به گزارش گروه اجتماعی برنا؛ تهران شهری متشکل از مشکلات و معضلات است که یکی از الویت‌های این مشکلات کمبود پارکینگ خودرو است؛ این کمبود موجب پارک‌های بی‌نظم می‌شود که در نهایت همین پارک‌های آشفته موجب افزایش ترافیک خواهد شد و اگر بخواهیم ریشه‌ای‌تر با موضوع برخورد کنیم باید گفت که ترافیک هم علتی می‌شود برای آلودگی هوا و خشم، عصبانیت و بهم ریختن روان و آرامش شهروندان.
حل نشدن این معضل ، پیامد ونتایج منفی بسیاری در شهر ایجاد کرده که معلول بسیاری از مشکلات دیگر هم ممکن است، باشد.
حال برای اینکه بدانیم چرا این معضل چندین ساله حل نمی‌شود و یا راهکارهای حل آن چیست، با معاون اسبق حمل و نقل و ترافیک شهرداری به گفت‌وگو پرداختیم. ممکن است برای برخی سوال شود که چرا معاون اسبق و چرا این سوالات مهم از معاون فعلی یعنی پورسیدآقایی پرسیده نشده تا از اجرای برنامه‌های فعلی معاونت در این خصوص اطلاع رسانی شود؛ در جواب این دسته از افراد باید گفت به علت عدم پاسخگویی ایشان.
سید جعفر تشکری هاشمی – معاون اسبق حمل و نقل و ترافیک شهرداری در گفت‌وگو با خبرنگار شهری خبرگزاری برنا، در پاسخ به این سوال که چرا تاکنون مشکل چندین ساله پارکینگ و پارک حاشیه‌ای در تهران حل نمی‌شود، بیان کرد: «کمبود پارکینگ یک معضل و مشکل چند ده ساله است که ریشه تاریخی دارد. پارک حاشیه‌ای مانع ظرفیت تردد شهر می‌شود اما همان پارک‌های حاشیه‌ای هم امروزه پاسخگو نیازها نیستند. متاسفانه سیاست‌های متناقضی که در طول این سال‌ها در موضوع پارکینگ اعمال شده، کمبود پارکینگ را تشدید کرده است. اگر بخواهیم بگوییم که آیا برای حل این معضل راه حلی وجود داشته یا نه، مشارکت و امکان سرمایه گذاری مردم تنها راهی بوده که می‌توان با آن به حل این موضوع تسلط پیدا و آن را حل کرد.»
وی در پاسخ به این سوال که خیابان‌های باریک تهران به افزایش ترافیک کمک می‌کنند، چرا برنامه‌ای برای عریض کردن خیابان‌ها وجود نداشته، گفت: «با این موضوع موافق نیستم. برای اینکه محل پارک بیشتری برای ماشین‌ها بوجود بیاید، خیابان‌ها را تعریض نمی‌کنند. نباید هیچ خیابانی را برای پارک حاشیه‌ای تعریض کرد اما معابر قدیمی و بافت فرسوده‌ای وجود دارند که ممکن است به علت ساختار قدیمی خود امکان تردد ماشین را بگیرند یا خودروها به سختی عبور کنند. موضوع نوسازی بافت فرسوده و شبکه معابر اگر اتفاق افتد و همچنین مناطقی که دارای بافت فرسوده هستند مورد توجه قرار گیرد و ساخت و ساز نو شود و شبکه هم بر همان اساس اصلاح، به نظر معضل تهران تا حدودی حل خواهد شد. معضل اصلی تهران مسئله کمبود پارکینگ‌ها است.»
تشکری هاشمی در پاسخ به این سوال که چرا برای حل کمبود پارکینگ در نقاط و مراکزی که قابلیت استفاده از پارکینگ فلزی را دارند، استفاده نمی‌شود، اظهارکرد: «برای حل بحران کمبود پارکینگ در تهران چاره‌ای جز ایجاد و ساخت پارکینگ‌ها به صورت اقتصادی نیست و با سرمایه مردم باید این مشکل را حل کرد. بیش از 6 سال گذشته لایحه‌ای تحت عنوان "طرح جامع پارکینگ تهران" به شورای اسلامی شهر تهران ارسال شد که به صورت مفصل به این موضوع پرداخته بود؛ این طرح شامل چنین مواردی بود: اینکه چگونه می‌توان در بافت‌های قدیمی شهر و نقاطی که کسری پارکینگ دارند، پارکینگ تأمین کرد. در ساخت و سازهای جدید چه تمهیداتی باید در نظر باید گرفته شود. با چه شیوه ای می‌توان استقبال مردم برای سرمایه گذاری در این موضوع را افزایش داد. یکی از راهکارهای تأمین پارکینگ، ساخت پارکینگ‌های مکانیزه و طبقاتی که به صورت مکانیزه می‌تواند در فضایی کم تعدادی خودرو را در خود جای دهد بود یا امکان ساخت پارکینگ‌های دو طبقه در واحدهای مسکونی و اداری در این طرح پیش بینی شده بود همچنین شیوه ساخت پارکینگ‌ها پیش بینی شد تا از طبقات منفی 1 به پایین، پارکینگ‌ها به صورت صد در صدی سطح اشغال داشته باشند تا بتوانند نیاز ساختمان‌ها را تأمین کنند. در معابر شهری پیش بینی شده بود در زیر شبکه معابری که در سازوکارهایی در زیر زمین است مثل مترو اگر اختلال ایجاد نشود، ساخت و ساز پارکینگ را در زیر معابر با مشارکت مردم داشته باشیم. این لایحه به شورای شهر رفت اما متأسفانه در طول سال‌های طولانی این امکان فراهم نشد که در شورا به تصویب برسد. این لایحه برای تمام شرایط پیش بینی‌هایی انجام داده بود اگر درحال حاضر شورای اسلامی شهر تهران به آن ورود پیدا و لایحه را بروز کند می‌تواند در طول یک دوره زمانی قابل قبول کسری‌های پارکینگ را جبران کند.»
وی در پاسخ به این سوال با ساماندهی پارک حاشیه‌ای می‌توان کسب درآمد پایدار برای شهر کرد، وضعیت پارک‌های حاشیه‌ای که در حال حاضر وجود ندارند، در زمان شما به چه صورت بوده، بیان کرد: «طرح پارکبان در گذشته در تهران اجرا شده بود اما حدود 2 سال است که مدیریت پارکبان را در تهران تعطیل کرده‌اند. با این طرح برای جمعیت بسیاری ایجاد اشتغال شده بود و همچنین افرادی در کنار معابر، پارک خودروها را ساماندهی می‌کردند، مراقبت و محافظت از خودرو شهروندان که به آن آسیبی نرسد و مورد دستبرد قرار نگیرد و مهم‌ترین آن ایجاد نظم در پارک حاشیه‌ای بود. در آن زمان مبالغ پارک حاشیه‌ای پایین بود و برای شهرداری درآمد و ثروتی ایجاد نمی‌کرد اما همین که برای گروهی اشتغال ایجاد شده بود و مردم می‌دانستند که با پارک حاشیه‌ای نظم در شهر اجرا می‌شود، یک اتفاق خوب بود اما حدود 2 سال است که مدیریت پارکبان‌ها تعطیل شده و در پی آن آشفتگی پارک حاشیه‌ای بوجود آمده است؛ پارکبان‌ها موضوع خوبی بودند که مورد غفلت قرار گرفتند درحالیکه به نظم و انضباط پارک و مراقبت از خودروهای شهروندان کمک می‌کرد و اجازه داده نمی‌شد که پارک‌های دوبل و غیره در کنار معابر شکل گیرد و در نهایت برای جمعیت‌های چند صد هزار نفری شغل شده بود. اگر شهرداری مجدد به طرح پارکبان با توجه اعمال اصلاحات به روز، بازگردد یک طرح خوب بار دیگر اجرا می‌شود و به حل معضل پارکینگ به صورت مقطعی کمک خواهد کرد. باید یادمان باشد اگر سرمایه گذاری بخش خصوصی برای پارکینگ صورت گیرد باید کم کم از پارک حاشیه‌ای به سمت ساخت پارکینگ حرکت کرد. باید اجازه داد در معابر خودروها حرکت کنند چون معبر برای توقف نیست.»
تشکری هاشمی در پاسخ به این سوال که چرا بخش خصوصی وارد ساخت پارکینگ نمی‌شود، گفت: «برای ایجاد پارکینگ الزاماتی در خصوص هزینه ساخت و ساز، مجوزها، نرخ بهره برداری از پارکینگ، کاربری‌های زمین، نرخ پارکینگ، عوارض و ... وجود دارد؛ اینگونه نیست که بلافاصله بگوییم بخش خصوصی وارد موضوع شود و آن‌هم ورود کند؛ بخش خصوصی در طرح‌هایی ورود خواهد کرد که مطمئن شود الزامات ذکر شده برای آن فراهم شده است. نرخ پارکینگ مسئله بسیار مهمی است چون زمانی‌که نرخ پارکینگ به اندازه اجاره یک انبار پایین باشد بخش خصوصی وارد موضوع نخواهد شد. باید الزامات قانونی فراهم و مدل اقتصادی طراحی شود بگونه‌ای که سرمایه گذار احساس کند بین ساخت پاساژ و پارکینگ، پارکینگ برای آن اقتصادی‌تر خواهد بود. این مدل می‌بایست در شهرداری و شورای شهر به تصویب برسد و از این الزامات حمایت لازم کند.»
معاون اسبق حمل و نقل و ترافیک شهرداری در پاسخ به این که آیا در مورد پارکومترها بهتر است که حضور مامور باشد یا مکانیزه باشند، بیان کرد: «در خصوص پارک حاشیه‌ای، مدل خوبی در تهران و برخی از شهرهای کشور اجرا شده است. این مدل تنها برای کنترل پارک‌های حاشیه‌ای نیست بلکه گزارشاتی که پارکبان‌ها در اختیار پلیس قرار می‌دهند منجر به اعمال قانون برای متخلفین خواهد شد؛ نیازی نیست که پلیس تعداد بسیاری از مأموران خود را در همه نقاط تهران برای کنترل پارک حاشیه‌ای توزیع کند و با مکانیزمی که در این طرح به مرحله اجرا درآمد نشان داده شده که گزارشات پارکبان‌های داوطلبی که زیر نظر پلیس هستند، می‌تواند برای تعیین و تکلیف پلیس برای برخورد با متخلفان مورد استفاده قرار گیرد و مبنایی برای برخورد با متخلفان باشد و به جای استفاده از جمعیعت بالایی از پلیس که وظیفه نظم، انضباط و ایمنی پلیس را دارند، از این پارکبانان استفاده شود.»