به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا؛ راما قویدل درباره رفتار مدیران صداوسیما گفت: «حرف من دربـاره زوال یــک دوره به زعم من طلایی است؛ درباره چرایی این زوال است. همان طور که عرض کــردم من با همه مســائلی که صحبتش بــه میان آمد که فقط یکی از آنها داســتان های عجیب ممیزی است، آشــتی بودم. اینها درحالی است که تلویزیون فرزندانش را می خورد! همان هایی که رویشان سرمایه گذاری کرده و سال ها برای به ثمررسیدنشان وقت و پول صرف کرده بود.»
او همچنین درباره نحوه و سرعت بالای خود در تصویربرداری سریال‌های تلویزیونی می‌گوید: «از آن جایی که کمی هم تدوین می دانستم، چیزی اضافه فیلم برداری نمی کردم و برای مثال هیــچ گاه یک اتفاق را از دو زاویه نمی گرفتم و جمیع این روند باعث می شد سرعتم هنگام فیلم برداری بالا برود و پــس از همان اولیــن فیلم نامــم به عنوان کارگردان کاربلد ســریع بر ســر زبان ها افتاد و همان طور که صحبتش به میان آمد به سرعت پُرکار شدم. این روال کاری من تا آخر هــم هیچ تغییری نکرد؛ یعنی تا آخرین روزی کــه برای تلویزیون فیلم ســاختم با همان دقت و همان سرعت کار کردم؛ اما افتاد مشکل ها! من که در طول سال ها تفاوتی نکردم؛ پس چیزی این وسط تغییر کرده بود که باعث شد رفته رفته با تهیه کنندگان و مدیران تلویزیون دچار مسئله شوم. رفته رفته سروصداها بلند شد که فلانی وسواس دارد و تعداد برداشت هایش بالاست! می خواهد «بن هور» بسازد! این ماجرای بن هورسازی هم که مثل آشنای همکاران است»
او در ادامه این موضوع توضیح می‌دهد: «من تا ۱۸ دقیقه هم در یک جلسه گرفته ام؛ اما بعضی وقت ها به دلیل شــرایطی که معمولا هــم به کارگردان و گــروه کارگردانــی ربطی ندارد - ولی البتــه تاوانش را بایــد کارگردان بدهد- این راندمــان پایین می آید. به طور میانگین شــش تا هفت دقیقــه. این اواخــر تهیه کننده هنــگام عقد قرارداد با کارگــردان از او تعهد می گیرد که روزی فلان دقیقه باید ضبط شــود. طبیعی اســت که کارگردان با شــناختی که از خــود دارد، خواهد گفت اگر همه چیز آماده باشد، این شدنی است! این همان پارامتری اســت که همه چیز را دچار مســئله می کند؛ چون فردا سر صحنه هیچ چیز آماده نیســت و کارگردان باید با هر شرایطی بســازد و از همه چیز بگذرد تا بتواند راندمان را حفظ کند...»
او درباره نحوه مدیریت پروژه‌های تلویزیونی می‌گوید: «به طور مثال قرار است صحنه ای در ماشینی فیلم برداری شــود که گروه از صبح آماده اســت؛ ولی ماشین سر صحنه نمی آید و گروه منتظر! ظهر ماشــین پیدایش می شــود و کارگردان بایــد صحنه ای را کــه یک روز گرفتنش زمان می بــرد، در مدت یک نصفه روز ضبط کند! بعد توقع کیفیت هم داریم! پس از چند روز همه به ویژه تهیه کننده یادش می رود که شــرایط برای کار مهیا نبوده و دست به کمر مقابل کارگردان می ایستد و سر تکان می دهد که راندمان پایین است.»
قویدل در پایان درباره حضورش در سینما افزود: «ســینما هــم مدینه فاضله نیســت و همان طور که می دانید، فیلــم اولم «چاقی» بیش از چهار ســال است که ساخته شــده ولی رنگ پرده به خود ندیده اســت. ولی دســت کم در سینما می دانم برای چه می جنگم. همه اینها که گفتم از سر ضعف و استیصال نیســت که بشــنوید و مرا دریابید که من چنین بودم و چنان؛ گفتم شــاید برای کسانی مثل آن مرد عینک ســاز مهم باشد و گفتم تا تمام شود و دری جدیدو جهانی جدید گشوده شود.»