با تحقیق میدانی و بررسی به عمل آمده در خصوص میزان علاقه مندی مردم کشور به حضور در سالن های سینما ،تئاتر و شرکت در کنسرتهای خوانندگان چهره به این نتیجه رسیدیم که حضور در کنسرت های موسیقی به سختی برای قشر متوسط جامعه رقم می خورد .
در واقع جدا از قشر ضعیف که قطعاً نمی توانند از پس هزینه بلیط های گران کنسرت های موسیقی بر بیایند ، خانواده های متوسط هم با توجه به سطح در آمد ماهیانه شان به طور معمول خیلی سخت میتوانند به تماشای یک کنسرت بنشینند .
با یک حساب دو دو تا چهار تا، اگر یک خانواده معمولی ایرانی را چهار نفر در نظر بگیریم و مبلغ کنسرت یکی از خوانندگان مطرح را 120 تا 150 هزار تومان محاسبه کنیم مبلغ هزینه یک پیک نیک شبانه خانوادگی بدون در نظر گرفتن مبلغ ایاب و ذهاب و احتمالا یک شام معمولی خانوادگی حدود 600 هزار تومان معین می گردد که با دستمزد پدری که ماکسیمم دو تا دو نیم میلیون تومان حقوق ماهیانه دارد منطقی به نظر نم یرسد . و این یعنی بخش مفصلی از اقشار جامعه توانایی دیدن یک کنسرت معمولی را هم به دست نمی آورند.
دراین شرایط پیشنهاد نگارنده چیست ؟
این روزها پر می شنویم که هنرمندان در عرصه های مختلف برای دغدغه های اجتماعی از زلزله گرفته تا شرایط اقتصادی جامعه به شیوه های مختلف سنگ تمام می گذارند و ابراز نگرانی می کنند . چه خوب است که در این مسیر خودشان هم آستینی بالا بزنند و اقداماتی معنوی فرهنگی داشته باشند . برگزاری کنسرت های خیابانی که مدتی نقل محافل شد و ارگانهای مختلف هم در این خصوص اعلام نظرهای متفاوتی داشتند یکی از شیوه هایی است که میتواند در جریان فعلی جامعه ، کاتالیزوری باشد بر ایجاد فضای مفرح و شاد در جامعه ای که باید حالش خوب باشد تا از این دوران نزار عبور کند .
در پیگیریهایی که از دفتر موسیقی انجام دادیم به صحبتهای مدیرکل دفتر موسیقی درباره موضوعات مهم اخیر موسیقی ایران و چگونگی وضعیت کنسرتهای خیابانی رسیدیم که درذیل می خوانید
برخی نهادهای قانونگذاری و ذیصلاح از ما خواستهاند که در مورد ساماندهی کنسرت های خیابانی شیوهنامهای تدوین کنیم. البته این را هم بگویم که این موضوع، محدود به کشور ما نیست, یعنی ما مشخصاً در مورد این قضیه تحقیق کردیم و متوجه شدیم در خیلی از کشورهای اروپایی و امریکا هم برای کنسرت های موسیقی خیابانی ضوابطی در نظر گرفته میشود.
ما فکر میکنیم شیوهنامه تدوینشده اگر مورد تأیید قرار گیرد و به جایگاه قانونی برسد، شاید بابی شود که هم گروههای موسیقی که منسجمتر هستند و در سطح خیابان فعالیت میکنند، خیلی از آنها دانشجوی موسیقی هستند و کم از گروههایی که روی صحنه میروند ندارند، میتوانند احساس امنیت بیشتری بکنند و هم اینکه نیروی محترم انتظامی مکلف به حمایت از این کنسرت ها خواهد بود و شهرداریها مکلف به تأمین مکانهایی برایشان میشوند و شاید از این نظر، آسیبپذیری این گروهها کمتر شود.
و اما...
یک بار دیگر پیشنهاد کنسرت خیابانی رایگان از سوی خوانندگان مطرح به بن بست رسید. حالا جز اینکه به روزهای سرد زمستان نزدیک میشویم و منطقاً برگزاری کنسرت خیابانی امکان زیادی ندارد، مسئولان دفتر موسیقی ارشاد و مراجع ذیصلاح در نیروی انتظامی با برگزاری کنسرت رایگان خیابانی مخالف هستند.
تابستان امسال همایون شجریان در مواجهه با شرایط بد اقتصادی آمادگی خود را برای برگزاری کنسرت رایگان خیابانی اعلام کرد و نوشت: «عزیزان، در این ایام که چون سیاوش در گذر از آتش هستیم، سراپا در خدمتم تا بدون هیچ انتفاعی کنسرت خیابانی گسترده برای شما عزیزان اجرا کنم.» او هم مثل خیلیهای دیگر مثل محمد معتمدی از سالهای قبل به فکر برگزاری کنسرت خیابانی بود و این پیشنهاد راسال ٩٢ هم داده بود: «حاضرمسال آینده برای هر کس که دلش بخواهد، اجرای خیابانی داشته باشم.»
طبق نظر دفتر موسیقی وزارت ارشاد که مجوز شعر ترانه به این مرکز مرتبط است مشکلی ندارد، اما نهادهای ذیصلاح برای ارایه مجوز کنسرت خیابانی موافقت نکردند نه صرفا برای شخص خاصی، کلا ً با این جریان مخالفت هستند.
ظاهراً بعد از جلسات روابط عمومی و رئیس سازمان زیباسازی و برخی دیگر از مدیران فرهنگی شهرداری تهران با همایون شجریان، نامه نگاریهای شهرداری با دفتر موسیقی وزارت ارشاد به بن بست خورده بود، اما مثل همین حالا که نه پلیس و نه دفتر موسیقی مسئولیت گفتوگوی رسمی و صریح دراینباره را برعهده نمیگیرند، آن زمان هم هیچکس حاضر نشد به صراحت از مخالفت حرف بزند. دفتر موسیقی ارشاد قبلا سه شرط را برای برگزاری کنسرت اعلام کرده بود: « تقاضای مدیر سالن یا مکان برگزاری، اعلام آمادگی سرپرست گروه و عنوان قطعات و سپس ارایه محتوای موسیقایی آثار قابل اجرا در کنسرت.»
« با توجه به تجهیز فرهنگسراها، سالنها و تالارها برای اجرای گروههای مختلف، توصیه اماکن این است که اجراهای این چنینی هم در همین مراکز برگزار شود.»
ادامه دارد ...