به گزارش خبرگزاری برنا از تهران، موسیقی زبان احساس و روح انسان، طبیعت و کاینات است؛ زبانی لطیف که طنین شورانگیز آن، چه بسیار در اشیاء نیز تأثیری شگفت بر جا می گذارد هم از اینروست که موسیقی را، زبانی فرامرزی و فراجهانی می دانند و هفت نت آنرا، الفبایی که سخن عشق را در بی نهایتی از روایت های شیرین و دل نشین، تقریر و تحریر می کند.
یکی از روایان این روایت های روح پرور، که نامی درخشان و پرخاطره در میان دوستداران موسیقی ایرانی دارد، همایون خرم است؛ بزرگ آهنگسازی که در نغمه ها و نواهای جانانه اش، به جاودانگی پیوسته است .
خرم، همیشه خرم و هماره همایون مانده است و خواهد ماند و این اتفاق خجسته، در هر بار شنیدن نواها و تصنیف هایش، مکرر می گردد .
این بار تالار وحدت، با حضور پرشور مردم صاحبدل و هنر دوست ما، محل برگزاری کنسرتی چون همیشه در یادماندنی، از نغمه های خرم بود؛ نغمه هایی اصیل و طربناک ، که در همنوازی و همنوایی ویلون و پیانو، لحظه هایی سرشار از یادها و خاطره ها را در آینه ی ذهن و ضمیر مخاطبان رقم زد .
« شهرزاده رویاها » پوشیده در جامه ای زربفت، با اسب سپیدش ، رخ می نمود و دل می ربود ...
قلب عاشقان با شنیدن آهنگ « قلب عاشقان » تندتر و تندتر می تپید و نوای پرسوز و ساز « طاقتم ده » دل و جان را ، به آرامشی رازگونه ، دعوت می کرد .
« لیلی و مجنون » نواخته می شد و قیص عامری ، مجنون و دلباخته، به دنبال محمل پرشتاب لیلی، می دوید و آواز عشق، سر میداد .
آهنگ « درد عشق و انتظار » حدیث دردمندان و عاشقان را، به روایتی دردمندانه می نشست .
« غوغای ستارگان » کهکشانی فروزان از یاد و خاطره ی گذشته های دور و دراز را، پیش چشم بیدار می کرد؛ تا تمام شب های خاک و افلاک در غوغای روشن ستارگان، تا همیشه تابناک بماند .
با شنیدن « موج آتش » موجی از عشق و محبت، در رگارگ زمان، جاری و ساری شد، تا زمستان عصر آهن و سیمان را تحریر کند و به نوبهاری از احساس و ایمان، گره بزند . آنگاه، « قطعه ضربی ماهور » بود و « چهار مضراب اصفهان » که شور و حالی شاد و مفرح ارزانی دل های مشتقان کرد، تا عطر « گل های خرم » باغ به باغ، چشم و نگاه دل را به تماشاگه رازهای جاودانی ببرد .
متبرک باد رنگ و بوی این گل های بی خزان و خرم و ماندگار...
سیدرضا سیددانش - فعال فرهنگی و رسانه‌ای