به گزارش خبر گزاری برنا ،هر چه مردم در یک جامعه شادتر و امیدوارتر باشند ظرفیت های فردی و اجتماعی جامعه رشد بهتری کرده و در نتیجه خلاقیت و نوآوری افزایش می یابد . امید اجتماعی یکی از مسائل حائز اهمیت در جامعه به شمار می رود که فقدان آن یاس ، دلمردگی ، افسردگی و غم را در افراد جامعه افزایش می دهد.
آیا شادی یک عنصر درونی و شخصیتی است ؟ و یا افراد به طور ژنتیکی باید موئلفه های شاد زیستن را در نهاد خود داشته باشند؟
در یک بررسی کلی می توان بیان داشت که تلاش لازم برای شاد کردن مردم پشتوانه ای به نام حاکمیت می خواهد که می تواند کمک شایانی به ارتقاء شاخص توسعه اجتماعی ، رفاه، امنیت و غیره شود.
ناصر ایزدفر کارگردان و استاد نمایش از دو منظر جامعه شناختی و روانشناختی به بررسی این مبحث پرداخت و به خبرنگار برنا چنین گفت : ایرانیان در ایجاد شادی و نشاط، سابقه طولایی دارند همانگونه که می دانیم جشن های مختلفی مانند تیرگان ، مهرگان و ... در روزها و ماههای سال برگزار می شده که به بهانه آنها در شادی هم سهیم بود و اوقات فراغت خود را صرف نشاط و ایجاد امید در مردم می کردند.
وی افزود ، دولت باید امکاناتی را فراهم بیاورد که مردم با صرف کمترین هزینه ها به نشاط اجتماعی دست پیدا کنند.
ایزدفر ادامه داد: امروز خانوادها برای رفتن به یک گردش یک روزه در قلب طبیعت باید هزینه ای را پرداخت بکنند که در آمد آنها جوابگوی صرف آن هزینه نیست . اولین چیزی که مردم در فشار اقتصادی از سبد صرف هزینه های خود کنار می گذارند تفریح و سرگرمی است. هزینه های بالای خرید بلیط نمایش و کنسرت و امکانات شهری و... اجازه استفاده مردم از آنها را نمی دهد. حمایت دولت از تولید کنندگان و برنامه سازان در عرصه فرهنگ و هنر و ... می تواند صرف هزینه ها را برای مردم کاسته و آنها را به استفاده از این حمایتها سوق دهد .