به گزارش گروه روی خط رسانه های خبرگزاری برنا؛ وی با بیان اینکه از سیب در بسیاری از سنت‌های مذهبی، بعنوان میوه ممنوعه و یا اسرار آمیز یاد می شود تصریح کرد: تا اواخر قرن هفدهم، کلمه سیب به عنوان یک کلمه عام برای تمام میوه‌ها و حتی میوه‌هایی مثل گردو (مغزدانه‌ها) استفاده می‌شد.
وی یادآور شد: بسیاری از شاعران، سیب را مظهر حیات ، مهربانی و تجلی عشق دانسته اند اما در نظر حکمای طب ایرانی به عنوان غذا و داروی مفرحی برشمرده شده که hc منظرهای مختلف قابل تامل است.
این متخصص طب ایرانی اضافه کرد: سیب علاوه بر خاصیت غذایی و خونسازی، مزاج معتدلی داشته و در رفع غم و اندوه و ایجاد تفریح و سرور موثر برشمرده شده، دارای انواع شیرین، ترش و میخوش بوده و بهترین آن رسیده بزرگ و لطیف آن است.
وی اظهار داشت: طبیعت شیرین سیب، گرم و تر بوده و خوردن و بوییدن آن نشاط آور و موجب تقویت قوای نفسانی و تقویت قلب، مغز و کبد میشود.
وی، سیب مورد نظر قدما را سیب قرمز دانست و با بیان اینکه نوع زرد آن بیشتر از حوزه قسطنطنیه (لبنان) به ایران وارد شده یادآور شد: رب و شربت سیب در جمیع افعال، قوی تر از جرم آن و برای تفریح قلب و تقویت معده و کبد و دفع وسواس بسیار موثر دانسته شده است.
دکتر عسکر فراشاه افزود: رنگ قرمز سیب، مقوی قلب بوده و هر چه پر رنگ تر باشد اثر آن قوی تر است، اشکال مختلف سیب شامل آب سیب، فالوده سیب، چای سیب و رب سیب هم هرکدام در جای خود در درمان ها مثمرثمر هستند.
به گفته این متخصص طب ایرانی، ساختارهای شیمیایی موجود در سیب وقتی با قند همراه میشوند بهتر جذب شده و مربای سیب باید در رژیم غذایی ما گنجانده شود، بعد از خوردن سیب، نوشیدن آب مضر بوده و موجب فساد در معده میشود.
وی گفت: البته تمام خواص یاد شده مربوط به سیب شیرین رسیده است اما در منابع علمی آمده: خوردن سیب ترش موجب کندی ذهن، فراموشی و مشکلات گوارشی شده و مصلح آن عسل و دارچین است.