به گزارش گروه اجتماعی برنا؛ تریکلوزان در اوایل دهه ۷۰ میلادی به عنوان یک ترکیب آنتی باکتریال وضد قارچ موثر در تولید طیف گسترده‌ای از محصولات مورد استفاده قرار گرفت. بلافاصله پس از آن که سروکله این ترکیب در محصولات مورد استفاده خانوار پیدا شد، سازمان غذا و داروی آمریکا تحقیق در مورد آن را آغاز کرد و سرانجام در سال ۲۰۱۶ استفاده از این ماده شیمیایی و ۱۸ ترکیب دیگر را در ساخت محصولات ضدعفونی کننده چون صابون ها، ممنوع کرد در حالی که استفاده از آن در ساخت دستمال‌های مرطوب، ضدعفونی کننده‌ها و خمیردندان‌ها همچنان مجاز بود.
طی این سال‌ها شواهد زیادی به دست آمده که نشان می‌دهد تریکلوزان نه تنها برای انسان مضر است بلکه به محیط‌زیست نیز آسیب می‌زند. مطالعات اولیه انجام شده در این‌باره به نگرانی های موجود در مورد نقش این ماده شیمیایی به عنوان عامل ایجاد اختلال در غدد درون ریز بدن و افزایش مقاومت آنتی بیوتیکی در باکتری‌ها پرداختند.
تاثیر شیمیایی مستقیم این ماده بر سلامت انسان محور بحث و تبادل نظرهای جنجالی بوده است. به عنوان نمونه، بازبینی‌های اخیر دولت کانادا نشان داد که استفاده از تریکلوزان در غلظت پایین برای سلامت انسان مضر نیست. یعنی همان غلظتی که در مواد آرایشی، شامپوها و خمیردندان‌ها بکار برده می‌شود.
حال محققان دانشگاه ماساچوست در مطالعه جدیدی رابطه احتمالی میان استفاده از تریکلوزان و التهاب روده را که این روزها مشکل شایعی است، مورد بررسی قرار دادند. تیم مذکور در همین راستا به موش های آزمایشگاهی همان مقدار از این ماده شیمیایی را که در نمونه خونهای گرفته شده از انسان مشاهده شده است، به موش‌های آزمایشگاهی سالم خوراندند. با گذشت سه هفته، یک التهاب خفیف در کلون این موش‌ها تشخیص داده شد.
محققان در بخش دیگری از مطالعات خود همان مقدار از تریکلوزان را به موش هایی خوراندند که با مهندسی ژنتیک به بیماری التهاب روده دچار شده بودند. با گذشت سه هفته، پیشرفت علائم مربوط به سندروم روده تحریک پذیر و رشد سلول‌های سرطانی در کلون به طور قابل توجهی تسریع شد و طول عمر گروهی خاص از این موش‌ها به طور قابل ملاحظه‌ای کاهش یافت.
این محققان فرض کردند که تریکلوزان با اثرگذاری بر روی میکروبیوم روده التهاب ایجاد می کند. آنها برای اثبات این فرضیه این ماده شیمیایی را به موش‌هایی که میکروبیوم روده نداشتند، خورانده و شاهد ناپدید شدن اثرات منفی آن بودند.
تمام این‌ها در نهایت سناریویی را برای ما رقم می‌زند که در آن یک ماده شیمیایی در طیف گسترده‌ای از محصولات آرایشی و بهداشتی مورد استفاده‌مان بکار رفته است که در بهترین حالت تاثیری نداشته و در بدترین حالت سرطان زا بوده و برای محیط زیست سمی است.