طی چند روز گذشته دومین مرکز آموزش و نگهداری کودکان بنیاد نیکوکاری دست‌های مهربان در مازندران افتتاح شد. به همین دلیل با دکتر شهرام فرجی، بنیانگذار این بنیاد، تماس گرفتیم تا از برنامه‌های آتی آنها باخبر شویم.
ماحصل گفتگوی خبرنگار خبرگزاری برنا در ساری با دکتر شهرام فرجی، بنیانگذار بنیاد دست‌های مهربان، را در زیر می خوانید.
از شروع به کار بنیاد نیکوکاری دست های مهربان آغاز کنیم.
من چند سالی بود که به کمک برخی از دوستانم به برخی خانواده‌های نیازمند کمک‌هایی نظیر تهیه جهیزیه، آزادسازی زندانیان و ... انجام می‌دادیم ولی برخی ادارات وابسته به دلیل نداشتن مجوز به ما اجازه فعالیت ندادند که به همین دلیل در سال ۱۳۸۶ بنیادی را به نام بنیاد نیکوکاری دست‌های مهربان با محوریت حمایت از زنان سرپرست خانوار، حمایت از بیماری‌های خاص، حمایت از ایتام، حمایت از دانش‌آموزان بی‌بضاعت، ساخت مراکز آموزشی و درمانی در مناطق دور افتاده، آزادسازی زندانیان جرائم مالی، توانمندسازی بانوان از راه آموزش و یا هر نیازمندی که به ما مراجعه کند را تأسیس کردیم.
پس به طور تک بعدی فعالیت نمی‌کنید.
نه، فعالیت ما تک بعدی نبوده و به همین دلیل بزرگترین جامعه هدف در اختیار بنیاد دست‌های مهربان است که چیزی بالغ بر شانزده هزار عضو دارد.
چند شعبه در کشور دارید و اگر امکان دارد چند نمونه از حمایت‌هایی که انجام می‌دهید را نام ببرید.
بنیاد نیکوکاری دست‌های مهربان ۱۶ شعبه در کشور دارد. به طور مثال برای نیازمندان مستمری و سبد کالا ماهیانه، سفرهای زیارتی، بهداشت و درمان که هفت شعبه ما دارای درمانگاه‌های تخصصی هستند و خدماتی چون دندانپزشکی، چشم پزشکی، گوش و حلق و بینی و حتی پوست، مو و زیبایی را به این عزیزان ارائه می‌دهند.
آیا خدماتی که ارائه می‌دهید، محدود به همین چیزهایی که گفتید است یا برنامه‌های دیگری را دنبال می‌کنید؟
خیر، در واقع ما با امکاناتی که در اختیار این عزیزان قرار می‌دهیم، به دنبال این هستیم تا ابتدا دغدغه نیاز آنها را برطرف کنیم و سپس با آموزشی که به این افراد می‌دهیم، آنها را برای اداره یک زندگی عادی آماده می‌کنیم.
در بین صحبت گفتید، توانمندسازی بانوان، در این مورد بیشتر توضیح می‌دهید.
ببینید دومین واحد توانمندسازی زنان سرپرست خانوار را در ساری افتتاح کردیم و با قراردادی که با سازمان فنی و حرفه‌ای منعقد کردیم، ۴۰ حرفه را برای آموزش به این عزیزان در نظر گرفتیم و پس از یک سال آموزش، با امتحانی که سازمان فنی و حرفه‌ای می‌گیرد و مدرکی که می‌دهد و همچنین کمک بلاعوضی که ما برای‌شان در نظر می‌گیریم، این افراد از چرخه حمایتی ما خارج می‌شوند، به طوری که افتخار می‌کنیم در سال ۹۳، حدود ۶۰۰ نفر از این عزیزان در شهرهای مختلف از چرخه حمایتی ما خارج شدند و در حال حاضر کارگاه‌های کوچکی دارند که به جمع حامیان ما اضافه شده‌اند.
برای کودکان چه برنامه‌هایی در نظر گرفته‌اید؟
همانطور که می‌دانید کودکان تا سن هفت سالگی از همه نظر آماده آموزش هستند و ما تمام تلاش‌مان این است که با آموزش، آنها برای آینده بنیاد، جامعه و خودشان موثر باشند. این کودکان کاملا هدفمند آموزش می‌بینند. به طور مثال از نظر تغذیه، زیر نظر معاونت درمان ما تغذیه می‌شوند. از نظر رفتار اجتماعی، زبان بدن، فنون مذاکره، سه زبان خارجه و همچنین نواختن دو ساز موسیقی را آموزش ببینند. در واقع یک بسته ایده‌آل زندگی را برای این عزیزان در نظر گرفته‌ایم، به طوری که آخرین گروه زیر هفت سال ما که سال گذشته از آموزش ترخیص شده و به مدرسه رفته‌اند، همگان بر این عقیده‌اند که حداقل باید سه الی چهار سال بالاتر از سطحی که هستند، قرار بگیرند. در واقع می‌توانم بگویم تمام نیازهایی که یک کودک برای زندگی ایده‌آل نیاز دارد را ما برایش در نظر گرفته‌ایم.
در مورد افتتاح دومین مرکز نگهداری کودکان و آیندگان در ساری برای خوانندگان ما بگویید.
پس از آغاز فعالیت نخستین مرکز نگهداری کودکان و آیندگان بنیاد نیکوکاری دست‌های مهربان در تهران همیشه دوست داشتم بتوانیم تعداد این مراکز را افزایش دهیم و خیلی خوشحالم که دومین مرکز آن پس دو ماه فعالیت، به طور رسمی در ساری افتتاح شد.
در کل کشور چند پرسنل دارید و آیا ایده خاصی در جذب نیرو دارید؟
ما در کل کشور ۱۷۰۰ پرسنل داریم و جالب است که بدانید هدف ما کارآفرینی است. تمامی پرسنل ما یا دانشجو هستند، یا هزینه زندگی خانواده‌هایشان را تامین می‌کنند و یا جوانانی که به دنبال کار هستند. این را هم باید اضافه کنم که تمام کارکنان ما برابر آیین نامه وزارت کار حقوق می گیرند و بیمه تامین اجتماعی می شوند و با افتخار می توانم بگویم که کارآفرین برتر ایران هم هستیم.
در روز افتتاح مرکز نگهداری کودکان در ساری، چیزی که نظر خیلی‌ها را جلب کرد، صمیمیت بین شما و کودکانی بود که در این مرکز در حال آموزش بودند.
خب حجم کار من به دلیل اینکه در دانشگاه تدریس می‌کنم و عضو هیات علمی هستم و البته چند مجموعه واردات و صادرات را مدیریت می‌کنم و همچنین تعدد شعبات دست‌های مهربان در کشور و رسیدگی به آنها زیاد است و خیلی زمان خالی ندارم ولی همین زمان اندک را هم سعی می‌کنم کنار این کودکان سپری کنم. در واقع اعتقاد دارم کودکان به‌خوبی دوست داشتن واقعی را از غیرواقعی تشخیص می‌دهند و شاید صمیمیتی که شما در موردش حرف می زنید به همین دلیل است.
در مورد برنامه‌های آتی بنیاد نیکوکاری دست‌های مهربان کمی صحبت کنید.
برنامه آینده ما ساخت بزرگترین بیمارستان برای کودکان ایبی یا پروانه‌ای در استان مازندران است که مذاکرات‌مان را با سازمان علوم پزشکی استان انجام داده‌ایم و زمینی که برای احداث چنین بیمارستانی نیاز است را در نظر گرفته‌ایم و ان‌شاءالله به‌زودی کلنگش را می زنیم.
آیا در این راه مسئولین استان مازندران به شما کمک کرده‌اند؟
ما یک‌سال است که فعالیت مان را در شهرستان ساری آغاز کردیم ولی متاسفانه در ابتدای فعالیت‌مان نه تنها مسئولین خیلی تحویل‌مان نمی‌گرفتند بلکه خیلی هم اذیت شدیم. حتی در بحث احداث بیمارستان چندین بار کارمان به لحظه آخر رسید ولی خب با تغییر مسئولین یا عدم همکاری مسئولینی که در مسند کار قرار داشتند، این کار عقب افتاد. تمام اینها در حالی است که از سایر نقاط برای انجام این پروژه در آن شهرها خیلی مورد استقبال قرار گرفتیم و حتی امکانات زیادی هم برای ما در نظر گرفتند تا ما را مجاب کنند که این بیمارستان را در آنجا بسازیم ولی من مصرانه ایستادم تا این کار در شهرستان ساری انجام شود.
آیا از طرف دولت یا نهادهای دولتی حمایت می‌شوید؟
خیر، بنیاد نیکوکاری دست‌های مهربان کاملا غیرانتفاعی است و از هیچ نهاد دولتی حمایت نمی‌شود کما اینکه ما به کمیته امداد و بهزیستی کمک هم می‌کنیم. در این رابطه جالب است بدانید بیشترین کمکی که یک نهاد خصوصی توانست به زلزله زدگان کرمانشاه انجام دهد، بنیاد نیکوکاری دست‌های مهربان بوده که از اولین لحظات پس از زلزله در آنجا حضور داشت، ۱۰۰ کانکس و نزدیک به ۳۵ کامیون اقلام مورد نیاز را به منطقه فرستاد، شعبه ما در آنجا دایر شد و در حال فعالیت است و حتی با آموزش و پرورش صحبت کردیم تا ساخت مدارسی که در زلزله خراب شد را آغاز کنیم.
حرف پایانی.
در پایان خدا را شاکرم که چنین توانایی به من و دوستانم داد که بتوانیم کمکی هر چند کوچک را به افراد نیازمند انجام دهیم.
گفتگو: یوسف قاسمی