خدا آیت الله هاشمی رفسنجانی را بیامرزد، بسیاری اعتقاد داشتند در چشم احمدی نژاد و حامیانش او آخرین سنگر فتح نظام است و اگر فرو بریزد این طیف به اصل نظام یورش خواهند برد، سنگر آیت الله هاشمی اما تا آخرین روز حیاتش فرونریخت که بعد از فوتش هم این سنگر حفظ شد تا احمدی نژاد راهش را به سمت دیگری کج کند.
ماه های پیش از انتخابات دوازدهم ریاست جمهوری، محمود احمدی نژاد و یارانش با تولید فیلم و کارهای رسانه ای تلاش کردند دو قطبی احمدی نژاد و حسن روحانی را کلید بزنند، این جماعت همه حیات سیاسی خود را در دو قطبی های تند و رادیکال جستجو می کنند، به همین دلیل هم بود که از "پشت بلندگو" احمدی نژاد از حضور در انتخابات ریاست جمهوری منع شد، منعی که البته برای او معنی نداشت و با ثبت نام در انتخابات زندگی سیاسی جدیدی برای خود ترسیم کرد. او که از ماه ها پیش از انتخابات دو قطبی احمدی نژاد و روحانی را کلید زده بود با رای 24 میلیونی حسن روحانی در 29 اردیبهشت از این دو قطبی مایوس شد و اینبار دو قطبی "احمدی نژاد - آملی لاریجانی" را کلید زد تا همچنان با رفتارهای تند و رادیکال خود را در صدر اخبار حفظ کند.
محمود احمدی نژاد اهل نقد نیست، در واقع یا بلد نیست نقد کند و یا به گمانش نقد همان یورش غیراخلاقی و خلاف عرف سیاسی به شخصیت های سیاسی کشور است. او در هشت سال دوران ریاست جمهوریش تقریبا در 90 درصد سخنرانی هایش آیت الله هاشمی رفسنجانی را آماج حملات تند خود قرار می داد، در مناظره های نهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری علی اکبر ناطق نوری را هم اضافه کرد، در اواخر دوران ریاست جمهوریش اخوان لاریجانی را هم به لیست خود افزود، او قبل از دوران ریاستش بر دولت و در زمانی که شهردار تهران بود و سید محمد خاتمی ریاست جمهوری را بر عهده داشت، به بهانه ترافیک تهران، مقابل دوربین های تلویزیونی و خبرنگاران به رییس جمهور وقت حمله کرد، این حملات به خاتمی البته در دوران ریاست جمهوری احمدی نژاد هم ادامه پیدا کرد. احمدی نژاد در همه هشت سال ریاستش بر دولت جمهوری اسلامی از باندهای قدرت و ثروتی صحبت می کرد که از حضور احمدی نژاد در ریاست جمهوری ناراحت هستند و کسی هم نمی پرسید؛ این چه باندی است که با وجود مخالفتش شما رییس دولت هستید و نفر دوم نظام؟ او وقتی قافیه را تنگ می دید به همه حمله می کرد، برایش هم تفاوتی نداشت که سپاه باشد یا احراب سیاسی، مجلس باشد یا نهادهایی که از او و دولتش حمایت می کنند.
روش احمدی نژاد همین است، نه از دیروز و امروز که از همان سال هایی که چشم به قدرت داشت، چه در دوران استانداری اردبیل و چه در زمان شهرداری تهران، چه آن روزی که خودش را به آیت الله هاشمی می چسباند و چه در روزگاری که در نقش شاکی در دادگاه روزنامه سلام می نشست. او برای دیده شدن همه نوع جنجالی انجام می دهد، از خانه نشینی 11 روزه تا بست نشینی در حرم عبدالعظیم، از ویدئوهای تند علیه رییس قوه قضائیه تا سخنرانی در پله های دادگستری تهران، او جنجال می کند، سر و صدا دارد و انگار که احمدی نژاد "کودک شیطان" نظام سیاسی کشور است و حاکمیت به واطه همین نگاه با او مدارا می کند.
نقد خوب است، چه اگر نقد نباشد قدرت سیاسی فاسد می شود، از هاشمی و خاتمی و ناطق نوری و اخوان لاریجانی تا سپاه و مجلس و احزاب و ...، همه قابل نقد و بررسی هستند، اگر این سعه صدر نظام در مواجهه با رفتار کودک بیش فعال و شیطان فضای سیاسی ایران هم ناشی از این نقد پذیری باشد، حتما اتفاق خوبی است ولی منتقد هم باید شان و شئون را بداند و حفظ کند، پرده دری و بدرفتاری سیاسی، نقد نیست، تخریب است و وقتی این بددهانی سیاسی از حد می گذرد، نقد را هم بدنام می کند. احمدی نژاد در زمان حیات آیت الله هاشمی، تلاش کرد آخرین سنگر فتح کند، از نظر او رییس فقید مجمع تشخیص مصلحت نظام آخرین سنگر رسیدن به قله های قدرت بود، این سنگر نه تنها در زمان حیات آقای هاشمی فرونریخت که با تداوم دولت حسن روحانی همچنان استوار ماند، این تعبیر ماندگار آیت الله هاشمی بود که در سال 88 و پس از سفر احمدی نژاد به نیویورک و مصاحبه او با رسانه های مختلف آمریکایی در خصوص اعتراضات به نتایج انتخابات گفته بود : "او جا خالی می دهد تا تیرها به رهبری بخورد" احمدی نژاد در آن سال در واکنش به سوال خبرنگاران آمریکایی که در مورد اعتراضات مردم پرسیده بودند، گفته بود: " در ایران کسی به من اعتراضی ندارد" این جملات او در آن سال به این تعبیر شد که اعتراضات خیابانی به دلیل انتخاب او نیست و...!
حالا احمدی نژاد مقابل تیرها جاخالی نمی دهد، او پشت کمان نشسته و شخصا تیراندازی می کند، هدف او ظاهرا رییس قوه قضائیه است ولی در اصل همه نظام را نشانه گرفته؛ از قوه قضائیه و دولت و مجلس تا ولی فقیه.