به گزارش گروه روی خط رسانه های خبرگزاری برنا؛در قانون بین المللی حمایت از کودکان، افراد زیر ۱۸ سال را به عنوان آسیب پذیرترین و در عین حال با اهمیت‌ترین قشر جوامع به نام کودک می‌شمارند، این درحالیست که این قانون در جمهوری اسلامی ایران، سنین کمتری را شامل می‌شود، با این حال همچنان کودکان در سایه بی توجهی، تنهایی و غفلت خانواده و گاهاً مسئولان قرار دارند.
کودک آزاری یکی از عوامل زنده به گوری دخترکان و پسرکان معصوم و بی‌گناهی است که به واسطه بیماری‌های متعدد و وحشتناک افراد جامعه و یا ناآگاهی والدین در کمین آن‌ها قرار دارد؛ شوربختانه مردم جامعه از روی ناآگاهی و یا بی توجهی، کودک آزاری را تنها در یک نوع و به اسم پدوفیلی و یا همان آزار جنسی کودکان می‌پندارند، اما این درحالیست که کودک آزاری انواع مختلفی دارد که به نسبت کمرنگ‌ترین آن شامل پدوفیلی می‌شود.
خطرناک‌ترین نوع کودک آزاری توسط والدین
روانشناس دفتر بازپروری سلامت زنان و دختران آسیب دیده و یا در معرض آسیب بهزیستی همدان از کم توجهی جامعه و خانواده‌ها نسبت به کودک آزاری روانی خبرداد و گفت: در جامعه کنونی مردم و مسئولان بیشتر به کودک آزاری جنسی توجه می‌کنند.
ناهید لطفی ماهر بیان کرد: کودک آزاری تنها شامل اذیت و آزار جنسی نمی‌شود بلکه این نوع از آسیب رساندن به چهار بخش روانی، غفلت، جسمی و جنسی تقسیم می‌شود که متأسفانه در جامعه تنها آزار جنسی به عنوان کودک آزاری شناخته شده و خانواده‌ها را نگران کرده در حالیکه اصلی‌ترین و خطرناک‌ترین نوع کودک آزاری در خانواده به صورت خاموش در گوشه‌ای از روابط غلط پدر و مادر‌ها کمین کرده است.
این کارشناس ارشد روانشناسی با اشاره به بی توجهی خانواده‌ها نسبت به کودک آزاری روانی، اظهار کرد: متأسفانه خانواده به علت عدم شناخت کافی از مسائل رشدی کودکان، ناخودآگاه فرزندان خود را مورد خطرناک‌ترین نوع کودک آزاری قرار می‌دهند؛ عدم تعیین معیار و قانون مشخص در خانواده، کمال گرایی بیش از اندازه والدین و روابط نامناسب همسران و بحث‌های متعدد در مقابل کودکانشان، یارکشی، تهدید و سرزنش کودک از جمله مهمترین پایه‌های شکل گیری کودک آزاری روانی توسط والدین است.
وی مهمترین بخش شکل گیری هویت و شخصیت کودکان را والدین آن‌ها دانست و مطرح کرد: اگر خانواده نتواند آرامش روانی و جسمی مساعدی را برای فرزند خود فراهم کند، خود منبع اصلی تهدید و آسیب در بزرگسالی کودک می‌شود.
وی ادامه داد: خویشتن ناکافی (آزادی بیش از حد) یک نوع بیماری روانی است که از سوی به ظاهر محبت خانواده به کودک تحمیل می‌شود؛ کودک در این نوع آزادی غیرمتعارف عادت می‌کند تا تمام خواسته‌ها و دستور‌های مطرح شده به سرعت عملی شود؛ این کودک در بزرگسالی و با ورود به دنیای بزرگ جامعه با کوچک‌ترین مخالفت‌ها عصبی و پرخاشگر شده و با شکست‌های پی در پی در زندگی مواجه می‌شود.
لطفی ماهر با بیان اینکه در حال حاضر در سطح جامعه شاهد آشفتگی ارزش‌ها هستیم، اظهار کرد: متأسفانه والدین بر اساس دریافت اطلاعات خرد و گاهاً نادرست از طریق شبکه‌های اجتماعی و یا توصیه‌های دوستان و آشنایان اقدام به تربیت کودک می‌کنند؛ این شیوه تربیتی به شکل وحشتناکی غلط بوده و باعث ایجاد آشفتگی در شکل گیری هویت کودک می‌شود.
هشدار، کودک آزاری جنسی در مدارس
روانشناس دفتر بازپروری سلامت زنان و دختران آسیب دیده و یا در معرض آسیب بهزیستی همدان ادغام مقطع ششم به دوره ابتدایی را یکی از عوامل هشدارآمیز افزایش کودک آزاری جنسی در مدارس دانست و تصریح کرد: به گمان عامه افراد جامعه کودک آزاری جنسی، اذیت کردن فرد کم سن توسط یک شخص بالغ است که چندین دهه با او تفاوت سنی دارد این درحالیست که در تعریف کودک آزاری، اذیت کردن کودکان و لمس بدن آن‌ها بدون رضایت فرد، توسط شخصی با اختلاف سنی ۵ سال به بالا کودک آزاری جنسی شناخته می‌شود.
وی ادامه داد: بخشی از کودک آزاری جنسی نیز در مدارس توسط مربیان و یا خود دانش‌آموزان رخ می‌دهد؛ کودکان همزمان با آغاز مقطع ششم ابتدایی وارد به دوران بلوغ می‌شوند، از این رو آن‌ها برای ارضای نیاز‌های خود به سراغ دانش‌آموزان مقاطع پایین‌تر می‌روند از این رو ادغام مقطع ششم ابتدایی با سایر مقاطع ابتدایی، در افزایش کودک آزاری جنسی نقش داشته است.
لطفی ماهر، الگوگیری مناسب را عامل مؤثری در کنترل رفتار‌های پرخطر دانست و عنوان کرد: الگوی اقتصادی و اجتماعی نامناسب باعث شکل گیری رفتار پرخطر می‌شود که متأسفانه بر اساس تحقیقات و مراجعات صورت گرفته ۹۵ درصد کودک آزاری‌های جنسی شناخته شده، به علت استفاده از مواد صنعتی و یا بیماری‌های اعصاب و روان در بین افراد خانواده است.
وی در رابطه با کودک آزاری از نوع غفلت نیز گفت: عدم فراهم سازی امکانات و نیاز‌های اولیه زندگی، رفاهی و پزشکی توسط والدین نیز نوعی از کودک آزاری شناخته می‌شود.
منبع: ایسنا