آنچه از تاریخچه منشور ملل متحد که اساس تشکیل سازمان ملل را تعیین می کند مشخص است، جامعه بشری بعداز دو جنگ جهانی منشوری را با اعطای نمایندگی به مقامات سیاسی خود تدوین و تصویب نمود که برقراری عدالت، صلح و احترام به یکدیگر را به عنوان مهمترین برنامه خود برای دنیایی قانونمند و آرام قرار داد.
آنچه در بند یک ماده 1 این منشور به عنوان مرام ملل متحد تاکید شده است؛ "نگهداری صلح و امنیت بین المللی اتخاذ اقدامات جمعی مؤثر، برای جلوگیری از تهدیدات بر علیه صلح، و بر کنار کردن آنها، و از بین بردن هر اقدام تهاجمی یا هر اختلال صلح به نحو‌دیگر، و عملی کردن تنظیم و تصفیه مسالمت‌آمیز اختلافات و یا وضعیتهایی که جنبه بین‌المللی دارند و ممکن است صلح را بر هم زنند بر طبق اصول‌عدالت و حقوق بین‌المللی."
همچنین براساس بند 3 و 4 ماده 2 نیز اعضای سازمان ملل (دولتها) می بایست براساس اصول معین شده اقدام نمایند؛ 3 – اعضاء سازمان اختلافات بین‌المللی خود را به وسایل مسالمت‌آمیز تصفیه می‌نمایند به نحوی که صلح و امنیت بین‌المللی و همچنین عدالت به‌مخاطره نیفتد. 4- اعضاء سازمان در روابط بین‌المللی خود، از توسل به تهدید و یا استعمال قوه، خواه بر ضد تمامیت ارضی و یا استقلال سیاسی هر مملکت، و خواه‌به هر نحو دیگری که با مرامهای ملل متحد متباین باشد خودداری می‌نمایند."
پس آنچه از مرام و اصول ملل متحد و دولتهای تابعه آن مشخص است نگهداری صلح و امنیت بین المللی و رفع اختلافات به صورت مسالمت آمیز و عدم تهدید یکدیگر می باشد.
منشور مذکور در سال 1945 میلادی در شهر سانفرانسیسکو ایالات متحده آمریکا به امضا نمایندگان دولتهای مختلف رسید. آنچه مشخص است ایالات متحده خود بیش از هر کشور دیگری می بایست پایبند به این منشور باشد.
از سویی دیگر در معاهدات و قوانین مصوب در حوزه حقوق بین الملل اعم از اعلامیه جهانی حقوق بشر و میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی نیز تاکید بر حقوق اساسی بشریت شده است و نحوه رعایت و محافظت از آنها در راستای برقراری صلح و عدالت، احترام به حقوق یکدیگر و آزادی بیان گردیده است.
پایه و هدف انجام مذاکرات صورت گرفته بین المللی بین ایران و پنج عضو دایم شورای امنیت به همراه کشور آلمان که در نهایت منجر به توافق (معاهده) بین المللی برجام گردید، در راستای تحقق ماده یک و دو منشور ملل متحد بوده است. اقدامی که مورد تایید همه ابناء بشر و دولتهای جهان براساس منشور مذکور بوده است و تلاش های بی وقفه در جهت حل و فصل مسالمت آمیز اختلافات ناشی از استقرار انرژی هسته ای در ایران بوده و در جهت برقراری صلح پایدار در سطح منطقه و دنیا بوده است.
فارغ از اقدامات طرفین قبل از تصویب برجام اعم از تهدید ها و توسل به اجبار و تحریم های غیرمتعارف اقتصادی که هر دو مغایر منشور ملل متحد بوده اند، با گذر از فراز و نشیبهای مختلف در نهایت توافقی بین هر شش کشور با سلایق و منافع مختلف سیاسی و اقتصادی صورت پذیرفت.
تایید و امضا توافق نامه مذکور به منزله تصویب و تاسیس عهدنامه ای بین المللی می باشد که همه طرف ها براساس اصل حاکمیت قانون و قاعده انصاف و پایبندی به تعهدات آنرا پذیرفته و اجرایی ساختند.
مرجع فنی و تخصصی رعایت مفاد این توافق بین المللی نیز آژانس بین المللی انرژی اتمی تعیین گردید. آژانس مذکور نیز به عنوان رکن تصمیم ساز و کارشناس برای طرفین معاهده تا کنون پایبندی ایران به مفاد توافق را تایید نموده است و آنرا به اطلاع عموم جهانیان رسانیده است.
براساس اصل اقدام متقابل که از مصادیق ضمانت اجرایی حقوق بین الملل محسوب می گردد، با توجه به پایبندی ایران به تعهدات خود، طرفین دیگر نیز می بایست به تعهدات خود پایبند باشند. علیرغم انجام تعهدات از سوی اتحادیه اروپا به صورت نسبی، چین و روسیه؛ ایالات متحده آمریکا از موعد استقرار دولت جدید از انجام تعهدات خود با بیان بهانه هایی خارج از توافق صورت گرفته و مصوبه شورای امنیت سازمان ملل متحد امتناع نموده و در نهایت نیز بدون توجه به نظر مرجع فنی و تخصصی (آژانس بین المللی انرژی اتمی) به طور یک طرفه از معاهده مذکور خارج گردید.
این اقدام ایشان مغایر مفاد منشور ملل متحد که در کشور ایالات متحده به تایید اعضا رسید و مورد موافقت و نظر همه جوامع بشری می باشد و همچنین مغایر اعلامیه جهانی حقوق بشر و دیگر قواعد و اصول محرز حقوق بین المللی و حتی مفاد برجام می باشد.
در این شرایط که عدم رعایت قواعد و اصول حقوق بین الملل از قبیل اصل حاکمیت قانون با تصمیم کشور ایالات متحده آمریکا در توافق برجام محرز می باشد، مطلوب است با تبیین تخلف صورت گرفته حقوقی از سوی ایالات متحده و با بکارگیری اهرم فشار محکومیت افکار عمومی بین المللی و اخذ مصوبه محکومیت اقدام صورت گرفته از سوی مجمع عمومی سازمان ملل متحد که به عنوان یکی دیگر از ابزارهای ضمانت اجرایی حقوق بین الملل محسوب می شود و مذاکره با دیگر طرفهای توافق مذکور، استمرار توافق صورت گرفته برای حفظ صلح و حل و فصل مسالمت آمیز اختلافات را عملیاتی نمود و به جامعه بین المللی ثابت نمود که ایران بر تعهد خود پایبند می باشد و با تدبیر و عقلانیت تصمیمات بعدی اتخاذ گردد.