تلویزیون به عنوان رسانهای قابل اعتماد و در دسترس عموم بایستی مخاطب خود را بیش از اعداد و ارقام دیگر رسانه‌ها در نظر بگیرد. در حقیقت تلویزیون با طیف وسیعی از افراد مواجه است که این مسئله بایستی در رعایت ادب، اخلاق، لحن، نوع کلام، رفتار و... لحاظ شود.
متأسفانه گاهی اوقات شاهد این هستیم که به دو تعریف اشتباه مثل خودمانی بودن و شوخی کردن از کلمات و الفاظی استفاده میکنیم که دور از شأن رسانه، مخاطب و حتی خانواده رسانه است. بی‌‌تردید مسئولین سیما و به خصوص ناظران با تذکر اکید مدیران سیاست‌گذار رسانه مراقبت می‌کنند تا یک برنامه تلویزیونی از آثار نمایشی گرفته تا مسابقات و برنامه‌های ترکیبی و گفت و گو محور و... دچار خدشه‌ای در ادبیات رسانه و اخلاق نشوند اما گاهی خودمانی شدن آنتن رسانه ملی به این معنا تلقی می‌شود که گویا ما اجازه داریم با شخصیت افراد و جایگاه اجتماعی‌شان به نفع بهتر دیده شدن و بهتر کلیک خوردن در صفحات مجازی استفاده ناشایست کنیم. اتفاقی که در بسیاری از مواقع با گلایه کارشناسان رسانه و حتی مهمانان برنامه‌های تلویزیونی مواجه شده است. از سوی دیگر گاهی دیده می‌شود که ما برای خنداندن مخاطب به هر شیوه‌ای که ممکن است دست می‌اندازیم تا به هدفمان برسیم.
اگرچه شوخی با مشاغل مختلف با هدف نقد، یادآوری و تذکر می‌تواند مفید باشد اما بی‌احترامی به مشاغل نه با هدف نقد که با هدف مسخره کردن یا تنها خنداندن مخاطب دور از شأن رسانه، مخاطب و هر دوی آنهاست.
در روزگاری که نویسندگان ما می‌توانند خوب بنویسند و استراکچر مناسبی را برای یک هدف رسانهای دنبال کنند ما این فرصت را به بداهه‌گویی و واکنش‌های لحظه‌ای مجریان تلویزیونی ندهیم که بعدا از تصمیممان به عذرخواهی برسیم. اخیرا در یک برنامه تلویزیونی و شاید در یک موقعیت به اصطلاح کمدی از واژه حمال استفاده میکنیم بدون اینکه متوجه باشیم حمال یک ناسزا نیست حمال یک شغل شرافتمندانه است که شاید لقمه‌ای حلال سر سفره می‌‌برد.