به گزارش خبرنگار اجتماعی برنا، این روزها فضاهای شبکه های اجتماعی پر شده از افرادی که با الفاظ بسیار زننده و توهین آمیز اعتقادات خود را می نویسند . آیا جامعه ایرانی تا این حد از ادب و نزاکت دور شده است ؟ آیا ایرانیان به این اندازه از محبت به همدیگر فاصله گرفته اند که می توانند با توهین آمیز ترین کلمات هموطن خود مخاطب قرار دهند و به اصطلاح از وی نقد کنند ؟ و آیا ما ایرانی ها فرهنگ حضور در شبکه های اجتماعی را گم کرده ایم ؟
بسیار جای سوال دارد که چرا برخی از افراد در فضای مجازی به شدتی غیر قابل وصف فحاشی می کنند.
حتی در بسیاری از مواقع پا را فراتر از حد خود گذاشته به پیج های مختلف سرک کشیده و برای هر موضوع ساده ای جنجال به پا می کنند.
در خصوص ریشه یابی دلیل اینگونه رفتار ،که هرروز هم در حال افزایش است با یک روانشناس به گفتگویی داشتیم که در ادامه می خوانید :
مرتاح خادم، روانشناس و مدرس دوره های خودشناسی در گفتگو با خبرنگار اجتماعی برنا در پاسخ به این سوال اینچنین می گوید: در فضای مجازی افراد پشت ماسک های مختلف، پنهان می شوند بطوریکه با تغییر اسم و آیدی و آسودگی خیال از جهت اینکه دیگر برای مردم و اطرافیان قابل شناسایی نیستند، عزت نفس از دست داده خود را که ریشه در نوع تربیت و رشدشان دارد، در فضای مجازی جستجو می کنند.
وی تصریح کرد: در بسیاری از مواقع، افرادی که عزت نفس پایینی دارند، در فضای حقیقی خود را پشت مدرک و عنوانشان پنهان کرده و رفتارهای طبیعی همراه با متانت اخلاقی از خود نشان می دهند اما همین افراد برای التیام بخشیدن به عزت نفس از دست رفته ، در فضای مجازی با عنوان یک فرد ناشناس و فیک، تبدیل یک فحاش و سیاه ترین فرد با رفتارهای هنجارشکنانه می شوند.
این روانشناس افزود: در واقع افرادی که چنین رفتارهایی در فضای مجازی از خود بروز می دهند بخش های واقعی خود را با آسودگی خیال از عدم شناسایی از سوی خانواده و اطرافیان با تمایلات جنسی، رفتاری، تخریب گر و گرایشات منفی با همه به اشتراک می گذارند تا با تحقیر و له کردن افراد، درون شکننده و آسیب دیده خود را التیام بخشند.
وی با اشاره به راهکارهای جلوگیری از رفتارهای هنجارشکنانه در فضای مجازی بیان داشت: راهکار دادن برای این موضوع بسیار سخت است چرا که رابطه مستقیم با عزت نفس افراد دارد اما راهکارهای پیشگیرانه آن می تواند از درون خانواده و مدرسه شروع شود.
خادم تاکید کرد: به طور مثال ،قرار نیست فرزندمان هیچ گاه الفاظ یا رفتار بد را یاد نگیرد، تا حد امکان به کودکانمان اجازه بروز احساسات منفی غیر آسیب زننده بدهیم مثلا، فرزند دختری که به خواهر کوچک خود برای خریدن کفش جدید حسادت می کند به جای برخورهایی از این قبیل " مطمئنا تو خوشحال شدی خواهرت کفش جدید خریده " یا " به خواهرت حسادت نکن" با او برای بیان احساساتش همراهی کنیم و بگوییم گاهی پیش می آید که افراد در شرایط های خاص، حسادت می کنند.
این روانشناس در پایان مصاحبه به برنا گفت: حتی جامعه و بطور مثال مدیران و معلمان مدرسه در سطح بزرگتر می توانند به دانش آموزان اجازه بیان احساسات منفی دهند نه به این معنی که در کتک کاری و برخورد های فیزیکی با آنها سهیم شوند بلکه در زمان های خاص، گلایه ها و دلخوری هایی که بر زبانشان جاری می شود را با رفتار تند و خشن سرکوب نکنند.