رویا غفاری فیلمنامه‌نویس تلویزیون در گفت‌وگو با خبرنگار برنا، اظهار داشت: طبیعتاً مردم در آثار اجتماعی تلویزیون و سینما انتظار دارند که جامعه خود را ببینند اما واقعیت این است که این اتفاق به هیچ‌وجه در شهرهای بزرگ ما رخ نمی‌دهد به این معنی که هنوز نگاه به مسائل اجتماعی امروزی نیست و ما مشکلات امروز را نمی‌بینیم و اگر فیلم و سریالی درباره مسائل اجتماعی یک روستا یا شهری کوچک ساخته شود بیشتر از دیگر آثار به واقعیت نزدیک است.
غفاری خاطرنشان کرد: روابط در آثار نمایشی ما وقتی شامل مسائل سنتی می‌شوند شاید بهتر از دیگر مسائل روایت شوند اما مشکلات امروزی هیچ نمودی در تلویزیون ندارند و در سینما نیز خیلی کم به مسائل اصلی پرداخته می‌شود و البته اگر این اشکال در تلویزیون پر رنگ‌تر است دلیلش اجازه ندادن به فیلمسازان و فیلمنامه‌نویسان برای پرداختن به مسائل روز است.
وی افزود: اینکه مسائل اصلی جامعه در تلویزیون دیده نمی‌شود به معنی عدم آگاهی و اطلاع از مشکلات و مسائل نیست. این مشکلات را هم مسئولان و هم هنرمندان تا حدی می‌شناسند اما میلی به ارائه آنها و یا اجازه‌ای برای بیان آنها وجود ندارد. از طرفی عدم آگاهی نیز وجود دارد به عنوان مثال مسئولان همه کودکان را با کودک خود مقایسه می‌کنند و اگر در یک اثر کودکی وجود داشته باشد که شبیه به فرزندان هیچ از مسئولان نباشد با همین جمله که این این کودک اصلاً شباهتی به کودک من نیست و من تابحال چنین کودکی ندیده‌ام برچسب غیر واقعی بودن به اثر زده می‌شود و اجازه ساخت یا پخش نمی‌دهند.
این فیلمنامه‌نویس در ادامه اظهار داشت: مقولات دیگر نیز با همین گستره دید کم مورد تحلیل مسئولان قرار می‌گیرند و اکثر اقشار و افراد و مسائل جامعه کنار گذاشته می‌شود و مردم وقتی زندگی واقعی خود را در آثار تلویزیونی نمی‌بینند هیچ علاقه‌ای به دیدن تلویزیون ندارند و به سراغ برنامه‌ها، سریال‌ها و فیلم‌های خارجی می‌روند. تلویزیون متأسفانه نگاهی پدرانه به جامعه دارد و این نگاه باعث شده تا بیش از حد به سانسور اعتقاد پیدا کند.
نویسنده مجموعه تلویزیونی «یادآوری» درباره نگاه مثبت تلویزیون به جامعه، گفت: هر نگاه مطلقی نتیجه عکس دارد. ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که همه چیز نسبی است و این مسأله در فیلم‌های ما وجود ندارد و نگاه پدرانه و مصلحت‌اندیشانه که می‌بینیم باعث شده تا بسیاری از مسائل مطرح نشود. تلویزیون متأسفانه تنها نگاهی آموزشی به آثار دارد و وقتی تمام بار آموزشی و فرهنگی را بر دوش فیلم و سریال می‌بینند قطعاً نتیجه‌‍‌ای حاصل نمی‌شود.
غفاری در پایان اظهار داشت: سینما و تلویزیون قابلیت آموزشی ندارد و بخش عمده و اصلی آن به مبحث سرگرمی برمی‌گردد. یک فیلم قطعاً می‌تواند ایجاد موج و تفکر کند، امروز می‌بینیم که سریال جای رمان را گرفته و قطعاً چنین رسانه‌ای می‌تواند کارکرد اجتماعی داشته باشد اما وقتی نگاه ما یک نگاه مطلق اجتماعی باشد نمی‌توانیم به رسالت اصلی آثار نمایشی برسیم و نگاه مطلقاً آموزشی باید از آثار سینمایی و تلویزیونی برداشته شود.