به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا؛ ایوب آقاخانی، نویسنده، کارگردان و بازیگر تئاتر، که در کارنامه خود نویسندگی سریال‌هایی همچون «برج عاج»، «توی گوش سالمم زمزمه کن» و ... و همچنین بازی در سریال «زیر گذر» و ... را دارد اهل دنبال کردن فوتبال یا هیچ ورزش حرفه‌ای دیگر نیست و خود را فوتبالی نمی‌داند، او خاطره‌ای از جام جهانی ندارد جز معطلی‌هایی که در اثر شادی‌های گاه و بیگاه مردم که در خیابان برای موفقیت های تیم ملی برایش ایجاد شده است.
خاطره ای از جام جهانی یا حضور ایران در این جام دارید؟
به دلیل اینکه اهل فوتبال نیستم و اهل تعقیب ورزش های حرفه ای در شکل مسابقه نیستم، البته نه به این معنا که ورزش یا فوتبال بازی کردن را دوست نداشته باشم، تعقیب مسابقات حرفه ای آن خیلی مورد علاقه من نیست، بنابراین خاطره ای در این زمینه ندارم، جز اینکه هر خاطره ای که دارم عموما تلخ است، به این معنا که تنها چیزی که من از جام جهانی به یاد دارم و ادواری که ایران در آن جام بوده است، همیشه از مختصر شادی که محصول عِرق ملی من بوده است مردم برایم خاطره ای تلخ ساخته اند، آن هم این بوده که جایی به خاطر شادی مردم گیر افتادم و این موضوع اصلا برایم جذاب نیست. خوشحال بودم ایران مرحله ای را پشت سر گذاشته است، ولی معمولا مردم از آن خاطره بدی برایم می سازند. مگر اینکه آن روز خانه بوده ام و شادی مردم را از دور دیده و لذت برده ام. وقتی درون آن شادی هستم و با مردم هم صدا نیستم و درگیر کاری بیرون از خانه هستم این شادی ها معمولا برایم تلخی خلق می کند، بنابراین خاطره خیلی جالبی یادم نیست.
با توجه به این که اهل دنبال کردن مسابقات و ورزش حرفه ای نیستید، به نظر شما ایران در این جام چه نتیجه ای می گیرد؟
صادقانه آرزویم این است که اتفاق خوبی برای مردم ایران بیافتد و صادقانه باور دارم که نخواهد افتاد، ولی آرزو می کنم که اتفاق خوبی برای تیم ملی بیافتد و آرزو می کنم تیم ملی هرچه دیرتر از گردونه رقابت ها خارج شود تا مردم ما در بین این همه تلخی، شادی کنند، چون دلم برای شادی مردم ایران تنگ شده است، خیلی وقت است که شادی مردم را ندیده ام. آرزو می کنم مردم شاد باشند و بتوانند در هجوم این همه غم، شادی کنند.
سامیه لک، بازیگر تلویزیون که آخرین سریال او «آنام» ماه گذشته از شبکه سه سیما پخش شد، همه افتخار آفرینی های تیم ملی را خاطراتی به یاد ماندنی دانست و آرزوی موفقیت برای تیم ملی کشورمان کرد. او در صحبت های خود نشان داد که برخلاف بسیاری از هنرمندان از فوتبال بی اطلاع نیست و آن را دنبال می کند.
فکر می کنم همه ما ایرانی ها با حضور ایران در جام جهانی خاطره داریم و بیشترین آن برمی گردد به اتفاقی که در بازی های مقدماتی جام جهانی 98 مقابل استرالیا افتاد و بعد از مدت ها ایران در جام جهانی حضور پیدا کرد، ولی اصولا من تمام بازی های ایران در جام جهانی خاطره است، به دلیل حال خوب و احساس غرور و افتخاری که همه ما ایرانیان داشتیم. امیدوارم که امسال هم اتفاقات خوب برای ایران بیافتد و به مراحل بالا برویم، می دانم که کار ایران مقداری سخت است، ولی همینقدر که ایران در جام جهانی حضور دارد من افتخار می کنم و خوشحالم و برای همه بچه های تیم ملی بهترین آرزوها را دارم و به عنوان یک ایرانی به آن ها می گویم ما خیلی خوشحال می شویم اگر موفقیت آن ها را ببینیم و همینطور به مراحل بالاتر بروند، مثل خودشان که حتما دلشان می خواهد و خوشحال خواهند شد و اگر این اتفاق هم نیافتاد، باز هم ما پشت آن ها هستیم، باز هم دوست شان داریم و برایشان احترام قائل هستیم.
با توجه به شرایط گروه ایران در جام جهانی، پیش بینی شما از نتیجه های تیم ملی چیست؟
اصولا فوتبال پیش بینی پذیر نیست، من فقط می دانم که کار تیم ما امسال سخت است، اما مطمئنم بقیه تیم هایی هم که قرار است با ایران بازی کنند همین حس را دارند و فکر می کنند که کار سختی دارند. ایران تیمی قوی است و بچه ها انگیزه قوی دارند و امیدوارم بهترین اتفاق ها برای تیم مان بی افتد و برای همه آن ها آرزوی سلامتی و موفقیت دارم.
سام کبودوند، بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون است، او در کارنامه بازیگری خود سابقه بازی در فیلم های «چ»، «روباه»، «آذر، شهدخت، پرویز و دیگران» و سریال های «هیات مدیره» و «تاریکی شب روشنایی روز» را دارد. سام کبودوند پرسپولیسی دو آتشه است و می گوید کل کل شدیدی هم سر آن با استقلالی ها دارد. فوتبال را هم به طور جدی دنبال می کند، او از جام جهانی دو خاطره دارد، یک از آنها خاطره ای تلخ برای همه مردم ایران و است و دیگری خاطره ای جذاب از بازی ایران و استرالیا و صعود ایران به جام جهانی 98.
چه خاطره ای از جام جهانی، فینال های آن، حضور ایران در این جام یا شادی های مردم دارید؟
دو خاطره از جام جهانی دارم که در ذهن من ظبط شده است. یکی جام جهانی 90 بود که وسط پخش یکی از بازی ها زلزله رودبار اتفاق افتاد، سن من کم بود، آن زمان من دبستانی بودم و ما در تهران هم زلزله را احساس کردیم، که بعد از آن تبدیل به خاطره تلخی برای همه مردم ایران شد. خاطره دیگر من مربوط به بازی ایران و استرالیا است، فکر کنم پیش دانشگاهی بودم یا سوم دبیرستان، ما از مدرسه فرار کرده بودیک که به بازی برسیم، یادم می آید در خیابان از هر کس که می پرسیدیم ساعت چند است همه مبنایشان بازی ایران بود، می گفتند 20 دقیقه مانده به بازی یا یک ربع به بازی مانده است. خودم را به خانه رساندم و خاطرم هست مادربزرگم آن روز خانه ما بود و سر بازی وقتی که ایران گل دوم را زد، مادربزرگم نماز می خواند و من بعد از گل دوم آنقدر فریاد زدم که نماز مادربزرگ من شکست و بعد از آن به مدت 5 دقیقه من از خوشحالی فریاد می زدم و دور خانه می دویدم و مادربزرگم با دمپایی دنبال من می دوید که من را به خاطر اینکه نمازش شکسته بود می خواست من را تنبیه کند.
به نظر شما ایران در بازی های گروهی چه نتیجه ای می گیرد؟
خوش بینانه آن این است که ایران از مراکش ببرد و با اسپانیا و پرتقال مساوی کند و از گروه بالا برود، ولی احتمال بعیدی به نظر می رسد. آرزوی قلبی من این است که مانند بازی با آرژانتین بتوانیم بازی آبرومندی انجام بدهیم و لذتش را ببریم. بعید می دانم که اتفاق خاص و عجیب غریبی بیافتد.
ادامه دارد...
لینک بخش اول http://l1l.ir/5646