد و این سمن تعطیل می شود، گاهی هم میبینید که یک سمن آماده انجام کار است اما اعتباری و پولی ندارند و با دست خالی هم کاری نمی تواند بکند، متاسفانه برخی سازمان های دولتی از این ها کاری نمی خواهد و کاری را به سمن ها ارجاع نمی دهد. حال انکه بسیاری از آن ها حتی رایگان آماده انجام یک کارند.
همه جای دنیا کار سمن کمک برای دولت است، فرض کنید در قسمت بهداشت و درمان و یک سری افراد هستند که می خواهند کاری کنند بهترین کمک دولت استفاده از کمک آنان است ، زیرا این جوانان به دلیل انگیزه ای که دارند فعال تر از دیگران عمل خواهند کرد. اما امروز متأسفانه دستگاه دولتی هیچ خدماتی به آنها نمی دهند. یک جوان دلش می خواهد کاری انجام دهد اما آگاهی و تخصص کافی ندارد در این شرایط سمن ثبت می کند همین می شود که بعد از دو سه ماه خسته می شود و کار را رها می کنند.
هیچ جای دنیا سمن ها خودشان کار نمی کنند حتما دولت آنها را حمایت می کند به آن ها آموزش می دهد و آن ها هم قسمتی از کارهای دولت را به عهده می گیرند، سمن زمانی به وجود می آید که آن دستگاه دولتی نیازی در خودش ببیند. بنابر این حیات دولت و سمن ها کاملا وابسته به یکدیگر است.