وقتی که با یک نگاه گذرا متوجه می شویم هر اتفاق مبارکی که امروز در سینما و تلویزیون رخ می‌دهد ریشه در تئاتر دارد از این ریشه بایستی محافظت دوچندان کنیم نه اینکه آن را به خودش بسپاریم. چراکه عادت داریم هنر نمایش در تمام این سالها خودش گلیم خودش را از آب بیرون بکشد.
اگر مبنای پیش آمده در نحوه پرداخت ها و میزان دستمزدها در تئاتر سر و سامانی جدی به خود نگیرد، قطعا این لطمه بر پیکره بازیگری در سینما و تلویزیون نتیجه ای غیر قابل جبران خواهد داشت.
اگر امروز بیش از 80 درصد سیمرغ های سینمایی به بازیگران تئاتری تعلق می گیرد و بسیاری از اتفاقات خوب در سینما توسط بازیگرانی رخ می دهد که صبغه تئاتری دارند، بدیهی است که باید با مراقبت بیشتری شرایط تئاتر را مراقبت کنیم و اجازه ندهیم اتفاقی که سالیان پیش تجربه کردیم دوباره رخ دهد.
بسیاری از بازیگران تئاتر که امروزه جز بازیگران معمولی تلویزیون حساب می آیند روزی به دلیل وضعیت معیشتی شان صحنه تئاتر را رها کردند و پتانسیلی را که می توانستند از طریق آن گریت بازیگری شان را تا حد مطلوبی بالا بیاوردند از دست دادند تا سالها بازیگر معمولی بمانند.
اگرچه نمی توان حق بازیگران را در این مسئله نادیده گرفت که امرار معاش و آرامش حق اصلی یک آرتیست است اما شرایط طوری رقم خورد که ما به دلیل اوضاع نامتناسب تئاتر بسیاری از آرتیست ها را که پتانسیل ستاره شدن داشتند از دست دادیم و بازیگران درجه دو و سه تحویل گرفتیم.
در این میان عده ای پایداری کردند، ماندن و تلاش کردند و امروز جزء ستاره های سینما محسوب می شوند اما این اتفاق محصول زندگی حرفه ای ضعیف در تئاتر بود. درحالی که می شد با مدیریت بهتر و ارزش دادن به هنر مادر نمایش حجم وسیعی از ستاره ها برای سینما و تلویزیون مان تربیت کنیم و امروز شاهد حضور بازیگران تکراری در کارهای مختلف نباشیم.
پرواضح است که هرگاه حال تئاتر خوب بوده بُرد آن را در سینما و تلویزیون حس کرده ایم. این از دوره جمشید مشایخی ها، علی نصیریان ها و عزت الله انتطامی ها گرفته تا نسل داوود رشیدی و ... تا امروز این تئاتر بوده است که ناجی سینما حداقل در عرصه بازیگری بوده است.
با چاره اندیشی و استانداردسازی دستمزدها متناسب با وضعیت اقتصادی جامعه نه تنها می توان به وضعیت حق و حقوق بازیگران در تئاتر سر و سامان داد بلکه می توان مقابل دستمزدهای نجومی ستارگانی که تنها با هدف بیزنس از سینما به تئاتر باز می گردند و بخش اعظمی از بودجه های یک نمایش لاکچری به آنها اختصاص پیدا می کند را هم گرفت.
قطعا در هر حرفه ای دستمزد اتفاقی است که به شکل توافقی بین کارفرما و طرف دوم منعقد می شود اما حتما منطقی در این اعداد و ارقام وجود دارد که طرفین روی آن بحث می کنند. اینکه دستمزد یک بازیگر در تئاتر 400 میلیون تومان باشد و دستمزد بازیگری در همان حد و اندازه (در تئاتر) در سالنی دیگر 20 میلیون تومان باشد و نتواند همان 20 میلیون تومان را هم دریافت کند، دور از منطق حرفه ای است.
در گفت و گو با چندی از کارشناسان و تصمیم گیرندگان این عرصه موضوع را تحیلی و بررسی می کنیم.