در چند سال اخیر حضور افراد مختلف در حوزه اجرا بیش از آنکه مد شده باشد به یک اپیدمی رسانه ای تبدیل شده است، چرا که برنامه ها با حوزه های محتوایی متفاوت به لحاظ ژانر و ساختار، به سراغ افرادی با تخصص های متفاوت، تنها با این شرط که آنها در حرفه خود دارای طرفدار مورد نیاز آن برنامه باشد رفته و این یعنی مدیران تلویزیون به محبوبیت مجریانشان اعتماد کامل ندارند، یا حداقل این استنباط می شود که مجریان حاضر در رسانه ملی محبوبیت لازم برای چرخاندن چرخ برنامه های پر مخاطب را ندارند.
اینکه امروز از فوتبالیست گرفته تا بازیگر و خواننده و کارگردان سینما و... مجریان برنامه های تخصصی و غیر تخصصی رسانه ملی هستند یعنی ما نه تنها نتوانسته ایم مجریان کاربلد و صاحب سبک و متخصصی را در رسانه پرورش دهیم، ریسک سپردن این مسئولیت را نیز به جان نخریده ایم تا رسانه با مجریان جدید و البته متخصص در حوزه اجرا، برنامه های تلویزیونی را با فرمت و ساختار نو روانه آنتن کند و موفقیت برنامه عاملی باشد برای دیده شدن مجری و در حقیقت فرصتی باشد برای معرفی مجریان جدیدی که اتفاقا پر طرفدار هم هستند.
پر واضح است که یک خواننده تلویزیونی نباید بتواند مجری برنامه ای در حد و اندازه های "ماه عسل" شود، اما قبل از این که قضاوت درست یا غلط داشته باشیم و این فرصت را به انتخاب مدیران سیما ندهیم این سوال پیش می آید که آیا بنیامین بهادری تمام توانمندی های احسان علیخانی را در حوزه اجرا دارد؟
و "ماه عسل" در تمام این سالها بی خود و بی جهت به سمت تکرار خودش رفته است؟
بی تردید سپردن اجرای برنامه های مختلف در ساعات پر مخاطب به چهره های محبوب و سلبریتی های پرطرفدار، ایده ای است منطقی در جهت بالا بردن حجم مخاطبان رسانه ملی، به خصوص اینکه اسپانسرها هم خواستار این مساله هستند و حتی پیگیر هستند که چه کسی با چه تعداد فالور قرار است مجری برنامه باشد اما این نباید شرط اسپانسر ها باشد و کم کم سلیقه مدیران تلویزیون را تحت تاثیر قرار دهد .
اما آیا مجری برنامه تلویزیونیبودن، اصولا یک شغل تخصصی نیست؟
در واقع هر کسی با هر جایگاهی می تواند مجری بودن را تجربه کند؟
آیا پر طرفدار بودن شرط کافی برای اجرا در رسانه های ملی است؟
با این تفکر باید گفت عملا حوزه اجرا در رسانه ملی به ورطه فراموشی سپرده خواهد شد چرا که مجریان مختلف هیچ شانسی برای اجرای برنامه های خاص و ویژه تلویزونی ندارند و این روزها سلبریتی ها هستند که دل مدیران تلویزیون را برده اند و بهانه ای هستند برای تزریق ریال به رسانه ای که امروزه دغدغه های اقتصادی اش تمرکز را از مدیرانش گرفته است.
با این اوصاف ما با دست خودمان انگیزهای لازم را از مجریان رسانه سلب می کنیم و در افت کیفی کار آنها تاثیر گذاریم. پس بهتر است با نگاهی ویژه به این موضوع به دنبال این باشیم که فرصتی را برای روی کار آمدن مجریان جدید و معرفی چهره های خلاق و با استعداد در حوزه اجرا ایجاد کنیم تا