دو هفته پیش یک اتفاق خاص رخ داد که این اندوه را دوچندان کرد. در برنامه‌ی شب وحدت کرمان که در دهم مردادماه امسال در تهران و در موقوفه‌ی دکتر محمود افشار برگزار شد، از جمله برنامه‌ها که در پوستر مراسم ذکر شده بود؛ یکی هم «پخش فیلم سده، ساخته‌ی منوچهر عسکری‌نسب» بود. تنها چیزی که در مورد این فیلم می‌دانستم این بود که این فیلم را منوچهرعسکری‌نسب کارگردان و تهیه کننده‌ی کرمانی در سال 1350 برای تلویزیون ملی تهیه کرده است.
مراسم آن شب اتفاقا خیلی طولانی شد. پس از اتمام برنامه، تازه به یاد این موضوع افتادم که «فیلم سده» پخش نشد، و علی دهباشی مجری عزیز و محترم برنامه هم در این مورد، توضیحی نداد!
آن روز و حتی روزهای بعد دلیل پخش نکردن فیلم سده و عدم حضور منوچهر عسکری‌نسب را در مراسم پیگیری نکردم. تا این‌که درست یازده روز بعد، خبر تاسف‌بار مرگ او را در خبرگزاری ایسنا خواندم.
اندوهم اما زمانی بیشتر شد که دیدم «ایسنا» در گزارشی که امروز(سه‌شنبه) روی خروجی‌اش گذاشته، از بدرقه‌ی غریبانه‌ی این سینماگر قدیمی و کرمانی خبر داده است. در میان تعداد بسیار کمی که در مراسم تدفین این هنرمند قدیمی شرکت کرده بودند، من از کرمان فقط آقای سیدمحمود دعایی عزیز را شناختم! پرسش‌ام این است: واقعا سهم «عسکری‌نسب» از تکریم جایگاه «هنرمندانه» و «کرمانی» بودنش همین مقدار بود؟!