به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا؛ صبح امروز دوشنبه مراسم تشییع پیکر ضیاءالدین دری در میان جمعیت هنرمندان و دوست داران هنر از مقابل خانه سینما آغاز شد.
در ابتدای این مراسم امیرعلی دانایی روی صحنه رفت و گفت: ضیاءالدین دری برای من همیشه اولین بود. همانطور که او باعث ورود من به حرفه بازیگری شد. ما بیشتر از اینکه یک انسان را از دست داده باشیم یکی از مفاخر را از دست دادیم و من بابت این اتفاق خیلی متاسف هستم.
دانایی ادامه داد: ضیاءالدین دری قلم خوبی داشت، دقت در کارگردانی و زیبایی شناسی در تمام کارهای او به خوبی دیده می شد. خیلی متاسفم که فرصتی برای یک همکاری مجدد با او پیدا نکردم.
دانایی با اشاره به منصف بودن دری در کارگردانی یادآور شد: حداقل دوازده فیلمنامه سینمایی داشت کهفرصتی پیش نیامد آن ها را بسازد، فیلمنامه هایی که هرکدام حرفی برای گفتن داشتند. من گله مندم که چرا ما از مفاخر خود حمایت نمی کنیم اما خوشحالم که ضیاءالدین دری فرصت پیدا کرد تا حرفش را بزند. سریال «کلاه پهلوی» از معدود کارهایی است که منصفانه به دوره پهلوی پرداخته است. سریالی که هم سیاهی و هم سفیدی ها را نشان داد و این نشان از انصاف در کارگردانی و پرداخت به کاری است که او در خود داشت. قطعا کسی مانند دری در سینما متولد نخواهد شد و من به سهم خودم این ضایعه و اتفاق دردناک را به جامعه هنری تسلیت عرض می کنم.
بازیگر «کلاه پهلوی» در پایان صحبت های خود بیان کرد: خواهش می کنم بجای دسته بندی و گروه بندی افراد در سینما بیشتر به توانایی و شایستگی افراد توجه داشته باشیم. این بحث از آن دسته اتفاقاتی است که مرحوم دری به آن توجه ویژه ای داشت.
پس از آن رضا کیانیان روی صحنه آمد و گفت: چندی پیش به این فکر افتادم که چرا چند سال است او را ندیدم و به خانه اش نرفتم؟
او اضافه کرد: متاسفانه چهل سال از انقلاب می گذرد و ما یک روز خوش نداشتیم. چرا نباید به آینده امیداور باشیم؟ ما چهل سال است در بحران زندگی می کنیم و همه انقدر که سرگرم زندگی خود شدند همدیگر را فراموش کرده اند. چرا ضیاءالدین دری در سن شصت و پنج سالگی باید بمیرد؟ تنها او بود که می توانست کیف انگلیسی را به این خوبی روایت کند. امیداورم یه روز خوب ببینیم و به آینده خود امیدوار باشیم.
سپس اسدالله نیک نژاد خاطرنشان کرد: بعد از سالها دوری، اولین دیدارم با دوست چهل ساله ام با مرگ او همراه بود.
وی اضافه کرد: او یک رفیق هنرمند بود. زمانی که از انگلیس برگشت ما ساعت ها با هم صحبت می کردیم و الان باید به او بگویم نه تنها در تاریخ هنر باقی می مانی بلکه باید با غرور زندگی کنی. من به سه فرزند او افتخار می کنم که هر سه بسیار شایسته و خوش فکر هستند. ضیاءالدین دری تاریخ معاصر را می شناخت، او سینه اش را سپر می کرد و می گفت چه کسانی دروغ می گویند. واقعا حیف که چنین مردی را از دست دادیم.
در ادامه مراسم قطب الدین صادقی گفت: نیکی کردن در معنای هنری و فرهنگی به معنای آفرینش است و در آفرینش امید است. با مرگ انتظامی و دری اندکی از امیدم را از دست دادم. با رفتن این بزرگان زندگی گسیخته تر می شود. دری یک دوست والاگهر برای من بود و با اینکه کارم بازیگری نیست اما اگر آدم با سوادی پیدا کنم بازی کنم. بعد از کیف انگلیسی ۲۵ سریال را بازی نکردم.
وی بیان کرد: دری بسیار سختکوش بود و از هیچ دیالوگ و میزانسنی نمی گذشت. به قدری ایمان به کار و عشق به آفرینش داشت که کمتر کسی را دیدم تا این اندازه احساس مسئولیت کند. او هنر را به مردم، صادقانه و با اعتقاد نزدیک کرد. نمی توانیم در برابر مرگ آنها کاری انجام دهیم و تنها می توانیم دوستشان داشته باشیم و به نسل های آینده معرفیشان کنیم. امیدوارم شرایطی در کشور باشد که امثال دری ها را در هر نسل تکرار کنیم.
ادامه دارد....