درسال 1948، سازمان جهانی بهداشت اولین مجمع جهانی بهداشت را با حضور بیش از 61 کشور جهان برگزار کرد و از سال 1950 به بعد همه ساله هفتم آوریل (18 فروردین) به عنوان روز جهانی سلامت نامگذاری و تعیین شده است. این روز به عنوان فرصتی برای افزایش توجه و آگاهی مردم و جلب توجه جهان به موضوع سلامت تلقی می گردد و همه ساله سازمان جهانی بهداشت تلاش می کند با تمرکز بر یکی از مسائل اساسی مرتبط با سلامت مردم، همگرایی و هم افزایی جهانی را برای تحقق پویش یکپارچه سلامت در تمامی کشورهای دنیا ایجاد نماید.
"پوشش همگانی سلامت، برای همه در هر مکان" چشم اندازی است که در سال 2019 دولت ها و تمامی سازمانهای محلی، منطقه ای و بین المللی برای تحقق آن تلاش خواهند کرد، این چشم انداز در شرایطی مطرح می شود که در حال حاضر از سویی میلیون ها نفر در جهان هنوز به مراقبت های بهداشتی دسترسی ندارند و از سوی دیگر به دلیل محدودیت منابع مجبورند بین خرید خدمات سلامت و تامین نیازهای اولیه زندگی مثل خوراک، پوشاک، مسکن دست به انتخاب بزنند. این وضعیت زمانی پیچیده تر می شود که افراد بصورت موقت یا دائمی به دلیل انواع بیماریهای جسمی، معلولیت ها ، اختلالات روانی یا بلایا و حوادث طبیعی، نیازمند مراقبت های خاص می شوند یا ضروری است دولت ها ،محیط های کالبدی خود را به نحوی مناسب سازی نمایند که امکان دسترسی برابر به تمامی فرصت ها و امکانات شهری فراهم گردد.
علیرغم تلاش های گسترده بعمل آمده به منظور دسترس پذیری برابر به خدمات حوزه سلامت در کشور عزیزمان ایران، اما به نظر می رسد هم چنان فاصله زیادی با استاندارد پوشش همگانی سلامت براى همه بالاخص در ابعاد سلامت روانی و اجتماعی داریم و بهبود این وضعیت، نیازمند هم افزایی، انسجام، تعامل و گفت و گوی مستمر سازمانهای دولتی- عمومی و غیردولتی حوزه سلامت بالاخص در کلان شهری مثل تهران است.
کلان شهری که به دلیل تمرکز سیاسی- اقتصادی و اجتماعی پایتخت، مهاجرت، تحرک جغرافیایی منطقه ای و تغییرات جمعیتی را در کنار سایر مسائل شهری خود تجربه می کند و نه تنها عدم توسعه متوازن در کل کشور تاثیرات غیرقابل انکاری را بر تمامی فرایندها و ذینفعان این شهر گذاشته است، بلکه تمرکز بیشتر خدمات حوزه سلامت در برخی مناطق شهری و کمبود امکانات و فرصت های ارائه دهنده خدمات حوزه سلامت در برخی دیگر از مناطق، پیامدهای منفی کوتاه مدت و بلند مدتی را بر شهر و شهروندان مترتب میکند.
لذا به نظر می رسد ضروری است ضمن پیش بینی سیاست های تشویقی به منظور ایجاد مراکز ارائه دهنده خدمات سلامت در مناطق کم تر برخوردار به منظور کاهش نابرابری های اجتماعی مرتبط با دریافت مراقبتهای بهداشتی و ارتقاء پوشش همگانی سلامت، تلاش گردد تا نسبت به رفع محدودیت های کالبدی در شهر که مانع حضور و مشارکت جدی تمامی شهروندان فارغ از نیازهای متفاوتشان می شود، اقدام گردد. کودکان، زنان، افراد دارای معلولیت، سالمندان و افراد با نیازهای خاص، گروههای جمعیتی هستند که در صورت عدم مناسب سازی شهری، بخش قابل توجهی از توان مشارکت اجتماعی و اقتصادی شان از بین مى رود و عدم مشارکت این افراد نه تنها کاهش سلامت جسمی- روانی و اجتماعی را به دنبال دارد، بلکه پیامدهای ثانویه آن تخریب سرمایه اجتماعی، مالی و انسانی جامعه شهری است.
در پایان ضمن آرزوى بهبود و ارتقاء دسترس پذیرى خدمات حوزه سلامت، لازم می دانم این روز را به تمامی بازیگران عرصه سلامت از جمله پزشکان، پیراپزشکان، روانشناسان، مددکاران اجتماعی ،تمامی مراقبت کنندگان و امدادگران، بالاخص افرادی که در روزهای اخیر در مناطق سیل زده کشور عزیزمان ایران حضور داشتند تبریک و خداقوت عرض نمایم. امیدوارم مسئولیت پذیرى فردی و سازمانى، همگرایى و وحدت ملى ،اتخاذ رویکرد عدالت محور و مبتنى بر نفع عمومى بتواند امیدبخش روزهایى بهتر براى شهرمان تهران و وطن عزیزمان ایران باشد.