زنان مطلقه این شهر دوباره ازدواج نمی کنند!

تعداد زنان سرپرست خانوار در این منطقه بسیار بالا است. یکی از دلایل بالا بودن آن، عدم ازدواج مجدد  این زنان می باشد. در فرهنگ این مناطق، زنان بدلیل پایبندی شدید به روابط عاطفی و احساسی، بعد از فوت همسرانشان هرگز ازدواج نمی کنند. آنها تمام عمر خویش را برای تامین آسایش خانواده و بزرگ کردن فرزندانشان می گذرانند. اغلب خانواده ها پرجمعیت اند ولی فرزندان جوان آنها به دلیل بیکاری و خشکسالی در منطقه، برای اشتغال به سمنان، ساری و یا سایر شهرها مهاجرت می کنند. از این رو بعضی از روستاها خالی از سکنه شده اند. بدلیل افزایش افراد سالمند، که میانگین سنی آنها بین ۷۰ تا۱۰۰ ساله می باشد، جمعیت میانسال و جوان در این منطقه کاهش چشمگیری داشته است.

شغل مردم در این منطقه کشاورزی و دامداری ست. بعضی از زنان به دلیل کهولت سن نمی توانند کار کنند. اغلب زنان در چهاردانگه علاوه بر یارانه ها و اندک مستمری کمیته امداد، با دریافت دستمزد ۳۵ هزار تومان در روز، سخت کار می کنند و خرج زندگی خود و خانواده شان را از کارگری در شالیزارها، مزارع گندم، عدس، جو و چیدن خیار و سیب تامین می کنند. زنانی که در بهار، قبل از طلوع آفتاب تا غروب، زیر آفتاب سوزان و هوای شرجی منطقه درون شالیزارهای پر آب و گل، کمر به نشا کاری خم می کنند. همواره در فصلی تابستان، تک تک بوته های کوتاه و کوچک عدس را با دستهایشان از زمین در می آورند. روزها گندم و جو درو می کنند و عصر برای مصرف آب خانواده ، مجبور به حمل دبه های سنگین آب، از پای چشمه تا خانه شان می شوند.

 بعضی از زنان ناخواسته به دلیل بیکاری شوهرانشان مجبور به کار هستند. این در حالی ست که به دلیل ترویج اعتیاد در مردان، آمار طلاق نیز افزایش یافته  و زنان مطلقه به صورت پراکنده در روستاها زندگی می کنند.

 زنان ومخصوصا آنان که علاوه بر زندگی خود، سرپرستی خانواده با چندین فرزند را نیز بر عهده دارند، بار سنگین زندگی را با کمترین امکانات به دوش می کشند و با چشم پوشی از تمامی آرزوهایشان  با بردباری، صبر و استقامت به جنگ سختی ها و کمبودها می روند و به امید روزهایی بهتر به زندگی خود ادامه می دهند.