آیا توقیف نفتکش انگلیسی کار درستی بود؟

در این باره نکاتی چند قابل تأمل است:

۱- این که انگلیسی‌ها نفتکش ایرانی را بربایند و ایران نیز تنها تماشاچی ماجرا باشد، لطمه‌ای آشکار به حیثیت تاریخی ایران و ایرانیان است. بنابراین اگر از منظر حیثیتی به ماجرا بنگریم، اقدام متقابل ایران در برابر انگلیس کاملاً درست و بجا بوده است.

۲- بعد از توقیف نفتکش ایرانی، دستگاه دیپلماسی کشور وارد ماجرا شد تا بتوان قضیه را با گفت‌وگو حل کند ولی انگلیسی‌ها، متکبرانه از رفع توقیف کشتی ایرانی خودداری کردند. وقتی کشوری کشتی شما را توقیف کند و برای رهایی‌اش گوش شنوایی هم نداشته باشد، آیا چاره‌ای جز اقدام متقابل برای چانه‌زنی و رفع توقیف از کشتی و سرمایه ایرانی می‌ماند؟

۳- اگر گفته شود که این کار ایران تنش را بالا می‌برد، می‌توان چنین پاسخ داد که اولاً این انگلیس است که آغازگر تنش بود و کشتی ایرانی را با دو میلیون و ۱۰۰ هزار بشکه توقیف کرد؛ آن هم بدون هیچگونه مجوزی از سوی سازمان ملل یا مراجع قضایی بین‌المللی.

ثانیاً اقدام متقابل ایران می‌تواند حتی جلوی تنش را بگیرد؛ هر چند که در کوتاه‌مدت، بین دو کشور اختلافات بالا بگیرد.

این نکته کلیدی را به خاطر بسپاریم که «قدرت‌های فرامنطقه‌ای مانند آمریکا و انگلیس تنها زمانی به یک کشور حمله می‌کنند که از ضعف آن کشور و پیروزی کم‌هزینه خود در جنگ مطمئن باشند.» این تجربه‌ای است که در عراق دوران صدام شاهدش بودیم و آمریکا و متحدانش تنها وقتی به عراق حمله کردند که اطمینان صد درصدی یافتند ارتش عراق خالی از تجهیزات دفاعی قابل اعتنا شده و به راحتی شکست می‌خورد. بنابر این هر اندازه در برابر آنها ضعف نشان ندهیم و با اقتدار عمل کنیم، شانس حمله نظامی به خود را کاهش داده‌ایم.

۴- نگران اصلی توقیف نفتکش انگلیسی توسط ایران، باید کشورهای عربی متخاصم حوزه خلیج فارس باشند. همان‌ها که به پشتوانه آمریکا و انگلیس برای ایران شاخ و شانه می‌کشند. آنها باید در محاسبات خود به این نکته راهبردی توجه کنند که اگر ایران این جرأت را دارد که پهپاد آمریکایی را سرنگون و نفتکش انگلیسی را توقیف کند، اگر لازم شود، ضربات مهلکی به همسایگان ناساز حاشیه خلیج فارس وارد خواهد کرد. بنابراین بهتر است به جای دشمنی و اقدامات ضد ایرانی، حسن همسایگی پیشه کنند.»