به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری برنا؛ اسماعیل طلوعی با ابراز نگرانی از تخریب پل تاریخی چشمه کیله، گفت : پل تاریخی چشمه کیله تنکابن به دلیل فرسایش در مسیر پایاب و تندآب، در معرض خطر جدی قرار داشته و احتمال فروپاشی این بنای تاریخی محتمل است.
وی با تشریح طراحی مسیر تندآب در پل های قدیمی، تصریح کرد: وجود مسیر تندآب در پائین‌دست پل، باعث کشتن و استهلاک انرژی آب شده و خطر سیل‌بردگی برای پل را به حداقل می رساند.
کارشناس آب و سازه های هیدرولیکی با بیان اینکه پل چشمه کیله در قسمت فرودست و در مسیر تندآب دچار فرسایش شدید شده است، خاطرنشان کرد: بخشی از مسیر تندآب در اواسط پل تخریب شده که این میزان از آب‌بردگی در اثر سیل اخیر تشدید شده است و احتمال ریزش این مسیر تا زیر پایه های پل وجود دارد.
طلوعی در ادامه با اشاره به اینکه اگر جلوی تخریب گرفته نشود، احتمال فروپاشی این بنای تاریخی وجود دارد، گفت: بسیاری از مردم از وخامت اوضاع بی اطلاع بوده و مسئولان نیز به دلیل عدم آگاهی از ساختار و عملکرد سازه نسبت به تخریب بخش تندآبی آن واکنشی نشان نمی‌دهند.
وی، دست بردن در ترکیب سازه های تاریخی را نشان از عدم اطلاع مدیران و کارشناسان تصمیم گیرنده دانست و تصریح کرد: اقداماتی که بر پایه بی دانشی و ناآگاهی از عملکرد این قبیل سازه ها انجام می گیرد نشان از ضعف سطوح مدیرتی در کشور بوده که این نقیصه در تمامی زمینه ها به وضوح دیده می شود.
وی در ادامه به تجاوز در دو سمت پل چشمه کیله اشاره و تاکید کرد: بر پایه تصمیمات نادرست مدیران در سنوات گذشته، دو پاساژ در معبر خروج آب با تغییر کاربری و کوچک شدن رودخانه دستخوش تغییر شد و یکی از آنها برای سهولت در تردد خودروها و کاهش ترافیک شهر مورد استفاده قرار گرفت که امروز به دلیل سیل تخریب شده است، این امر در واقع مصداق واقعی دخالت در سازه و تصمیماتی غیرتخصصی بود که در حال حاضر خطرات و احتمال تخریب پل را افزایش می دهد.
این مدرس دانشگاه با اظهار همکاری در ترمیم و تعمیر این بنای تاریخی، تاکید کرد: چنانچه مدیران تنکابن تصمیماتی مبنی بر مرمت و ترمیم پل داشته باشند ظرفیت ها و استعدادهایی در شهرستان وجود دارد که بتوانند با مهارت و اتکا بر دانش و توانایی اقدامات ترمیمی و احیای این بنای تاریخی را برعهده بگیرند.
پل تاریخی چشمه کیله تنکابن مربوط به دوره پهلوی اول بوده و در سال 1309 به همت مهندسان آلمانی و روسی طراحی و توسط معمار ایرانی به اجرا درآمد که ساخت آن در سال 1311 به پایان رسید.
در مورد معماری و چگونگی ساخت پل باید گفت طول پل در فاصله بین هشت دهانه در بستر رود 112 متر، ارتفاع آن از سطح جاده اصلی تقریباً 5.1 و عرض آن نیز 7 متر است، قوس پل از نوع بیضی کند بوده و در تمام جوانب آن اشکال تزیینی گل مانند از سنگ دیده می‌شود. این اثر باستانی در تاریخ ۲۵ اسفند ۱۳۷۹ با شمارهٔ ثبت ۳۳۲۹ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده و یکی از زیباترین پل‌های تاریخی کشور و سمبلی برای شهر تنکابن است.