آخرین روز ماه صفر سالروز شهادت امام مهاجری است، که برای گسترش دین خدا و هدایت امت به قلمروی روی آورد که مردمانش در طول تاریخ اسلام، مهر دوستی و محبت او و خاندانش را چونان گوهر جان خویش پاس داشته اند و خود و هویت تاریخی و فرهنگی خود را با قرار گرفتن در دایره محبت خاندان رسول اثبات نموده اند. مهاجری که از سرزمین نور در پی گسترش دعوت الهی از مدینهٰ مآنوس خود پای برون نهاد و خورشید روشنگری شد که پیوند مردم سرزمین ما را با اهل بیت عصمت و طهارت استوارتر کرد غریبی که آمد تا در میان ما قرار گیرد و ما غربت تاریخی خود و شیعه را هر صبح و شام در کنار مضجع پاکش زمزمه کنیم و درس استواری و استقامت فراگیریم؛آن حضرت با هجرت غریبانه خود و حضور در ایران درخت وجود ما را به شجره طیبه اى پیوند زد که ثمره آن ولایت علی بن ابیطالب (ع) است. به دیگر سخن، اگر این خاندان شریف، سایه حمایت و محبت خویش را بر سر ملت ما نمی افکندند، ما نیز در عرصه تاریخ، در اقوام دیگر مضمحل می شدیم.
حضور ما در عرصه تاریخ، مرهون و مدیون قرار گرفتن در سایه همای سعادت اهل بیت است حضرت ثامن الحجج (ع)، نخستین کوکب سعادتی است که در آسمان ایران پرتو افشانی نمود. گرچه پیام پیامرسان توحید، در آغاز، کنگره های قصر کسری را فروریخت و تا قبل از هجرت حضرت امام رضا (ع)، ایران عرصه تجلی آفتاب معنویت شده بود، اما حضور او در جمع دوستداران مشتاقی که جان مهر آمیزشان با پیام حضرت دوست پیوند خورده بود، به ما توان زیستن داد.امام غریبی که امامت را در خلافت جور از کژاندیشی ها و بداندیشی ها حفظ کرد و برای این صیانت از کیان شیعه مسموم شد. امام غریب شهید ما که خانه اش در همسایگی ظالمان قرار دارد تا تاریخ همواره شاهد این ستیز دائمی باشد. هر بار که به زیارتش مشرف مى شویم و در مشهدش چشم در چشم جور می افکنیم و شهادت را به خویش و به تاریخ تذکر می دهیم.
هنوز خاطره نماز عیدی که امام رضا(ع) مردم را بدان دعوت کرده بود، در حافظه ماست. هر سال عظمت و خلوص آن نماز را پیش چشم داریم و به هوای همان روزهایی که صدای ملکوتیش در آسمان اوج می گرفت، نماز عید می خوانیم. خاطره آن روز را که به نیشابور درآمد و ما را در حصن « لا اله الا الله » قرار داد، تا از هر عذابی ایمن باشیم و گزند حوادث و مشرکان در ایمان ما تزلزل و خللی وارد نکند. میراث معنوی حضرتش درسی است که در حافظه تاریخ شیعه ماندگار است و هرگز فراموش نخواهیم کرد آن روز را که به سرزمین ایران درآمد، تا خویشاوندی دو روح مشترک را که در طلب پارسایی و روشنی بودند بر صحیفه تاریخ بنگارد.
آن روز که موکب مبارکش به نیشابور رسید، پیامی را از حنجره مبارکش به گوش مردم رساند که رسول وحی بیان کرده بود. آن روز که رسول با بار سنگین رسالت بر دوش، از غار حرا پایین آمد، خطاب به توده مردم فرمود: «قولوا لا اله الا الله تفلحوا». پیامی که امام شهید در نیشابور در جمع مشتاقان و مخلصان بیان فرمود نیز ادامه همان کلامی بود که جهان را در معرض دگرگونی و تحول قرار داد.
ابن صباغ مالکی در کتاب فصول المهمه می نویسد: « حضرت ایشان فرمود: حدیث کرد مرا پدرم موسی کاظم از پدرش محمدباقر از پدرش علی زین العابدین از پدرش حسین شهید کربلا، از پدرش علی بن ابی طالب که گفت: عزیزم و نور چشمانم! رسول خدا –صلی الله علیه و آله و سلم- فرمود: جبرئیل حدیث کرد مرا و گفت: شنیدم پروردگار سبحانه و تعالی می فرماید: کلمه «لا اله الا الله» دژ من است، هر که آن را بگوید به دژ من وارد گشته است و آنکه به دژ من وارد شده، از عذاب من ایمن و آسوده است.»
وجود مبارک حضرت على ابن موسى الرضا(ع) عطر شهادتی است که از بوستان محمدی (ص) در سرزمین ایران پراکنده شد و طی اعصار و قرون، میلیونها شیعه را مشتاق خود کرد. در همهٰ ایام سال، بویژه ایام پایانى ماه صفر و سالروز شهادتش میلیونها زائر شائق به زیارتش مى شتابند. این میهمان غریب که اکنون جهانی به حلقه دوستیش درآمده اند، صورت نمادین دوستی ملت ما با خاندان شریف نبوت است. خانه حمید بن قحطبه، در سناباد، بدل به مشهدی شد که عطر شهادت را در سرزمین ایران پراکند و صورتی از مظلومیت شیعه شد. چراکه او همسایه خلیفه جابری شد که در مشهد او دفن شده است.
پهنه دریا چو نظرگاه ماست / چشمه ناچیز نه دلخواه ماست
پرتو این کوکب رخشان نگر/ کوکبه شاه خراسان نگر
آینه غیب نما را ببین / ترک خودی گوی و خدا را ببین
هرکه بر او نور رضا تافته است / در دل خود گنج رضا یافته است
کعبه کجا؟ طوف حریمش کجا؟ / نافه کجا؟ بوی نسیمش کجا؟
خاک ز فیض قدمش زر شده / وز نفسش نافه معطر شده
زندگی ما مردم ایران به عطر حضور امام رضا(ع) درآمیخته است، از همین رو، وجود مضجع نورانى آن حضرت در شهر مقدس مشهد الرضا، - که بحق پایتخت معنوى کشور عزیزمان ایران نام گرفته است -،رویدادی ساده نیست ، نمودگار یک پیوند است، پیوندی که روح ایران عزیز را به پیامی بزرگ، که از گلوی عزیز امام رضا (ع) برمی آمد، برآمیخت تا صدای ماندگاری در عرصه روزگار باشد.سالروز شهادت امام رئوف بر دوستداران اهلبیت عصمت و طهارت تسلیت باد