در بخش های قبلی این یادداشت دلایل فاصله گرفتن بسیاری از کارگردانان و بازیگران تلویزیون را از رسانه ملی در حوزه سریال سازی مورد بررسی قرار دادیم. وضعیت اقتصادی تلویزیون و نحوه تزریق بودجه به پروژه ها در بخش دوم این یادداشت مورد بررسی قرار گرفت در این بخش چارچوب و ممیزی های رسانه ملی در مقایسه با شبکه نمایش خانگی با هدف سریال سازی مورد بررسی قرار می گیرد. بسیاری از نویسندگان که در تهیه این یادداشت همراه ما بودند معتقدند قصه ها در تلویزیون این روزها خفه می شوند .
ممیزی های دست و پا گیر
بسیاری از خانواده تلویزیون به خصوص نویسندگان و کارگردانان معتقد هستند چارچوب تلویزیون اجازه نمی دهد ما به سمت ژانرهای مختلف و موضوعات متفاوت اجتماعی برویم و همین مسئله دست ما را در تولید یک کار جذاب و مخاطب پسند می بندد.
جالب است بسیاری از تهیه کنندگان و کارگردانان و حتی بازیگران معتقد هستند مخاطب حق دارد که سریال تلویزیون ملی را دنبال نمی کند چرا که نه داستان جدید و جذابی روایت می شود و نه سبک و سیاق جدیدی در نحوه پرداختن به موضوعات مختلف اجتماعی پیش روی ما گذاشته شده است. تا کی قرار است مخاطبان تلویزیون یک جنس قصه را با یک سبک و سیاق روایت دنبال کنند.
اگر به ساختار قصه ها در سال های اخیر دقت کرده باشید متوجه خواهید شد که عملا داستان جذاب و بکری دست مایه سریال های تلویزیون قرار نگرفته است و معمولا داستان ها به لحاظ خط و ربط اصلی و بن مایه درام تکراری و حرف جدی برای گفتن ندارند. بسیاری از مخاطبان باهوش سیما با گذشت چند قسمت می توانند تا پایان ماجرا را حدس بزنند و این یک فاجعه برای صاحبان یک سریال محسوب می شود. انگشت شمار هستند سریال هایی که می توانند مخاطبشان را تا پایان تشنه و پیگیر حفظ کنند و این مسئله آسیب مهم و موثری به وضعیت سریال سازی و جذب مخاطب می زند. شاید دلیل عمده اقبال مردم به تولیدات شبکه نمایش خانگی از جمله سریال شهرزاد، شاهگوش و... همین روایت و ساختار متفاوت از آنچه در تلویزیون دیده است می باشد. جدا از این که قاعدتا دست باز نویسندگان و کارگردانان در پرداخت های مختلف، قصه گویی و حتی انتخاب ژانر و از سوی دیگر سبک و سیاق پوشش و گریم در تولیدات نمایش خانگی قطعا در جهت مخاطب و دست به جیب شدن او موثر است.
این که دو ارگان موازی مثل وزارت ارشاد اسلامی و سازمان صدا و سیما دو دیدگاه و چارچوب متفاوت در صدور مجوز تولید و پخش یک اثر نمایشی دارد جای سوال دارد و می تواند چالشی جدی در این حوزه محسوب شود و در این راستا مدیران و سیاستگذاران تلویزیون می توانند با یک بازنگری هوشمندانه در چیدمان چارچوب و ممیزی ها مخاطبان رسانه ملی را به خصوص در عرصه سریال بازگردانند.
تجربه ساخت سریال هایی چون «میوه ممنوعه»، «تا ثریا»، «ساعت شنی» و... که پرداخت درستی از یک موضوع اجتماعی مهم در تلویزیون بود نشان از این دارد که هرگاه مدیران تلویزیون به خالقان آثار اجازه دهند و هرگاه دست نویسندگان در نگارش آثار قوی باز باشد قطعا نیروهایی کاربلد و آرتیست اطراف این تلویزیون وجود دارند که می توانند پرچم معتمدترین رسانه موجود را بالا نگه دارند.
ادامه دارد...