یکی از ایرادات اساسی به باشگاه‌های فوتبال ایران عدم سرمایه‌گذاری در فوتبال پایه است و معمولا خیلی‌ها، باشگاه‌ها را متهم به حاضری خوری و توجه نکردن به بازیکنان جوان و نوجوان می‌کنند اما باید در باشگاه‌ها فعالیت کنید و مشکلات آنها را بدانید تا متوجه شوید چرا خیلی از باشگاه‌ها ترجیح می‌دهند به‌جای توجه به تیم‌های پایه، سراغ مهره‌های کلیدی سایر تیم‌ها بروند!
یکی از اصلی‌ترین دلایل بی‌توجهی باشگاه‌ها (به‌خصوص باشگاه‌های تهرانی) به فوتبال پایه هزینه‌های زیادی است که گریبان تیم‌ها را می‌گیرد و این در حالی است که یک مشت افراد کارنابلد در راس فوتبال پایه کشور (سازمان لیگ) قرار گرفته‌اند که به نوعی همه هزینه‌های باشگاه‌ها را به باد فنا می‌دهند.
استفاده از داوران و ناظران بسیار ضعیف، بی توجهی به برنامه تیم‌ها در رده‌های سنی مختلف که استفاده این بازیکنان را در تیم‌های مختلف با مشکل مواجه می‌سازد، لجبازی با باشگاه‌ها برای تغییر در برنامه بازی‌ها، پاسخگو نبودن به تماس‌ها و هرازگاهی نامه‌های باشگاه‌ها و بسیاری موارد دیگر سبب می‌شود باشگاه‌ها عطای تیمداری در رده‌های پایه را به لقایش ببخشند و اگر اجباری هم در این زمینه وجود داشته باشد ترجیح می‌دهند در سطح شهرستان یا حداکثر استان به فعالیت بپردازند (مثل تیم‌های پایتخت که فقط در آسیاویژن تهران به میدان می‌روند و در لیگ‌های کشوری شرکت نمی‌کنند!).
به‌جاست مسئولان ارشد سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال به‌جای اینکه تنها به فکر پر کردن بیلان کاری خود بوده و مثلا آمار بدهند در سال چه تعداد بازی در رده‌های سنی مختلف برگزار می‌کنند پای درددل مدیران باشگاه‌ها، مدیران و مربیان تیم‌های پایه بنشینند و با مشکلات این بازی‌ها و تیم‌ها آشنا شوند و فکری اساسی برای بهبود کیفی رقابت‌های پایه و متعاقب آن تقویت تیم‌های ملی در رده‌های سنی کنند.
هی بگویید چرا باشگاه‌ها روی فوتبال پایه سرمایه‌گذاری نمی‌کنند
فوتبال پایه اسیر یک مشت کارنابلد!
یکی از ایرادات اساسی به باشگاه‌های فوتبال ایران عدم سرمایه‌گذاری در فوتبال پایه است و معمولا خیلی‌ها، باشگاه‌ها را متهم به حاضری خوری و توجه نکردن به بازیکنان جوان و نوجوان می‌کنند اما باید در باشگاه‌ها فعالیت کنید و مشکلات آنها را بدانید تا متوجه شوید چرا خیلی از باشگاه‌ها ترجیح می‌دهند به‌جای توجه به تیم‌های پایه، سراغ مهره‌های کلیدی سایر تیم‌ها بروند!
یکی از اصلی‌ترین دلایل بی‌توجهی باشگاه‌ها (به‌خصوص باشگاه‌های تهرانی) به فوتبال پایه هزینه‌های زیادی است که گریبان تیم‌ها را می‌گیرد و این در حالی است که یک مشت افراد کارنابلد در راس فوتبال پایه کشور (سازمان لیگ) قرار گرفته‌اند که به نوعی همه هزینه‌های باشگاه‌ها را به باد فنا می‌دهند.
استفاده از داوران و ناظران بسیار ضعیف، بی توجهی به برنامه تیم‌ها در رده‌های سنی مختلف که استفاده این بازیکنان را در تیم‌های مختلف با مشکل مواجه می‌سازد، لجبازی با باشگاه‌ها برای تغییر در برنامه بازی‌ها، پاسخگو نبودن به تماس‌ها و هرازگاهی نامه‌های باشگاه‌ها و بسیاری موارد دیگر سبب می‌شود باشگاه‌ها عطای تیمداری در رده‌های پایه را به لقایش ببخشند و اگر اجباری هم در این زمینه وجود داشته باشد ترجیح می‌دهند در سطح شهرستان یا حداکثر استان به فعالیت بپردازند (مثل تیم‌های پایتخت که فقط در آسیاویژن تهران به میدان می‌روند و در لیگ‌های کشوری شرکت نمی‌کنند!).
به‌جاست مسئولان ارشد سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال به‌جای اینکه تنها به فکر پر کردن بیلان کاری خود بوده و مثلا آمار بدهند در سال چه تعداد بازی در رده‌های سنی مختلف برگزار می‌کنند پای درددل مدیران باشگاه‌ها، مدیران و مربیان تیم‌های پایه بنشینند و با مشکلات این بازی‌ها و تیم‌ها آشنا شوند و فکری اساسی برای بهبود کیفی رقابت‌های پایه و متعاقب آن تقویت تیم‌های ملی در رده‌های سنی کنند.