واقعیت این است که کشور ما از اوایل سال جاری در شرایط خاص و حساسی قرار گرفته است که این شرایط برای سال آینده هم تداوم خواهد داشت. شرایط از آن جهت خاص و حساس است که آمریکا در یک اقدام خصمانه و یک سویه، از توافق نامه برجام خارج شده است. همچنین رییس جمهور این کشور تحریم های ناعادلانه ای را علیه کشورمان اعمال کرده که به هر حال تاثیراتی را بر اقتصاد کشورمان داشته است.
بنابراین مجموع شرایط کشور به گونه ای رقم خورده که مجلس نمی تواند نگاه منطقه‌ای و استانی به لایحه بودجه سال آینده داشته باشد، امسال منابع درآمدهای نفتی ما محدود شده که پیش بینی می‌شود این وضعیت برای سال آینده هم تداوم داشته باشد. بنابراین چاره ای جز این نداریم که همین وضع موجود را مدیریت کنیم، اصولا جدا از بحث تحریم ها و مشکلات ناشی از آن، برای نجات کشور راهی جز این نداریم که نگاه های محلی را دور بریزیم و نگاه ملی به بودجه داشته باشیم.
این در حالی است که برای تکمیل و اتمام همین پروژه‌های موجود حدود 500 تا 600 هزار میلیارد تومان اعتبار نیاز داریم اما اعتباری که برای سال آینده در اختیار داریم 30 تا 40 هزار میلیارد تومان است. در واقع مشکل در اینجاست که تعداد قابل توجهی از این پروژه‌ها به دلیل همین نگاه‌های منطقه ای و استانی در سال های گذشته کلنگ زنی شده است.
آسیب دیگر ناشی از نگاه های منطقه ای و استانی این است که همین منابع محدود هم تکه پاره می شود و در نتیجه سالی 40 درصد از همین 40 هزار میلیارد تومانی هم خسارت تاخیر پروژه ها است. اما واقعیت این است که اگر در گذشته نگاه ملی داشتیم چنین اتفاقی رخ نمی داد.
اما یکی از مشکلات ما در رابطه با این موضوع، نداشتن آمایش سرزمین است. اگر آمایش سرزمین داشتیم و با هم تفاهم می کردیم امروز جر و بحثی هم رخ نمی داد. در همین رابطه به نظر می رسد که اگر بخشی از بودجه استان ها به سمت آمایش سرزمین و سایر ضرورت ها برود، بخشی از مشکلات فعلی هم حل و فصل خواهد شد.
تلاش ما در کمیسیون تلفیق بودجه هم این است که نگاه ملی به لایحه بودجه 98 حاکم باشد و حتی الامکان از حاکم شدن نگاه های منطقه ای و استانی جلوگیری کنیم. این موضوعی است که اعضای کمیسیون تلفیق مجلس به آن عقیده و باور دارند و تلاش خواهند کرد که آن را اجرایی کنند.