محمد عبدالملکی در گفت گو با خبرگزاری برنا در کردستان گفت: سلسه برنامه ای با عنوان شب های کردستان به منظور تجلیل و گرامیداشت مفاخر و افراد برجسته حوزه فرهنگ استان به همت این نهاد اجرا می شود.
وی اضافه کرد: نخستین زنجیره از برنامه مذکور به مراسم گرامیداشت و تجلیل از سال ها تلاش و خدمت مرحوم استاد محی الدین حق شناس از شاعران برجسته کُرد اختصاص پیدا کرده است.
مدیرکل کتابخانه های عمومی استان کردستان افزود: این مراسم به همت اداره کل کتابخانه های عمومی و انجمن خیرین کتابخانه ساز استان کردستان و با همکاری اداره کل آموزش و پرورش، شهرداری و شورای اسلامی شهر سنندج، چاپ معلم و نشر احسان روز پنج شنبه 25 بهمن ماه ساعت 16 در سالن اداره آموزش و پرورش استان کردستان در سنندج برگزار می شود.
عبدالملکی گفت: این سلسه برنامه به منظور پاسداشت خدمات مفاخر و اساتید کُرد به فرهنگ و ادبیات کُردی برگزار می شود.
وی اظهار داشت: در مراحل بعدی از دیگر فعالان و اساتید حوزه فرهنگ و ادب کردستان چه آنهایی که در قید حیات هستند و چه افرادی که اکنون از وجود آنها محروم هستیم ولی آثار ارزشمندشان همچنان نام آنها را در یادها زنده نگه داشته است، تجلیل به عمل می آید.
استاد فرزانه، مُحی‌الدین حق‌شناس، روز 22 دی ماه سال 1303 شمسی، در محلّه‌ی «قطارچیان» (یکی از محلات قدیمی شهر سنندج) دیده به جهان گشود. در اوان کودکی، به رسم معمول به مکتب رفت؛ گلستان و بوستان آموخت و بدین ترتیب ذوق ادبی‌اش شکوفا شد؛ چنانکه با وجود عدم آشنایی عمیق با اصول و قواعد شعری، شعر می گفت و الحق زیبا می‌سرود.
چند سال بعد راهی دبیرستان شد و دیپلم گرفت. از سال 1322 به تشویق یکی از اُستادان خود، به طور جدی به سرودن شعر پرداخت. بعدها در وزارت فرهنگ استخدام و به عنوان آموزگار راهی کرمانشاه شد. در سال 1327 به سنندج بازگشت و در آبان ماه همان سال ازدواج کرد؛ ازدواجی که دو دختر و دو پسر ثمر آن بود.
وی همکاری خود با رادیوی محلی سنندج را با حضور در برنامه رادیویی " شعر و سخن شیرین" آغاز کرد. اشعارش بزودی ورد زبان مردم کوچه و بازار شد؛ آثاری که برخی از آن ها تاکنون به چاپ نرسیده اند.
استاد حق شناس علاوه بر کُردی، به زبان پارسی نیز شعر می‌سرود. پاره ای از این اشعار که بیشتر حاوی نقدهای سیاسی اجتماعی بود درروزنامه ها و مجلات ادبی آن زمان، ازجمله: روزنامه "پارس شیراز" به چاپ رسیده اند. به برکت این اشعار، ایامی را به عنوان تبعیدی، در همدان بسر برد. در تبعید هم از پا ننشست؛ به انجمن ادبی باباطاهر پیوست و تلاش‌های اجتماعی خود را، در قالب ادبی ادامه داد. بعدها به سنندج بازگشت و با بازنگری منظومه زیبای خود (شاره‌که‌م سنه)، در سال 1373 آن را منتشر کرد.
منظومه ی شاره‌که م سنه که جدی ترین اثر ادبی استاد به شمار می آید، به گفته خود او هیچ مأخذی ندارد و علاقه وافر استاد به زادگاهش و ذهن وقّاد و لطافت احساسش، وی را برآن داشت که دیده ها و شنیده های خود و هرآنچه را در یاد داشت، به زیور شعر بیاراید. حاصل آن منظومه ای زیبا و اثری بی نظیر است که با بیانی شیوا تنظیم شده است. منظومه ای که جامع فرهنگ و آداب و رسوم و سُنن و بخش های بی‌بدیلی از فرهنگ و ادب عامه یک سده اخیر شهر سنندج را در برگرفته است.
منظومه "شاره‌که م سنه" به همّت ماجد مردوخ روحانی و با هزینه انتشارات سروش، در قالب یک آلبوم، حاوی دو نوار کاست و یک جلد کتاب و منتشر شد؛ که به سبب استقبال گسترده مردم، بارها به وسیله نشر پانیذ تجدید چاپ شد.