سریال «نون خ» یکی دیگر از سریال های موفق نوروز 98 به شمار می رود. همانطور که در بخش اول بررسی این سریال به آن اشاره کردیم تغییر جغرافیا، لحن و نوع روابط میان شخصیت ها که برگرفته از موقعیت داستان است کمک کرده است تا مخاطب، این نوع از قصه گویی را دوست داشته باشد و به فضای داستان سریال نزدیک شود.
قصه و موقعیت سریال می رفت تا در لوکیشن ابتدایی به تکرار برسد که به موقع تغییر مکان و روند در قصه باعث شد مخاطب از محیط قبلی با گویش های شبیه و تکراری به موقع جدا شود و داستان و شخصیت ها دور هم نچرخند. سریال بعد از سفر شخصیت «نورالدین خانزاده» با بازی سعید آقاخانی به تهران موقعیت جدیدی را تعریف کرد که این باعث شد قصه روند جدیدی را به خودش بگیرد و از اینجا کشش قصه مخاطب را در گیر می کرد و...
سریال «نون.خ» از دو زاویه قابل بررسی است:
1» حضور سعید آقاخانی به عنوان بازیگر
2»حضور سعید آقاخانی به عنوان کارگردان
شاید تمرکز این بازیگر روی بازی و نقش سختش در لحظاتی هدایت برخی بازیگران را تحت الشعاع قرار داده باشد. به طور مثال در خیلی از لحظات سریال شاهد بازی بدون کنترل یا پر از بداهه علی صادقی هستیم که در برخی سکانس ها حتی روی بازی سعیدآقاخانی نیز تاثیر منفی گذاشته است. اما بی تردید در لحظاتی که سعیدآقاخانی خودش بازی ندارد، کنترل بازی اکثر بازیگران به خوبی اتفاق افتاده است و نمونه اش بازی حمید آذرنگ که به تنهایی وزنه ایی برای کل سریال است.بی تردید در لحظاتی محسوس است که سعیدآقاخانی با ایفای این نقش سخت، تمرکزش در کارگردانی کامل نیست اما بازی خوب و کاملش در اجرا، گویش ،روابط میان همه شخیت ها با نورالدین و به خصوص ادای کلمات ، آنقدر جذاب و حساب شده است که دیگر نقایص از را از بین ببرد.
نکته مهم دیگر در کارگردانی سریال « نون خ» برمی گردد به سبکی که سعیدآقاخانی در نمایش زندگی و انعکاس واقعیت و فاصله گرفتن از هرگونه نمایش مدنظر داشته است.
سریال «نون.خ» با استفاده از چند بازیگر بومی خیلی زود در همان چند قسمت ابتدایی تماشاگر را به یک باور رساند که این اتفاق، برشی از زندگی افرادی است در گوشه ای از این مملکت است که جغرافیا و خاستگاهش قطعا انعکاسی از فرهنگ افراد آن منطقه در نوع روابطشان است که به خودی خود دارای پتانسیل نمایشی با هر اتفاق جدید است. به شرط اینکه تیم نگارش در رنگامیزی اتفاقات با هوش عمل کند و به جای تکرار و استمرار به اتفاق نو در هر لحظه برسد.
این نوع از زندگی و فیلمسازی که انعکاسی از زندگی است قطعا کار راحتی نیست به خصوص حالا که هدایت بازیگران برای زندگی جلوی دوربین برعهده کارگردانی است که اینجا خودش ایفای سخت ترین نقش سریال را برعهده دارد.
درمورد بازی هومن حاجی عبداللهی باید گفت اگرچه سپردن نقش روحانی به او یک ریسک بزرگ محسوب می شد اما او از پس این نقش سخت به خوبی برآمده است و تعاریفی که از او به خصوص در چند شخصیت اخیرش در سریال های مختلف تلویزیونی به طور نمونه «رحمت خروس باز» و... داریم اینجا با تغییری که روی نوع لحن، ریتم و طمانینه ای که در لحظات مختلف بازی اش دارد، به سرعت نظر مخاطب را به خود معطوف کرده است که حالا او را در یک قالب جدید باور کنیم.
نمی شود از لحظات شیرین بازی علی صادقی به راحتی گذشت اما نکته مهم در بازی او مشخصا بداهه پردازی غلو شده و خارج شده از سریال است که در بالا اشاره شد برخی لحظات تماشاگر را آزار می دهد. به هرحال قابل حدس است که او از فیلمنامه خارج می شود و در برخی از لحظات دیالوگ هایی را می گوید که هیچ کمکی به ادامه داستان نمی کند و اتفاقا باید گفت بامزگی های همیشگی را هم ندارد با توجه به جایگاه «نورالدین خانزاده» در سریال، مخاطب علاقه مند نیست او را در وضعیتی ببیند که توسط دامادش به سخره گرفته می شود و...
سریال «نون.خ» جزو سریال های موفق نوروز98 محسوب می شود چراکه با فرمولی جدید و خارج شدن از آپارتمان بازی هاتلاش داشته با لحنی نو در پرداختن به فرهنگ خطه ای از کشور از کلیشه ای سریال سازی تا حدی فاصله بگیرد.
باید دید سریال «نون.خ» با چه فینالی به نتیجه می رسد.
قاعدتا جمع و جور کردن سریالی با این تعداد شخصیت که هر کدام قصه خاص خود را دارند و در برخی لحظات حتی قصه برخی از آنها و به خصوص روابط میان شخصیت ها تازه راه افتاده است و شکل گرفته، کار سختی است .