به گزارش گروه اجتماعی برنا؛ سیاه چاله ها قابل مشاهده نیستند و از طریق نورهای اجرامی که به داخل آنها بلعیده می شود قابل تشخیص هستند. این نورها در واقع حاصل موادی هستند که با دمای بالا به داخل سیاه چاله کشیده می شوند و از خود نور منتشر می کنند. تمامی اینها معمولاً در سیاه چاله های بزرگ تر به صورت یک دیسک چرخان دیده می شود؛ دیسکی که با مواد موجود در خود، سیاه چاله را تغذیه می کند.
سیاه چاله های کوچکتر اما معمولاً دچار سوء تغذیه هستند؛ چرا که مواد کافی برای سقوط دورن آنها در اطرافشان وجود ندارد. در نتیجه چنین دیسکی در آنها دیده نمی شود و کاملا تاریک به نظر می رسند.
اما در کمال تعجب محققان این سیاه چاله حاوی یک دیسک چرخان مملو از غبار است که بر اساس تئوری های فعلی به نظر می رسید تنها مختص سیاه چاله های کلان جرم باشد. به گفته «استفانو بیانچی» از محققانی که در تدوین این کشف مشارکت داشته این گونه دیسک مشابه با نمونه هایی است که در اجرام هزار یا حتی صد هزار برابر درخشان تر دیده ایم.
در نتیجه این بررسی ها مشخص شد که NGC 3147 یک نسخه کوچک از سیستمی بزرگتر است؛ سیستمی که فعال ترین و روشن ترین آنها اختروَش نام گذاری می شود. اختروش یک هسته فعال به شدت نورانی و دوردست وابسته به کهکشان جوان خود است. به عبارت دیگر این نوع دیسک را باید نسخه ای کوچک تر از اختروش در نظر گرفت که پیش از این تصور می شد وجود خارجی ندارد.
محققان در تلاش هستند با مشاهده کهکشان های مشابه بررسی کنند که آیا این یک نمونه نادر است یا نمونه های مشابه دیگری هم در هستی وجود دارد. .
