به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا به نقل از خبرآنلاین، پژمان بازغی امسال با فیلم سینمایی «هایلایت» به کارگردانی اصغر نعیمی در سی و ششمین جشنواره فیلم فجر حضور دارد، فیلمی اجتماعی اما آرام که بازغی می گوید چالش های خاصی را برایش به همراه داشته است. این بازیگر که تجربیات مختلف و متفاوتی را در کارنامه اش دارد، حضور در جشنواره فیلم فجر را دوست دارد و حتی معتقد است با این حجم از تولیدات سینمای ایران باید به فکر جشنواره های موضوعی بیشتر نیز بود.
برای شما که در این سال ها تجربیات متفاوتی داشته‌اید با در نظر گرفتن چه ویژگی‌ها و نکاتی حضور در یک پروژه را قبول می‌کنید؟تفاوت در تجربیات مدنظرتان است؟
بله، «هایلایت» واقعا تجربه بسیار متفاوتی بود، چون فیلم درباره مهندس معدنی است که نیمی از زندگی‌اش را در معدن و در سکوت گذرانده است و بر اثر یک تصادف اتوموبیل اتفاقی برایش پیش می‌آید و یکی از بستگانش به بیمارستان می‌رود و قصه فیلم و چالش‌های نقش من تازه این جا شروع می‌شود. سکوت و درون‌گرایی که او داشت برای من چالش داشت و دوست داشتنی بود. من انواع و اقسام نقش‌ها و شخصیت‌های مختلف را در فیلم‌های مختلف کار کردم و در جشنواره‌های مختلف بودم. اما شاید سادگی این نقش یا بهتر بگویم ساده بودن اسمش را نمی‌شود گذاشت به قول آقای نعیمی بی پیرایگی این نقش و اینکه فیلم قرار نیست فیلم خودش را به رخ بیننده بکشد برای من نکته جالب و جذاب ماجرا بود. بیننده در «هایلایت» قرار است یک روایت ساده ای را که در عین حال به شکل ذهنی اصلا ساده نیست را تماشا کند. من فکر می‌کنم این ویژگی ها پیچیدگی و سختی کار بازیگر را بیشتر می‌کند.
معمولا بازیگران از نقش‌هایی استقبال می‌کنند که آنها را به چالش بکشد، نقش‌تان در «هایلایت» برای شما چنین ویژگی را داشت؟
چالش این نقش در بخش عاطفی ذهن من بیشتر بود، قضاوت، پیش‌بینی و پیش‌داوری و در نهایت انجام آن تصمیم که یا بخشش است و یا انتقام چالش به همراه داشت. دو راهی که این شخصیت در طول مسیر فیلم در آن قرار می‌گیرد بخشی است که فیلم و کار من به عنوان بازیگر را سخت می‌کند. وگرنه من در این فیلم نه لباس زیادی عوض می‌کنم، نه اتفاقات عجیبی را در قصه رقم می‌زنم. همه چیز بیشتر ذهنی و عاطفی است. یک زندگی تا مرز فروپاشی پیش می‌رود و آنجاست که آن آدم باید تصمیم بگیرد که آیا یک کاری را انجام بدهد یا نه.
پس در این فلیم کشمکش تصمیم‌گیری اخلاقی در موقعیت‌های بحرانی را می‌بینیم؟
بله، دقیقا. کلنجاری که این شخصیت با خودش می‌رود عینا همین چیزی است که می‌گویید.
در این سال‌ها معمولا در جشنواره فیلم فجر حضور داشتید، سال گذشته هم با دو فیلم «اسرافیل» و «خانه دیگری» به این رویداد سینمایی آمده بودید. چقدر به دیده شدن «هایلایت» و نقش خودتان امیدوار هستید؟ در واقع این فیلم را دارای چه ویژگی‌های خاصی می‌دانید که ممکن است نظر هیئت داوران را هم به خود جلب کند؟
من در طول همه این سال‌ها هم به هیئت داروان و هم هیئت انتخاب احترام گذاشتم. من همیشه معتقدم داوری مسئله‌ای سلیقه‌ای است و در طول سی و پنج دوره‌ای که از جشنواره گذشته همیشه حرف بوده که چرا این یا آن یکی انتخاب شدند. اما به نظر من باید به هر سلیقه‌ای احترام گذاشت. همین که فیلم در جشنواره حضور دارد، جزو 22 فیلم برگزیده سال هست که توانسته به این رویداد مهم راه پیدا کند برای من افتخار بزرگی است. من در این فیلم با گروهی بسیار خوب کار کردم، اصغر نعیمی مرد بسیار محترم و موقری است، مسعود سلامی فیلمبردار درجه یک و با اخلاقی است و گروه بسیار خوبی در کنارش دارد. علی بهرامی‌فر، محمد شاهوردی، خانم فرحناز شهدوست و تمام بچه‌ها یک گروه کاملا ساده و آرام را تشکیل داده بودند که کار کردن در کنارشان برای من هم غنیمتی بود. در نهایت هم این همکاری منجر به ساخته شدن فیلمی شد که تا بدین جا بخشی از مسیری که باید می‌پیموده را درست رفته و به جشنواره سی و ششم راه پیدا کرده است.
امسال شما در چند فیلم دیگر هم بازی کرده بودید اما آنها به جشنواره راه پیدا نکردند، ترجیح می‌دادید با «هایلایت» حضور داشته باشید یا آن کارها برایتان جذاب تر بود؟ البته منظورم نقشی که در آن فیلم ها بازی کردید است.
من دوست داشتم آن فیلم‌ها هم دیده شوند، مثلا یکی از فیلم‌ها «آهوی پیشونی سفید 2» بود که من نقش خیلی متفاوتی در آن داشتم و در واقع انتخاب چنین نقشی ریسک بالایی برای یک بازیگر که در آثار دیگری بازی می‌کند به حساب می‌آمد. این اثر یک فیلم فانتزی کودکانه است، از آنجاییکه من همیشه فکر می‌کنم سینمای کودک ما سینمایی است که مهجور مانده و حقش این نیست که به این شکل تفکیکش کنند و بگوید فیلم‌های کودک که سینمای کودک و جشنواره کودک دارند اگر اینطور است ما سینما و جشنواره فیلم های دفاع مقدس هم داریم، یا مثلا فیلم‌های مستند جشنواره مستقل سینما حقیقت را دارند من فکر می‌کنم سینما سینماست و می‌توانست به فیلم «آهوی پیشونی سفید 2» هم توجه بیشتری شود. این فیلم 15 -16 بازیگر حرفه‌ای دارد و به نظرم حضور این فیلم علاوه بر اینکه نقطه قوتی به حساب می‌آند می‌توانست حال جشنواره را هم تا حدودی تغییر دهد. چون امسال خیلی از فیلم‌هایی که درباره‌شان شنیده‌ام یا آنها را دیده ام خیلی فضای جدی دارند و به موضوعات روز می پردازند.
البته فیلم «هایلایت» فیلم آرامی است درست است؟ یا چون موضوعی اجتماعی دارد قصه اش هم ملتهب است؟
نه فیلم آرامی است، شاید بقیه فیلم‌ها کمی پرتنش به نظر برسند اما «هایلایت» فیلم آرامی است. ولی به طور کلی مردم در جشنواره دوست دارند فیلم‌هایی با فضاهای مختلف و متفاوت ببینند و باید برای همه این سلیقه‌ها خوراک تامین کرد.
به عنوان بازیگر ترجیح می دهید با فیلمتان در یک جشنواره حضور پیدا کنید و دیده شوید یا در زمان اکران همان فیلم مخاطب بیشتری جذب کند؟
من جشنواره را خیلی دوست دارم، این رویداد جشنی برای سینمای ایران است. خیلی از دوستانی که سال‌های سال با هم همکاری کرده بودیم اما کمتر یکدیگر را می‌دیدیم در جشنواره می‌بینیم، به نظر من ضیافت سینمای ایران جشنواره فیلم فجر است و من معتقدم در سینمایمان ما ضیافت کم داریم. در سینمایی که در طول سال 200 تولید دارد به نظرم جشنواره‌ای که فقط 22 فیلم در آن دیده شود یک مقدار کم لطفی در حق بقیه آثارش هست. من اعتقاد دارم جشنواره موضوعی جای برگزاری بیشتری دارد. برای مثال این تعداد فیلم کمدی ساخته می‌شود که خیلی‌هایشان هم هیچ استانداردی ندارند، اما می‌توانیم جشنواره فیلم‌های کمدی برگزار کنیم و آثار شاخص این حوزه را هم انتخاب کنیم. در واقع از بین فیلم‌های کمدی آثاری را انتخاب کنیم که دارای حداقل استانداردی برای بیننده باشند. خدارا شکر ما 85 میلیون جمعیت و کلی سینمارو داریم ولی خیلی از فیلم‌ها متاسقانه در طول سال گم می‌شوند و شاید هیچ وقت مخاطبانشان را پیدا نکنند، به نظرم این جشنواره‌های موضوعی باعث بیشتر و بهتر دیده شدن آثار می‌شود.