سیامک زند رضوی، جامعه شناس و استاد دانشگاه، در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری برنا با اشاره به عامل خشونت و ادبیات سخیف در شبکه نمایش خانگی گفت: خشونت کلامی در فرهنگ ما یک سنت قدیمی است. در واقع همان خشونت مرد سالارانه‌ای است که در محافل مردانه معمول و رایج است. این خشونت کلامی جنبه‌های جنسیتی، تحقیر کودکان و زنان، اقلیت‌ها، افراد معلول و ناتوان را در بر می‌گیرد. این سنت کلامی به قدمت تاریخ بشر است و حداقل از زمانی که زبان به عنوان یک وسیله ارتباطی بین بشر بوده، به وجود آمده است.
وی ادامه داد: اتفاق ناگواری که اکنون افتاده این است، این زبان که در گذشته محدود به محافل مردانه بود، از طریق رسانه‌های عمومی مخصوصا شبکه نمایش خانگی وارد خانواده‌ها شده است. با ورود این نوع فیلم‌ها و سریال‌ها، این الفاظ و کلمات نادرست و قبیح مدام در فضای خانه‌ها بین سه عنصر اصلی مادر، پدر و فرزند پرتاب می شود.
این جامعه‌شناس با اشاره به آغاز سخیف نویسی در رسانه ملی ایران اظهار داشت: اولین بار زنده‌یاد دکتر صدیقی این نکته را در سال 1355 در کلاس درس جامعه شناسی با عنوان "اجتماعیات در ادبیات فارسی" که همزمان با پخش سریال دایی جان ناپلون بود، مطرح کرد. ایشان سرکلاس گفت: «این سریال بسیار خوش ساخت است، کتاب بسیار باکیفیتی هم دارد اما مشکلش این است ادبیات مردانه را وسط خانواده گذاشته است. طوری که خودم خجالت می کشم گفت و گوهایی که در سریال جریان دارد را در کنار خانواده و فرزندانم ببینم».
زند رضوی با بیان آثار مخرب این موضوع در جامعه بیان داشت: زمانی که هر لفظ و کلمه ای در سریال ها نشان داده می شود، به مرور زمان خانواده ها رو به پراکندگی می روند و به جای اینکه درکنار هم باشند از هم فاصله می گیرند. پس از مدتی گفت و گو میان اعضای خانواده محدود می شود. در واقع همین ادبیات مردانه قهوه خانه ای باعث می شود خانواده ها به انزوا کشیده شوند.
این جامعه شناس ادامه داد: همانطور که مردم در مقابل انوع خشونت ها مثل خشونت نسبت به کودکان، زنان، محیط زیست و حیوانات کمپین و گروه هایی تشکیل می دهند، در مورد این موضوع هم کمپین بزنند. برای از بین بردن این نوع دیالوگ ها مردم باید اینگونه فیلم و سریال ها را تحریم کنند تا نویسندگان و سازندگان آنها دیگر جرات نکنند در این ژانر آسیب زا کاری تولید کنند. به طور کلی راهکار برون رفت از این ماجرا، تشکیل یک جنبش اجتماعی است.