به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری برنا؛ آفرود سوارها این روزها همچنان که تکه به تکه محیط زیست را نابود می‌کنند شعار حفاظت را فریاد می‌زنند. فعالان محیط زیست معتقدند آفرود سوارها رعایت حفاظت از محیط زیست را انجام نمی‌دهند. نکته مهم این است که با توجه به نقد فعالان محیط زیستی از فضای آفرود سواری در ایران؛ واکنش مناسبی از مسئولان در این خصوص دیده نمی‌شود و کافی است راهی سفر جاده شوید تا شاهد حضور پررنگ خودروهای آفرودی در همه مناطق کشور از کوهستانی گرفته تا دریا و دشت و جنگل باشید.
عباس محمدی، فعال زیست محیطی و دبیر انجمن زیست محیطی دیده‌بان کوهستان، در خصوص تبعات ناشی از حضور آفرود سواران در طبیعت به برنا گفت: متاسفانه در تمامی بخش‌های محیط زیست مانند، کوهستان، بیابان و جنگل شاهد تخریب‌هایی هستیم که خودروهای آفرویدی ایجاد می‌کنند. در حالی که باید گردشگری کمک حال محیط زیست باشد و در کنار آن قرار گیرد تا روی اقتصاد و معشیت مردم محلی نواحی ایران اثر مثبت داشته باشد اما اینطور نیست و بر عکس شاهد اعمالی از سوی این افراد هستیم که تخریب‌های جبران ناپذیری به محیط زیست وارد می‌کنند.
وی با تاکید بر اینکه حتی وجود اینگونه خودروها برای اقتصاد ملی نیز حاصلی را در پی ندارد بیان داشت: وقتی تمامی این خودروها در خارج از کشور تولید می‌شوند و لوازم جانبی آن‌ها نیز وارداتی است شاهد تحمیل ضربه‌های بزرگ به اقتصاد ملی کشور هستیم. متاسفانه برای توجیه این حرکت آن را در قالب ورزش می‌گنجانند و تبعات ناشی از آن را به هیچ وجهی در نظر نمی‌گیرند. وقتی از آن به عنوان ورزش یاد می‌کنیم باید بدانیم یکسری قوانین ضابطه‌مند در این راستا باید وجود داشته باشد؛ همکاری‌هایی باید مابین سازمان محیط زیست و فدراسیون اتومبیلرانی ایجاد شود و قراردادهایی منعقد شود؛ محدوده فعالیت تیم‌های آفرودی، محدود به مکان‌هایی خاص باشد تا از تخریب بیش از حد محیط زیست جلوگیری شود.
محمدی در ادامه به تشریح تخریب هایی خودروهای آفرودی و آفرود بازها در محیط زیست است پرداخت و گفت: برای مثال می‌توان به وارد شدن خودروهای آفرودی به رودخانه‌ها اشاره کرد یکی از اصلی ترین مراحل آفرود سواری است، در این مرحله رودخانه به صورت کامل زیر و رو می‌شود و گیاهان حاشیه رودخانه را از بین می‌برند و گاهی با ریخته شدن بنزین و روغن اتومبیل در رودخانه، گونه‌های جانوری رودخانه را در معرض آسیب قرار می‌دهند و به همین سادگی یکی از حساس‌ترین اکو سیستم‌های موجود در محیط زیست را به ورطه نابودی می‌کشانند. در باقی مناطق جنگلی و بیابانی نیز به همین صورت است و به صورت عامیانه می‌توان گفت طبیعت ایران را خط خطی کرده‌اند.
وی افزود: بر اساس اصول محیط زیستی وقتی در مکان زیست محیطی قدم می گذاریم نباید رد پایی از خود به جا بگذاریم، طبق دستورالعمل‌هایی که در این رابطه وجود دارد حتی برای پوشیدن کفش‌های مناسب با طبیعت گردی دستوراتی وجود دارد تا گل و لای به آن نچسبد تا خاکی که زاینده است از آن منطقه خارج نشود و جابجا نشود، با این وجود حال باید حساب کرد خودرویی با چند تن وزن و عاج‌هایی به مراتب بزرگ‌تر از عاج‌های کف کفش چه مقدار گل و لای و خاک را جابجا می‌کند و چه اثر مخربی روی محیط زیست دارد.
این فعال محیط زیست در رابط با اینکه چرا نظارتی بر فضای فعالیت آفرود بازان وجود ندارد؟ گفت: اصولا مسئله محیط زیست برای دولتمردان و عوامل اجرایی؛ در اولویت وجود ندارد و در سیاستگذاری‌های کلان کشور؛ قسمتی کم و حتی حاشیه ای را به خود اختصاص داده است و فقط گاهی اوقات برای اینکه نشان دهند، محیط زیست از یادهایشان نرفته است آن را در صدر اخبار خود قرار می‌دهند و اظهار نظرهایی را در رابطه با آن انجام می دهند، در خصوص خودروهای آفرودی نیز متاسفانه قانون مدونی برای آن وجود ندارد تا بتوان آن را اجرایی کرد و در نتیجه برخورد و مقابله ای با آن نیز صورت نمی‌گیرد. هرچه سریع‌تر باید در این راستا قوانینی تصویب شود و به مرحله اجرا برسد تا از تخریب هرچه بیشتر محیط زیست جلوگیری شود و اگر از اینگونه فعالیت‌ها جلوگیری نشود به خواست خودمان خاکی که زاینده است را به سمت نابودی می‌کشانیم و به فرسایش هرچه بیشتر آن کمک مضاعف کرده‌ایم.
وی در رابطه با قوانینی که در دیگر کشورها برای آفرود سواران تعیین شده است و باید آن را رعایت کنند چنین توضیح داد: در کشورهایی که سیاست‌های محیط زیستی قوی و مستحکم دارند مانند کشورهای اروپایی، افرادی که علاقمند به اینگونه فعالیت‌ها هستند در محدوده‌ای خاص که توسط مسئولین برای آن‌ها در نظر گرفته شده است فعالیت خود را انجام می‌دهند که از تخریب محیط زیست جلوگیری می کند.
وی در پایان تاکید داشت : البته نمی‌توان تمامی قوانین مربوط به این حوزه را در کشورهای دیگر نیز تماما نظام‌مند دانست و گفت به صورت کامل به آن عمل می شود بلکه بی اعتنایی در مبحث محیط زیست در تمامی کشورها وجود دارد و مختص به کشور ما نیست، البته در هیچ کشوری این بی‌توجهی به اندازه کشور ما نیست.