به گزارش خبرگزاری برنا- استان اصفهان، کنجکاوی انسان برای تفحص در جهان هستی تنها به طبیعت زمین ختم نشد چراکه ذهن رؤیاگونه او آرزوی پرواز داشت تا آسمان را لمس کند، رؤیای پرنده بودن و پرواز کردن از دیرباز فکر خلاقانه بشر را درگیر کرده بود تا از یک خیال واقعیت بسازد.
به این ترتیب هواپیما اختراع شد و انسان به ابرها رسید، زیبایی‌های زمین از ارتفاعی باورنکردنی دیدنی شد حتی فهمید با ساخت وسایل دیگری هم می‌توان اوج گرفت و سبک‌بال پرواز کرد از این رو بالن، پاراگلایدر، پاراموتور، هنگ‌گلایدر، سقوط آزاد، هواپیماهای گلایدر و هواپیماهای فوق سبک در ورزش و تفریحاتش جا باز کردند؛ وسایل پروازی که امروزه به عنوان رشته‌های ورزشی پرطرفدار در دنیا و کشور مطرح هستند.
استان اصفهان با سایت‌های مختلف پرواز و خلبانان نامدار در این رشته مورد توجه بوده و بهترین‌های پاراگلایدر را به جامعه ورزش‌های هوایی در داخل و خارج از کشور معرفی کرده است؛ فاطمه افتخاری ورزشکار موفق این رشته که با کسب مقام در رقابت‌های داخلی و برون‌مرزی موفقیت‌های چشمگیری داشته، ادامه این راه را از اولویت‌های خود می‌داند.
وی تنها بانوی خلبان پاراگلایدر ایرانی بوده که امسال با شرکت در دو رویداد مهم این رشته، مقدماتی جام جهانی و مسابقات جام جهانی به میزبانی ترکیه، توانایی‌هایش را به اثبات رسانده است؛ به سراغش رفتیم تا در گفت‌وگویی با علایق و فعالیت‌هایش بیشتر آشنا شویم.
برنا: آرزو می‌کردید که روزی خلبان شوید؟
افتخاری: خیر، پرواز همیشه آرزوی من بود؛ یادم می‌آید 12 یا 13 ساله‌ام بود که به بام تهران رفتیم و من پاراگلایدر را برای اولین بار آنجا دیدم، آن موقع نمی‌دانستم این چیست و اینکه می‌تواند یک وسیله شخصی باشد؛ دو، سه ساعت نگاهش می‌کردم و فقط همین را می‌دانستم که یک نفر در حال پرواز است.
برنا: همین موضوع هم باعث شد که به رشته پاراگلایدر علاقه‌مند شوید؟
افتخاری: خیر، چون همان زمان اگر هر وسیله دیگری را که پرواز می‌کرد، می‌دیدم برای یادگیری آن اقدام می‌کردم؛ علاقه‌ام به پاراگلایدر برمی‌گردد به زمانی که من 18 ساله‌ام بود و با یک آگهی در مورد آموزش پرواز با پاراگلایدر مواجه شدم و تصمیم گرفتم که دوره‌های آموزشی‌اش را بگذرانم، در حقیقت از همان اول هیچ ذهنیتی نداشتم که اصلا پاراگلایدر چیست.
برنا: دقیقا از چه موقع فعالیت حرفه‌ای‌تان را در این رشته آغاز کردید؟
افتخاری: سال 86 پرواز را شروع کردم، 4، 5 سال بعد اولین مسابقه‌ای را که در رشته مسافت در کشور برگزار شد، شرکت کردم؛ اما در عمل اولین مسابقه استاندارد و واقعی که حضور پیدا کردم مسابقه‌ای بود که در شهر کایسری ترکیه برگزار شد و من توانستم مدال برنز بگیرم و این برای خودم هم عجیب بود.
برنا: معمولا اکثر بانوان به ورزش‌های پرهیجان که ترس‌آور هم هستند تمایلی نشان نمی‌دهند، شما چطور از همان اول ترسی نداشتید؟
افتخاری: از بچگی کمتر می‌ترسیدم و اعتماد به نفسم برای یادگیری مهارت‌های عملی زیاد بود؛ در 4 سالگی شنا را یاد گرفتم، دوران دبستان اسکیت و دوچرخه‌سواری را انجام می‌دادم، در دوران راهنمایی سوارکاری می‌کردم و اصولا ورزش‌ها را خیلی سریع یاد می‌گرفتم و ترس هم نداشتم.
برنا: کلا تعریفتان از ترس چیست؟
افتخاری: در پرواز برای خود من بعد از 2 سال ترس مفهوم پیدا کرد، وقتی درک کردم خطر واقعی خیلی نزدیک‌تر از آن چیزی است که آدم فکر می‌کند به خصوص اینکه به دلیل رعایت نکردن اصول و نکات ایمنی حوادثی برای دوستانم پیش آمد؛ در واقع در این رشته هر چه دانشمان بیشتر می‌شود بیشتر متوجه واقعیت و ترس می‌شویم.
برنا: اصلا چیزی وجود دارد که از آن ترس یا وحشت داشته باشید؟
افتخاری: واقعیتش آدم راحتی هستم حتی نگران آینده هم نیستم اما چیزی که خیلی فکرم را مشغول می‌کند سلامتی است چون موجودیتم و زندگی‌ام را به آن وابسته می‌دانم، با توجه به اینکه فعال هستم و آدمی نیستم که یک‌جا بنشینم سلامتی‌ام خیلی برایم اهمیت دارد و امیدوارم سالم و سلامت بمانم.
برنا: حس پرواز چه حسی است؟
افتخاری: امروز برای من پرواز یک حس نیست، یک سبک زندگی است که با طبیعت و سفر گره خورده، هر جای جدیدی که وارد می‌شوم دوست دارم آنجا را از آسمان هم ببینم برای من یک بعد ندارد دلم می‌خواهد از ارتفاع هم آن مکان را تماشا کنم؛ اوج آن چیزی که برای من پرواز است جسم آزادم بوده که نشان می‌دهد محدود نیستم، یاد گرفتم از نیروهای طبیعت استفاده کنم و با استفاده از نور خورشید و باد سفر کنم، این چیزی است که از آن لذت می‌برم نه فقط یک لحظه جدا شدن پایم از زمین.
برنا: ورودتان به عرصه ملی از چه زمانی بوده است؟
افتخاری: در ارتباط با پاراگلایدر باید بگویم به جز حضور ایران در بازی‌های آسیایی 2018 جاکارتا که تعداد کمی از خلبانان کشور آن هم فقط در یک رشته خاص، فرود دقت، اعزام شدند، معمولا اعزامی نداریم؛ در رشته مسافت که من کار می‌کنم به این شکل است که حضور در رقابت‌های برون‌مرزی برای من و خلبانان ایرانی که در این رشته در دنیا جایگاهی دارند کاملا شخصی صورت می‌گیرد و البته این جایگاه در حدی است که امسال جامعه PWC (جام جهانی پاراگلایدر) به دو خلبان ایرانی اعتماد کرد تا دو رویداد را که از مهم‌ترین رویدادهای این رشته در سال 2018 محسوب می‌شدند به میزبانی کشور ترکیه برگزار کنند، این رویدادها مسابقات مقدماتی جام جهانی و رقابت‌های جام جهانی ترکیه بوده است، در حقیقت مدیر اصلی برگزاری این رقابت‌ها 2 خلبان ایرانی بودند.
برنا: از عناوین و افتخاراتتان در این عرصه صحبت کنید؟
افتخاری: در این 5 سالی که در سطح بین‌المللی مسابقه می‌دهم در اکثر رقابت‌ها طلا، نقره یا برنز بخش بانوان را به دست آورده‌ام، این رقابت‌ها مقدماتی جام جهانی یا مسابقات اوپن کشورها بوده است.
برنا: به تازگی در مسابقات جام جهانی پاراگلایدر به میزبانی ترکیه شرکت داشتید، از حال و هوای این رقابت‌ها برایمان بگویید؟
افتخاری: این رقابت‌ها بالاترین سطح مسابقات پاراگلایدر در دنیا است، خلبانانی که همیشه تصاویرشان و یا پروازهایشان را در اخبار دنیای پاراگلایدر دنبال می‌کردم، در کنارشان پرواز کردم و این جو برایم جالب، لذت‌بخش و زیبا بود؛ خلبانان معروف زن و مرد که رکورددار دنیا بودند حضور داشتند و به هر حال چون پرواز یک ورزش دسته‌جمعی است و 120 خلبان کنار هم در آسمان بودیم و پرواز کردیم بار آموزشی زیادی داشت، کسی این لحظه را به ما یاد نمی‌دهد خودمان با نگاه کردن به پرواز و تصمیمات سایر خلبانان در آسمان پرواز و تکنیک‌های مسابقه را یاد می‌گیریم؛ برای من آموزنده و از طرفی امیدوارکننده بود چون از بقیه عقب نماندم با اینکه سطح تجهیزات من از نظر سرعت و کارایی پایین‌تر از سطح تجهیزات بقیه شرکت‌کننده‌ها بود؛ وقتی می‌دیدم، می‌توانم در آن سطح با آن‌ها پرواز کنم به توانمندی‌ام امیدوار می‌شدم؛ این مسابقه در 4 روز مفید پروازی که هر روز مسیر مسابقه را در حدود 2 تا 3 ساعت پرواز می‌کردیم برگزار شد.
برنا: از بار اولی که با پاراگلایدر پرواز کردید، خاطره‌ای دارید؟
افتخاری: روز اول یا سال اول برای من خاطره‌ای نداشت، مهم‌ترین خاطره‌ام مربوط به زمانی می‌شود که دو، سه ساعت با دو عقاب پرواز کردم، این حس را داشتم که یک پرنده هستم یک عقابم چون عقاب‌ها هم مانند ما پرواز می‌کنند و 50 کیلومتر دنبال من آمدند؛ لحظاتی که من و همسرم با هم پرواز می‌کنیم برایم لحظات قشنگی است وقتی چند ساعت با هم در آسمان هستیم و با هم فرود می‌آییم خیلی خوب است اینکه با همسرم این حس را شریک هستم برایم خاص است.
برنا: علاوه بر پاراگلایدر و پاراموتور تا کنون ورزش‌های هیجانی دیگری را هم تجربه کرده‌اید؟
افتخاری: من و همسرم دومین ورزش مورد علاقه‌مان موتورسواری است نه به صورت مسابقه و حرفه‌ای اما زیاد سوار موتور می‌شویم، هر کداممان یک موتور داریم و مسیرهای کوتاه چند ساعته را با آن سفر می‌کنیم.
برنا: آیا تا به حال فکر کرده‌اید که این رشته را کنار بگذارید و سراغ ورزش دیگری بروید؟
افتخاری: به دو دلیل قطعا خیر، چون الان که در این جایگاه هستم حاصل ساعت‌ها تلاش و پرواز است و همچنین یک سبک زندگی همراه با سفر است یعنی اگر روزی برسد که پرواز نکنم باز این سبک زندگی را ادامه می‌دهم چراکه به سفر و طبیعت بسیار علاقه‌مندم.
برنا: چند بانوی ورزشکار در ایران مانند شما به خلبانی پاراگلایدر و پاراموتور در حد حرفه‌ای مشغول هستند؟
افتخاری: خلبان پاراگلایدر خانم در کشور زیاد هستند اما چیزی که هست تمایل و امکانات این بانوان برای شرکت در رقابت‌ها است به عنوان مثال زمانی که مسابقات مسافت در کشور برگزار می‌شود اینکه چه تعداد بانو تمایل و امکان حضور در رقابت‌ها را داشته باشند عددی بین 3 تا 6 نفر است که حاضر به حضور در مسابقات می‌شوند و خلبانان خوبی هم هستند؛ باید توجه داشت که مسابقات باعث رشد و پیشرفت فرد می‌شوند پس شرایط و امکانات برای شرکت در رقابت‌ها اهمیت زیادی دارد به خصوص اینکه از یک سطحی مسابقات کلاس آموزشی هستند.
برنا: به نظر شما در ایران برای بانوانی که به انجام ورزش‌های هوایی علاقه‌مندند، امکانات به اندازه کافی وجود دارد؟
افتخاری: تجهیزات این رشته خیلی پرهزینه شده در نتیجه ورود به آن سخت شده و متعاقبا ماندگاری نیز کمتر شده است، خود من که در مسابقات جام جهانی از تجهیزات سطح بالا برخوردار نبودم انتظار نتیجه بهتر هم نداشتم.
برنا: تا کجا می‌خواهید پیش بروید؟
افتخاری: الان در بالاترین نقطه آرزوهایم هستم چون با توانمندی‌هایی که دارم در سطح قابل توجهی فعالیت می‌کنم و مسأله پرواز برایم یک مسأله حل شده است اینکه توانستم امسال در مسابقات جام جهانی شرکت کنم و این فرصت ایجاد شد که رقابت در سطوح بالا را تجربه کنم برایم خوشحال‌کننده بود و آرزویی که دارم این است که سالم و سلامت باشم تا بتوانم به فعالیتم ادامه دهم و سال‌ها پرواز کنم.
برنا: پیشنهادتان به بانوانی که می‌خواهند تازه وارد این رشته شوند، چیست؟
افتخاری: این مسیر یک مسیر طولانی است که صبر و حوصله می‌خواهد، آهسته و پیوسته پیش بروند اگر بخواهند سریع به آن هدفی که دارند، برسند با مشکل مواجه می‌شوند؛ ورزش هم مانند هنر است و باید زمان خودش را طی کند، عجله نداشته باشند و زیاد تمرین کنند، زیر نظر اساتید کاربلد، توانمند و باتجربه که در هر سطحی بهترین هستند آموزش ببینند و بدانند موفقیت در این رشته حاصل تمرین، تجربه و دانش تئوری است فقط یک مورد از این موارد کافی نیست به عنوان مثال اگر دانش داشته باشند و تمرین کافی نداشته باشند ممکن است خطراتی برایشان اتفاق بیفتد پس همه این‌ها لازم هستند تا فرد نتیجه بگیرد.
گفت‌وگو از: میترا پدیدار