افسوس که سبزه ی چکر بانمکم رفت

شیراز -خبرگزاری برنا : بیژن سمندر، عزیز شعر شیراز هم رفت. شخصا شروع شاعری ام را مدیون او هستم و دو کتاب شعر شیراز و شعر شهر. فارغ از اینکه سیاست زدگی فرهنگ ما سبب شد این گنج گرانبها سالها از شیراز یا به قول خودش «شهر» دور بماند اما اینکه کسی در قلب نیویورک باشد و جزئیات واژه ها و رسوم و آیین این مردم نازنین را در یاد داشته باشد بی نظیر یا لااقل کم نظیر است.

سمندر الگوی تمام عیار شیرازی بودن و شیرازی ماندن بود. اگر شیرازی بودن افتخاری باشد که قطعا هست شیرازی ماندن بسیاری علی الخصوص نسل های جوانتر این شهر مدیون اوست. شیراز او با آفتاب جنگش ناز بود و در سرزمین اندیشه و هنرش با همین سطرهای به ظاهر ساده اما در بن مایه عمیق قلب ها را به هم کره می زد. مثل همه شیرازی ها با سیدعلاءالدین حسین واگویه می کرد اما یادش نمی رفت تذکار بدهد که آدم شدن مشکل و گنده شدن آسان است. با شاهچراغ با لفظ زیبای آقوی آقام و کاکوی کاکام درد دل می کرد اما مهمترین وجه شعرهای او دل عاشق و چشم زیبابینش بود. مراعات نظیرهای بینظیر تصویرهای جاودانه استعاره های ناب و جان بخشی عجیب از ابزار زندگی ساده مردم سبب شده بود روزمرگی ها را شعر کند آن هم چنان استادانه که هنوزاهنوز هیچکس به گرد پایش نخواهد رسید.

بی تردید از شمس ناصر و شاه داعی تا سمندر راه طولانی پیموده شد و بعدها احد و طارمی و امروز ده ها شاعر پیر و جوان علم شعر شیرازی را بر دوش دارند اما بی شک سلطان بی بدیل شعر شیرازی بیژن خان سمندر بوده و هست و همچنان خواهد بود.دریغا که حالا باید بخوانیم