امیرکاوه آهنینجان در گفت‌وگو با خبرنگار برنا، اظهار داشت: از آنجا که کاراکتر پابلو نرودا ابعاد گسترده‌ای داشته با همسو بودن نویسنده، مترجم و کارگردان سعی بر این بوده که از هر زاویه به اندازه‌ای که در زمان 80 دقیقه‌ای این نمایش امکان دارد به شخصیت نرودا پرداخته شود. زوایای شخصیتی گسترده و عمیق نرودا هم از جهت یک شخصیت سیاسی و هم از جهت یک شخصیت هنری می‌تواند در قالب یک اثر دراماتیک روی صحنه بیاید که البته موقعیتی سخت و پیچیده دارد که ما تمام سعی‌مان بر این است که نمایش «پستچی پابلو نرودا» به بهترین شکل اجرا شود.
آهنینجان خاطرنشان کرد: فکر می‌کنم حجم عمده کاراکتر پابلو نرودا می‌تواند در قالب یک سریال تلویزیونی به نمایش در آید و طبیعی است در یک تئاتر 80 دقیقه‌ای ما مجبوریم بسیار موجز‌تر به کاراکتر این شاعر بزرگ بپردازیم.
وی افزود: نمایش «پستچی پابلو نرودا» روایتگر قصه‌ای از زندگی یک شخصیت خارجی از کشور شیلی است که در دراماتورژی‌اش نیازی به ایرانیزه شدن ندارد. این اتفاق در متن‌هایی که مشکل فرهنگی عامل اصلی عدم ارتباط با مخاطبان ایرانی است اما شخصیت پابلو نرودا جهانی است و او در همه جای دنیا فردی شناخته شده است. بیش از نیم قرن گذشته از طریق افراد مختلفی مثل احمد شاملو شعرهای پابلو نرودا به زبان فارسی ترجمه شده و افرادی که اهل ادبیات باشند با خوبی او را می‌شناسند و این مسأله لزوم ایرانیزه کردن نمایشنامه را از بین می‌برد.
این بازیگر در ادامه خاطرنشان کرد: ما نرودا را می‌شناسیم و حال در جزئیاتی در این نمایش با آن همراه می‌شویم. نرودا آدم عاشقی بوده و به نظرم به وجود آمدن زبان بین‌المللی و گسترده شدن زبان ارتباطات و نزدیک شدن فرهنگ‌ها لزوم این مسأله که یک متن برای برقراری ارتباط با مخاطبان باید به فرهنگ و مختصات آن کشور نزدیک شود از بین می‌رود. نمایش «پستچی پابلو نرودا» بدون نیاز به عبور از فیلتر فرهنگی ما با توجه به خصوصیاتی که دارد می‌تواند مورد توجه مخاطبان ایرانی قرار بگیرد.
آهنینجان اظهار داشت: اتفاقاً در این فاصله فرهنگی که بین ما و فرهنگ کشور شیلی وجود دارد به نظر من بهتر است شخصیتی را روی صحنه ببینیم که تلاشی برای تبدیل شدنش به یک شخصیت ایرانی نشده، از نظر من پابلو نرودایی که در نمایشنامه اسکارمتا وجود دارد بهتر است که بدون کمترین تغییر روی صحنه بیاید.
این بازیگر درباره شناختش از شخصیت پابلو نرودا برای نزدیک شدن به وی، گفت: تلاش من برای نزدیک شدن به شخصیت پابلو نرودا و شناخت وی دربخش تحقیقاتی‌ام بیشتر مربوط به زندگی وی بوده و فیلم‌هایی که درباره وی ساخته شده را نیز دنبال کرده‌ام و فکر می‌کنم اطلاعات مستند بیشتر برای پرداختن به این شخصیت به کمک من بیاید. نرودا یک شخصیت واقعی است و نمی‌شود بدون توجه به آن شخصیت دیگری را در ذهن داشت و آن را بازی کرد به همین دلیل لازم است که به مستندات رجوع کرد و با شخصیت وی آشنا شد.
وی در پایان تأکید کرد: در این دو دهه اخیر با رجوعی به درصد مطالعه در کشور می‌توان این مسأله را درک کرد که نباید برای شناخت پابلو نرودا انتظار چندانی از نسل امروز داشت. پایین بودن میزان مطالعه در جامعه ما مدرکی مستند بر عمق فاجعه‌ای است که برای نسل جدید حاصل شده و فضای مجازی بیش از دیگر عوامل در این اتفاق مقصر است. فضای مجازی ما را دچار خرده‌اطلاعاتی کرده که هیچ عمقی ندارد و به شدت سطحی است. قطعاً وظیفه هنرهای کهنی مثل نمایش با توجه به بضاعتی که در انتقال اطلاعات دارد اینگونه تعریف می‌شود که بخش کوچکی از این فاجعه را مدیریت کند و سامان دهد. با اجرای نمایش‌هایی مثل «پستچی پابلو نرودا» یک نوجوان که شاید در صفحه مرورگر موبایلش با شعری از پابلو نرودا مواجه شده فرصتی به وجود آمده که همان نوجوان می‌تواند حال با ابعاد گسترده‌تری از این شخصیت آشنا شده و به سراغ شناخت بیشتری از وی برود و به نظر من این رسالت هنری نمایش است که در «پستچی پابلو نرودا» این اتفاق رخ می‌دهد.