به گزارش خبرگزاری برنا ؛ «سایپا به خانه خود برمی گردد» جمله ای که این روزها مکررا از زبان برخی مسئولان استان البرز شنیده می شود و در رسانه های مختلف در حال بازنشر است.
اما باید بپذیریم کرج خانه سایپا نیست بلکه خانه تمام استعدادهایی است که در سال های اخیر به دلیل نبود یک بستر مناسب ناگزیر به مهاجرت به تهران شدند.
امروز فوتبال البرز نیازمند ساختاری متناسب با نیازهای خود است و نه بازگشت دوباره سایپا چرا که نه نارنجی پوشان تهرانی ونه هیچ تیم دیگری نمی توانند با حضور صرفا فیزیکی و استفاده از امکانات ورزشگاه انقلاب خدمتی به جوانان البرز و ورزش استان کنند.
از تمام کسانی که فعالانه در تلاش اند سایپا را به کرج بازگردانند تقاضا داریم از مدیران سایپا بپرسند که آیا آن ها هم خود را متعلق به کرج می دانند و اگر جواب شان مثبت بود چرا چند سال پیش تصمیم گرفتند به تهران بازگردند.
امروز البرز دارای دو تیم فوتبال در لیگ یک و دو ایران است و اگر تمرکز مدیران ورزش و نمایندگان مجلس به گل ریحان و شهدای رزکان معطوف شود بدون شک در آینده ای نزدیک فرزندان البرز در آن دو تیم حرف های بسیاری برای گفتن خواهند داشت.
در عین حال باید پرسید مدیران ورزش استان چقدر از حال و روز تیم فوتسال مقاومت خبر دارند؟ آیا می دانند آن ها به واسطه پادرمیانی " مادر شهید عسگری" هنوز با این نام در سطح اول فوتسال ایران بازی می کنند و اگر وساطت آن مادر شهید نبود امروز شاید اسمی از باشگاه مقاومت البرز شنیده نمی شد.
تلاش نمایندگان مجلس که در سال منتهی به انتخابات دغدغه ورزشی پیدا کرده اند قابل تحسین است اما بهتر است با بزرگان ورزش استان مشورتی صورت بگیرد تا اولویت های موجود را به درستی شناسایی کنیم.
قطعا رسیدگی به ورزشکاران مدال آور استان (معلولان) در اولویت برگرداندن تیمی است که تاکنون حاضر نبوده دفتری مستقل در شهر کرج داشته باشد و با راه اندازی آکادمی به پرورش استعدادهای فوتبال البرز بپردازد.
ورزش البرز اکنون نیازمند ساختاری مناسب است تا ورزشکاران در سنین پایه بتوانند در شهر خود پرورش پیدا کنند و امثال شاهین ایزدیار به عنوان یک نخبه ورزشی مجبور نباشند برای رسیدن به حداقل امکانات به استانی دیگر مهاجرت کنند.
کرج خانه ورزشکاران مستعد و باشگاه های دارای هویت البرزی است وبهتر آن است که به جای تقلا برای آوردن تیمی عاریه ای به کرج به سمت تامین نیازهای باشگاه های بومی برویم.
یادداشت - سعید فغانی