لبخندی که اخم می شود و تو را به فکر فرو می برد!

سریال «زوج یا فرد» بعد از استارت خوبی که در شروع داشت و سریال با یک ساختار مشخصی در مقام اول قصه اش را پیش می برد و در مقام دوم لحظات طنز را ایجاد می کرد، کم کم به یک داستان جدی رسید. در واقع به موازات لحظات شیرینش به نقدی جسور درخصوص روزگار بعد از بازنشستگی افراد مسئول و البته فرزندان مسئولین که گاهی از موقعیت پدر سوء استفاده می کنند و در نتیجه این اتفاق به بدنامی افراد مسئول می انجامد.

سریال بی شک دو نقطه عطف مهم دارد. در بخش اول که به آن پرداختیم جسارت قصه است که بی تردید در سریال های تلویزیونی به خصوص در ژانر طنز  پیش تر کمتر داشتیم که مخاطب با  یک موضوع سیاسی  روبرو شود که البته با رعایت چارچوب دست مایه یک سریال طنز قرار بگیرد برای پرداختن به موضوعاتی که روایت مستقیم آن قطعا به این راحتی صورت نمی گیرد.

سریال «زوج یا فرد» به موازات خط و محور اصلی داستانش و در حقیقت به موازات زندگی دکتر شهری که یکی از مسئولین فعال در موقعیتی دولتی بوده و روزگار بعد از بازنشستگی اش با چالش هایی همراه است به چند ناهنجاری اجتماعی نیز می پردازد که هریک برای مخاطب قابل لمس است.

تک تک لحظه های سریال، نمایشی از واقعیت و انعکاسی از خود جامعه است که گاهی با اغراق نگاهی طنازانه دارد تا این نقد اجتماعی در قالب یک سریال از رسانه ملی نه تنها مخاطبان را که افراد صاحب منسب را نیز مورد توجه قرار داده و شاید در مقام تلنگر نیز نکاتی را گوشزد کند.

سریال «زوج یا فرد» به کارگردانی علیرضا نجف زاده و با بازی مرجانه گلچین، هدایت هاشمی، یوسف تیموری، اشکان اشتیاق، مهران غفوریان و.. درحالی این روزها روی آنتن شبکه 3 است که بی شک شاهد بازی متفاوتی از مرجانه گلچین نسبت به تجربه های قبلی اش در بازیگری هستیم و اگرچه مهران غفوریان با طنازی ها و نمک مرسوم در بازی اش کماکان یکی از اضلاع مثلث یوسف تیموری، مهران غفوریان و مرجانه گلچین است، اما بی گمان این بار تیم مهران مهام در مقابل دوربین علیرضا نجف زاده به دنبال لبخند مخاطب به هر قیمتی نیستند و حرف سریال در اولویت است.

شاید نکته مهم در سریال «زوج یا فرد» کنترل بازی بازیگرانی است که شاید در بداهه نیز دستی بر آتش دارند. بازی آنها در سریال «زوج یا فرد» کنترل شده است و در واقع این کنترل به روایت قصه ی امیر عباس پیام کمک دو چندان کرده است.

طنز لایه ای از سریال است و اولویت اصلی پرداختن به یک هنجار یا ناهنجار اجتماعی است که سریال کار را به نقد و شاید به یک تلنگر رسانده است و فراموش نکنیم دو فاکتور روایت آسان و بی پرده در ادبیات اثر و در تیم مردم بودن قصه  در موقعیت های داستان تماشاگر را همراه تر کرده است.

سریال در تدوین از یک ریتم وتمپوی قابل قبول برخوردار است، اتفاقات طولانی و حوصله سر بر نیستند و در حقیقت می شود حس کرد تیم سازنده از حوصله ی مخاطب کم حوصله امروز هم مراقبت داشته اند.

باید دید سریال «زوج یا فرد» چگونه به سرازیری و شیب پایانی نزدیک می شود و داستان چگونه و با چه فرمت و ساختاری جمع می شود.